Ver-ander

12.Goddelijk-theekransje

'Wakker worden schoonheid!' Ik draaide mij om en er kwam onmiddellijk een dilemma in mij op: ofwel zou ik hem nu met de volle plateau met eten die hij juist op mijn bed had gezet slaan. Ofwel at ik eerst al het eten op voordat ik hem met de zware houten schotel zou toetakelen. Ik besloot om voor optie twee te gaan-ik was namelijk hongerig en humeurig en die twee gaan bij mij echt niet goed samen. 'En wat voor leuke gevangenisstraffen heb je vandaag voor mij in petto, Alexander?' vroeg ik hem ironisch. 'Ik had gedacht om een leuke wandeling te gaan maken en misschien-terwijl we de eendjes voederen-mijn broertje te gaan zoeken...' 'Klinkt goed!', mompelde ik binnensmonds. Mijn boterhammen met choco waren bijna op. 'Dit fruitsap komt uit een bus... Och ja ik had natuurlijk niets meer kunnen verwachten van zo een waardeloos jongetje als jij!',zei ik terwijl ik uit het glas dronk. 'Een ochtendhumeur heb je wel hé Katie... Maar ik zal je de volgende keer vers geperst geven.' Hij gaf me een scheve lach en een knipoog. 

'Hoe lang lopen wij hier nu al rond? Ik denk dat we beter naar huis gaan. Die broer van mij heeft blijkbaar meer hersencellen dan ik eerst verwacht had', Alexander liep voor me uit. We waren al 3 uur naar Thomas aan het zoeken in het fameuze bos. Maar we hadden dus nog steeds geen teken van leven gevonden. 'Je weet even goed als ik dat vandaag onze enige kans is om hem een beetje deftig terug te krijgen is.' Ik begon me zo stilletjes aan af te vragen waarom ik die pippo nu eigenlijk had meegenomen op mijn zoektocht. 'Kate, geloof me, ik wil Thomas ook zo snel mogelijk vinden maar dit is de enige plaats waar ik me kan voorstellen waar hij zou kunnen zijn. Ik vrees dat we al te laat zijn', Alexander werd serieus en keek nog eens goed om zich heen. 'Heb jij geen speciale krachten waardoor je in de richting van de plaats waar Thomas is kan lopen?' Hij antwoordde laconiek:'Zo werkt het spijtig genoeg niet voor zuiveren, wij kunnen enkel wat sneller lopen, we zijn sterker en kunnen gedachten lezen van iedereen die niet zuiver is. Een duistere zou dat wel kunnen natuurlijk, zij hebben er een gratis navigatiesysteem bijgekregen. We zijn gewoon niet speciaal, Kate' 'Ik vind je één van de meest speciale personen die ik ken, Alex', ik keek in zijn donkere kijkers en zag dat mijn woorden hem hadden geraakt. Ik veegde de opkomende tranen in zijn ogen voorzichtig weg met mijn vingertoppen. Hij glimlachte een beetje:'Ik heb gewoon het gevoel dat ik heb gefaald als broer, we zijn al samen sinds onze geboorte, ik dacht dat ik hem van binnen en vanbuiten kende, maar ik heb dit nooit zien aankomen. En ondertussen breng ik zijn vriendin heel de tijd in gevaar en geef ik haar valse hoop'. Zo had ik hem nog nooit gezien. Misschien had ik deze jongen onderschat, ik had altijd gedacht dat Alexander alleen maar aan zichzelf dacht, maar nu bleek dat hij alles zou doen om zijn broer gelukkig te zien. 'Je mag het echt zo niet zien! Ik wou zelf mee Thomas gaan zoeken, je hebt me nooit gedwongen, je helpt me heel de tijd. En volgens mij ben je de beste broer die er bestaat'. Ik sloeg mijn armen om hem heen. Hij ontspande onder mijn aanraking en veegde een lok haar uit mijn gezicht.

