Ver-ander

7.steek-festijn

'Hier bij mij in de studio zitten Thomas Leloup, zoon van onze president Jean-Pierre Leloup en Kate Jacobussen, zangeres van onze nummer één hit op radio klavertje vier, I stay here. Zo laten we starten met het interview!' Walter deed ons teken dat we konden praten in de micro's. 'Dag Kate,'zei Thomas,'het is een eer om u te mogen ontmoeten. Ik ben namelijk een grote fan van u.''Het is leuk te horen dat zo een belangrijk persoon als u belangstelling toont voor mijn muziek,'antwoordde ik sarcastisch. 'Zou ik u iets mogen vragen? Wat doet u in het dagelijkse leven?'vroeg Thoms professioneel. Ik moest even professioneel blijven natuurlijk dus besloot ik om zo goed mogelijk te antwoorden op zijn vragen. Ik zei dus:'Ik ben zoals u waarschijnlijk al weet nog maar 16 dus ga ik nog naar school. Maar nu het nog vakantie is hou ik me vooral bezig met mijn passie: muziek en dan vooral zingen.' En ik hou mij ook bezig met mij slecht te voelen over hoe jij mij behandelt hebt... Dat kon ik beter niet luidop zeggen, oké Kate, ik ben één en al professionaliteit. Misschien moest ik hem dan ook maar een vraag stellen:'Hoe is het om te leven in één van de mooiste en grootste gebouwen van ons land?''Wel fantastisch!'antwoordde hij vrolijk, maar terwijl hij naar mij keek stonden zijn ogen droevig,'ik kan elke dag genieten van luxe. Elke kamer in de presidentenburcht is groot en rijkelijk versiert, ik zie niet in hoe je daar niet gelukkig kan zijn.'Oh het zat dus zo, meneer moest van de papa dus liegen, onze Jean gebruikte dus zijn zoon als propaganda! Ik moest toch iets van de echte Thomas naar buiten krijgen tijdens dit interview. Ik wou geen interview met meneer Leloup, ik wou enkel een interview met Thomas De Wolf, de jongen die ik had leren kennen op kamp... 'Als je in zijn groot paleis woont, dan heeft u vast een grote tuin, waar u bijvoorbeeld 's nachts al liggend op het gras naar de sterren kan kijken? Of vergis ik mij?'ik hoopte dat mijn opmerking hem niet volledig overstuur zou maken maar hij behield zijn pokerface.'We hebben inderdaad een prachtige binnenplaats. Maar genoeg over mij... Hoe gaat dat voor u, zo elke dag naar school gaan? U ontmoet daar waarschijnlijk veel leeftijdsgenoten, u hebt waarschijnlijk veel vrienden.' Bedoelde hij nu dat ik veel lieven moest hebben? Hij had mijn bitse opmerking van daar straks mij dus kwalijk genomen. Maar goed, hij deed alsof dit normale vragen, dus moest ik dat ook doen. 'Ik ga graag naar school en ik heb inderdaad veel vrienden die mij steunen in alles wat ik doe. Dat is handig als beginnende zangeres, zo onderhoud ik mijn relaties met hen,'hopelijk maakte mijn opmerking hem kwaad. We staarden een hele tijd naar elkaar, Thomas keek inderdaad kwaad en ik dacht dat mijn blik toch niet moest onderdoen.'Wat een openhartig interview!'kwam Walter tussenbeide,'Ik wil jullie graag bedanken voor jullie komst en jullie luisteraars graag tot een volgend interview!' Walter drukte op een knop en nam zijn hoofdtelefoon van zijn oren.

Het interview was gedaan, ik had gedaan wat ik moest doen en er was dus niemand die mij kon verplichtten om mij hier nog één seconde langer te laten blijven. Ik stond op, nam mijn jas en tas en ging naar de deur. Plots stond Thomas voor mij: 'Komaan Kate, laten we er buiten over praten.''Je krijgt vijf minuten'antwoordde ik met onze gebruikelijke zin. Ik duwde hem opzij met mijn schouder en liep de deur uit. Buiten ging ik nonchalant tegen de muur leunen.'Wel begin maar aan uw uitleg meneer Leloup!' riep ik tegen hem. Hij was duidelijk van zijn stuk gebracht.'Goed Kate, het spijt mij. Het spijt mij dat ik je gekwetst heb, het spijt mij dat ik je heb teleurgesteld, het spijt mij dat ik heb gelogen tegen jou, het spijt mij dat ik naar dat kamp ben gekomen en dat ik je daar ontmoet heb. Maar het spijt mij vooral dat ik van je hou en dat ik verwachtte dat jij hetzelfde voor mij zou voelen!'Thomas stopte zijn pleidooi en keek mij wanhopig aan. 'Kate, ik weet dat je mij nooit meer wou zien, maar toen ik je liedje hoorde dacht ik dat het een teken was, alsof dit mijn laatste kans was om mijn fouten ooit goed te kunnen maken. Maar ik begrijp nu pas dat ik beter niet had kunnen komen. Het spijt mij ik ben egoïstisch, ik wou mijn eigen geweten sussen. Ik ben zo egoïstisch om te houden van een meisje dat ik gekwetst heb tot in het diepste van haar ziel,'hij slikte moeizaam,'Kate, ik beloof dat je mij nooit meer hoeft te zien. Je zal nooit meer gekwetst of belogen worden door mij. Goed, dan ga ik maar... Ik hou van je, Kate, daar kan ik niets meer aan veranderen.'Thomas draaide zich om en begon naar een auto te stappen. 'Wacht! Thomas wacht!'riep ik. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik hem tegenhield maar iets in mij zei dat het de waarheid was. Ik kon het gewoon niet aan om hem nooit meer te zien.'Thomas... Waarom heb je de waarheid niet vertelt, waarom loog je heel de tijd?'ik stond op het punt in tranen uit te barsten.'Ik dacht dat je de waarheid niet aankon, dat je me anders zou bekijken als je het wist.'Ik wist niet hoe ik deze situatie kon oplossen. Ik was woedend maar ik kon hem tegelijkertijd niet laten gaan, niet opnieuw.'Thomas, ga nog niet weg. Blijf hier bij mij! Ik kan het gewoon niet meer aan!''Je moet verder gaan zonder mij Kate! Ik maak je alleen maar ongelukkig. Ik vertrek zo kan je weer verder met je leven'. De tranen welden op en het leek alsof mijn hart bijna uit mijn borstkas werd gerukt. Mijn knieën werden week en ik zakte al snikkend op de grond. Hij mocht mij hier niet zo alleen laten. Ik had hem nodig en juist nu dat ik hem terug had vertrok hij weer. Dat kon niet. Mijn lichaam begon pijn te doen van al dat huilen maar ik kon het niet stoppen.'Ssssht, alles komt goed. Rustig maar.'Dit kon ik zeker niet aan:'Nee T-thomas niet w-weg gaan! B-blijf bij mij!'probeerde ik door het snikken heen te zeggen. 'Ik blijf hier, oké? Ik blijf bij jou!'Thomas sloeg zijn handen stevig om mij heen, eindelijk kalmeerde ik een beetje. Hij wreef het haar uit mijn ogen en zei:'Ik hou van je,Kate, daar kan ik niets meer aan veranderen.'