Ver-ander

16. Ont-hulling

Ik werd wakker van een klop op de deur. Snel deed ik mijn kamerjas aan en keek door het kleine gaatje in de deur wie het kon zijn. Ik hield mijn adem in en zag... Papa met een hele grote ontbijtmand. 'Hey Kate, goed geslapen meisje? Wat zou je ervan vinden als we deze morgen gaan ontbijten op het strand?' zei hij met een glimlach. 'Dat lijkt mij super papa!', antwoordde ik zo enthousiast mogelijk.'Ik heb alleen nog even tijd nodig om mij klaar te maken en dan kom ik naar jullie toe.' Blij stemde mijn vader in en hij zei dat hij alvast met mijn moeder zou vertrekken zodat ze zeker een mooi plekje konden bemachtigen. Ik sloot de deur en kleedde me snel om. Terwijl ik mijn jeans aandeed merkte ik op dat ik stiekem terug verlangde naar de prachtige kleren die ik in de presidentenburcht had gedragen. Het leek allemaal zo onwerkelijk.

Al het eten lag uitgestald op zo'n rood-wit gestreept picknick-laken . Mijn moeder omhelsde me en gaf me een croissant aan. 'We zijn zo blij dat je terug hier bent, Kate!' zei ze, 'Heb je iets bijzonders meegemaakt tijdens je verblijf in de burcht?' Geschrokken antwoordde ik het eerste, het beste wat in me opkwam:'Niet echt, mama. Waarom misschien?' 'Oh, zomaar meisje, zomaar.' Plots was ik op mijn hoede, hoeveel mochten mijn ouders weten of wisten ze misschien al iets? Ik had gisteren zeker weten niets verkeerd of teveel gezegd... 'Ik denk dat ik maar eens terugga naar mijn kamer, ik krijg vast nog een verkoudheid van die zeelucht,' ik stond op en draaide mij om in de richting van het hotel. 'Wacht!', mijn vader stond op, 'Kate, we weten niet wat er aan de hand is maar ik denk dat we eens met elkaar moeten praten.' Mijn mama nam het woord: 'Al van bij je geboorte ben je al voorbestemd en we weten dat je de laatste weken een deel van de waarheid hebt ontdekt. Daarom denken je vader en ik dat het het beste is als we je nu alles zouden vertellen wat we je kunnen en mogen vertellen.' Ik kon mijn oren niet geloven: 'Mama waarom doe je zou geheimzinnig? Wat moet ik dan weten misschien?' Mijn vader kwam tussenbeide: 'Weet dat alles wat we voor jou gedaan hebben is gebeurd uit liefde en om je te beschermen, ook alles wat we hebben verzwegen voor deze lange tijd, maar Kate, we hadden echt geen andere keuze.' Ik begon mijn geduld te verliezen: 'Zeg het me dan alsjeblieft!'

'We moeten beginnen bij het begin, Kate, wij zijn niet je biologische ouders.' mijn papa stond op het punt om in tranen uit te barsten. 'Je bent de dochter van een zeer machtige dame, ze werd zwanger maar kon niet voor je zorgen, daarom zijn wij, mama en ik, uitverkoren geweest om voor je te zorgen tot je volwassen genoeg was om de waarheid te weten. We mochten en konden jou niets vertellen, anders kon je in gevaar komen onthoud dat alsjeblieft heel goed, schat!' Mijn mama vervolgde: 'Je bent tot dingen in staat die je niet eens voor mogelijk hebt gehouden, je wist alleen niet dat je ze kon, maar je bent nog zo jong. Je gaat mensen tegenkomen die het goed met je voorhebben, maar je zal er ook andere tegenkomen en tegen hen kunnen wij je jammer genoeg niet beschermen, jij bent vanaf vandaag de enige die jezelf kan beschermen.' Papa nam mama in zijn armen: 'Kate, we houden echt van jou en jij bent ook echt onze dochter, weet dat er op dat vlak niets hoeft te veranderen, we blijven altijd voor jou klaarstaan, we zijn nog altijd je mama en papa hé...' Ik liep naar hen toe en omhelsde hen. 'Diep vanbinnen wist ik al dat de dingen niet zijn zoals ze eruit zien, dankje om zo eerlijk te zijn tegen mij en ik beloof jullie dat, als ik erachter ben gekomen hoe dit alles in elkaar zit, terugkom. Maar mama en papa, nu moet ik echt weg, ik ben weggevlucht van mijn problemen, het wordt tijd dat ik ze eindelijk aanpak'. Ik gaf mijn ouders een kus en voor ik me omdraaide terug naar het avontuur en de broers zei ik: 'Ik hou van jullie, ik kan me geen betere ouders wensen!'

Ik ging door de contactenlijst op mijn telefoon tot ik zijn nummer had gevonden. Het ging enkele keren over tot er eindelijk iemand opnam. 'Wat is het probleem, Katherine?' weerklonk aan de andere kant van de lijn. 'Ik weet dat mijn ouders niet mijn echte ouders zijn en dat mijn moeder een machtig persoon is, ik moest gewoon met je spreken', antwoordde ik hem. 'Waar ben je?' vervolgde hij. 'Op een trein op weg naar de presidentenburcht, ik wil je zien.' Hij zuchtte en werd kwaad: 'Je kan niet naar hier komen, Katherine. Het kan gewoon NIET!' Verbaasd vroeg ik: 'Waarom niet? Je bent toch niet nog altijd kwaad omdat ik...' 'Nee, Kate, nee het is niet daarom', fluisterde hij, 'Kate, hij is terug hier. Hij is terug en hij is op zoek naar jou, hij is razend Kate en hij heeft maar één doel: je vinden. En wat hij daarna gaat doen kan niet goed aflopen... Beloof me dat je niet komt, Kate? Hij mag je niet te pakken krijgen!' Ik kreeg geen adem meer: 'En met 'hij' bedoel je...' 'Inderdaad, Thomas, hij is aan het veranderen en ik zweer het je, je wilt hem echt niet meer terugzien Kate!'