Ik trapte het mos van mijn schoenen en keek om me heen. Zag ik daar nu een lichtje ik draaide me om naar Alexander maar ook zijn blik was gefixeerd op het onbekende licht. 'Wat denk je My lady? Zullen we?' Alexander bood me zijn arm aan. 'Zeker Sir The Wolf!' zei ik terwijl ik mijn arm in de zijne schoof. We bereikten een huisje gemaakt van steen of wacht nee, het huisje was uitgehouwen uit een rots. Het was prachtig! Hij klopte op de deur. Klop-Klop de deur ging open met een luid gepiep. In het portaal stond een beeldschoon meisje, ze had lange blonde haren en droeg een lange jurk, ze leek net een godin. Ik was precies niet de enige bij wie hier schoonheid onopgemerkt voorbij ging; het kwijl liep bijna uit Alexander zijn mond. Ik gaf hem snel een por waardoor hij terug normaal deed. 'Dag jonge dame, het spijt mij vreselijk dat we u op dit bijzonder ongepaste moment moeten lastig vallen,' hij grijnsde,'maar wij hebben uw hulp dringend nodig. Weet u toevallig waar Thomas is?' Iets in zijn vraag verbaasde mij waarom zei hij nu Thomas, hoe kon deze vrouw hem nu kennen? Maar ze antwoordde:'Alexander ik stel voor dat jij en Katherine even binnen komen om gezellig een tas thee te drinken.' Voor ik kon tegenspreken of iets vragen keek Alexander me diep in de ogen en drukte al dwingend zijn vinger op mijn mond als teken dat ik moest zwijgen. Ik vond er dan ook niets beter op dan dat daadwerkelijk ook te doen. 

We volgden de jonge vouw tot in het huisje. Het was leuk ingericht, met zetels met pluizige dekentjes en in het midden van het grot-huisje was er een haardvuur dat aan het branden was. 'Katherine, jij vraagt je waarschijnlijk af waarom ik jullie ken. Ik veronderstel dat Alexander je niets over mij verteld heeft', ze keek begrijpend naar hem. 'Mijn naam is Irena, godin van de natuurlijke magie. Zelf benoem ik mijn taakomschrijving liever als hoeder over het goede in de magie.' Ik was diep onder de indruk, we zaten hier zo even thee te drinken bij een godin alsof het niets was! Ik zei dus maar snel:'Dankje om ons te willen ontvangen. Het is een hele eer om u te mogen ontmoeten.' Ze lachte-wat als muziek klonk- en zei:'Mijn kind, je hebt geen idee wat voor eer het voor mij is om jou te ontmoeten, maar daar kom je zelf wel achter.' Ik keek niet-begrijpend naar Alexander maar die negeerde mijn blik volkomen. Fantastisch nu moet hij ook weer vervelend beginnen doen... 'Maar goed over Thomas dus', vervolgde Irena,'hij wil zoals jullie al vermoeden een duistere worden. Ik heb er alles aan gedaan om hem aan mijn kant te houden maar je weet, Alexander, dat hij dit al heel lang van plan was.' 'Waar gaan zuiveren naartoe om duister te worden?' flapte ik er zonder na te denken uit. 'Liefje, dat is de vraag die wij ons allemaal stellen. Het probleem is dat die plaats voor elke persoon anders is. Ik kan je alleen zeggen dat het de plaats is waar de persoon voor de eerste keer verlangd heeft naar de duisternis. Maar deze plaats is moeilijk te bepalen omdat de meeste zuiveren eerst het plan hebben om een duistere te worden voor ze echt verlangen naar de duisternis. Het kan dus goed zijn dat Thomas al een heel plan aan het uitwerken was om duister te worden voor hij wel degelijk naar de duisternis heeft verlangd. Het is aan jullie om uit te zoeken wanneer en waar dat moment exact was.' Ik keek in Alexanders bange ogen en juist op het moment dat ik Irena nog iets wou vragen verdween ze.