Ver-ander

11.Verhaaltjes-tijd

'Welkom in de tempel van alle kennis, wetenschap en mysterie: de bibliotheek van de presidentenburcht!' Alexander lachte een-soort van- boosaardige lach (wat niet echt eng overkwam omdat hij zich op het einde verslikte). Hij wees naar de metershoge kasten:'In deze boeken staan dingen waar jouw hersentjes waarschijnlijk niet eens tegen kunnen', hij draaide zich om waardoor zijn gezicht werd verlicht in het donker door de kaars die hij vasthield. 'Dus blijf over al af zodat we niet nog meer in de problemen komen', hij liep verder terwijl hij met zijn vinger het stof van enkele ruggen deed.'Wat ben je nu eigenlijk van plan?'-behalve me heel de tijd uit te lachen-vroeg ik hem. Hij was plots serieus:'Kijk maak je er maar al een idee van: Thomas komt niet meer terug.''Wat bedoel je dat hij door zo'n stom misverstand het voor altijd is afgetrapt? Ik wist niet dat hij zo gevoelig was?'. Alexander wierp zijn handen in de lucht: 'Thomas is niet gevoelig, hij wachtte juist op... het goede moment om weg te gaan'. Had Thomas al op voorhand gepland om weg te gaan? 'Waarom zou ik je geloven?'vroeg ik hem bits. 'Of je mij gelooft of niet ligt volledig van jou af maar als je mij niet gelooft krijg je Thomas nooit meer terug...', Alexander begon terug verder te lopen in de bibliotheek.

'Beloof me om mij niet te onderbreken met je ik-weet-alles-beter-opmerkingen en liefst ook niet met de ik-haat-je-dus-vertrouw-ik-je-toch-maar-lekker-niet-toespraak. Daar heb ik geen zin in', Alexander smeet nog een blok hout in de haard en ging toen op de stoel naast mij zitten. 'Lang geleden, in de tijd van de Egyptenaren, was er een oude man. Hij woonde met zijn zoon in een klein huis vlakbij een bos. De man lag op sterven, maar hij gaf zijn zoon nog één taak, die hij moest volbrengen voordat zijn vader stierf. Zijn taak was om een vrouw te vinden waarmee hij kon trouwen, zo was de vader zeker dat zijn familie na zijn dood zou blijven bestaan', Alexander zette zich recht en pakte een fles cognac: 'Van dat stoffig oud verhaal krijg ik altijd dorst. Jij ook een beetje?', hij wees met de fles in mijn richting. 'Nee bedankt, de vorige keer was dat niet echt goed afgelopen hè...''Je weet niet wat je mist! Goed waar zat ik? Ah ja die vrouw zoeken en zo zeker?'Alexander vervolgde zijn verhaal:'De jongeman ging op weg en hij vond-om een lang verhaal kort te maken-een vrouw. En weet je waar hij die vond, Kate? In het midden van een bos. Maar niet zomaar een bos: het bos lag in jouw stad. En weet je waar in je stad? Je raadt het nooit... Op de plaats waar je op kamp bent geweest met de bond voor jong volwassenen.' Ik keek hem kwaad aan. 'Sorry, ik liet me even meeslepen. Dus, de jonge man nam de vrouw mee naar zijn vader. En daar gebeurde het: Bam. De vader werd verliefd op de vrouw... Die oude snoeper!'Alexander lach in een deuk met zijn eigen grap. 'Dat vond de zoon natuurlijk niet zo leuk. Hij verbood zijn vrouw daarom om nog met zijn vader om te gaan. Maar de vader had daar iets op gevonden: hij ontvoerde de vrouw en hield haar gevangen zodat ze bij hem moest blijven. De zoon ging natuurlijk op zoek en toen hij door had wat zijn vader had gedaan was hij woedend. Hij vond zijn vrouw uiteindelijk. Maar de vrouw wou niet meegaan met hem, ze wou bij zijn vader blijven. Er kwam een gevecht tussen vader en zoon op leven en dood. Tot plots de bomen in het bos in brand schoten. Midden tussen de bomen vloog de vrouw. Ze wou de ruzie stoppen maar ze wou de twee niet ongestraft laten. Daarom vervloekte ze hen allebei: de vader zou voor eeuwig met een vreselijke ziekte moeten leven maar hij kreeg ter compensatie verschillende machtige toverkrachten. De zoon zou eeuwig jong en mooi blijven maar zijn krachten bleven eerder beperkt', Alexander begon te lachen:'Kan je het nog aan of denk je al dat je naar een psychopaat aan het luisteren bent?''Vertel gewoon verder, dat zal ik wel beslissen als je klaar bent met verhaaltjestijd...'antwoordde ik.'Vertel dus de rest!''Goed, zowel de vader als de zoon kregen in hun eeuwige leven kinderen. Maar hun kinderen erfden de vloek van hun vader over. Zo ontstonden er twee soorten bovennatuurlijke wezens: laten we ze-om het simpel te houden-de duisteren en de zuiveren noemen. De duisteren zijn zoals de naam doet vermoeden gevaarlijke, kwaadaardige wezens. Ze leven niet tussen de mensen zoals de zuiveren doen, de duisteren verschuilen zich overdag maar 's nachts slaan ze toe: ze laten je nachtmerries uitkomen. De zuiveren verschillen niet echt veel van gewone mensen, hun krachten zijn beperkt.''En wat heeft dit verhaal dan te maken met dat Thomas weg is?' vroeg ik niet begrijpend. Alexander zuchtte geïrriteerd:'Nu had ik wel verwacht dat je toch wat sneller was van begrip... Maar goed voor alle trage mensen',hij keek beschuldigend naar mij,'Thomas en ik zijn geen gewone mensen, we zijn zuiveren. Allée ik denk toch dat we dat momenteel nog allebei zijn.' Alexander liep terug naar de uitgang van de bibliotheek.'Hoe bedoel je?' oh man ik voelde mij nu echt dom... 'Thomas is weg gegaan omdat hij wil veranderen in een duistere.'

Ik zweer het je: ik vermoord hem! Hoe kan die ambetante zak mij hier nu opsluiten! Zo gewoon van:'Ik vertrouw u niet dus sluit ik u maar op in één of andere luxe suite in een paleis zodat je niet kan ontsnappen om op je ééntje Thomas te gaan zoeken. Ik moest iets verzinnen om hieruit te geraken... Hier blijven wachten tot Ambetante Alexander mij weer kwam bevrijden was hoe dan ook geen optie. Maar eerlijk gezegd misschien moest ik nu vooral verstandig zijn, het was ondertussen al middernacht en ik was doodmoe. Als ik nu weg zou lopen werd ik binnen de kortste keren gepakt door de bewakers van de presidentenburcht-Alexander had hen namelijk het bevel gegeven mij in het oog te houden en mij het kasteel niet te laten verlaten zonder zijn toestemming. Slapen was dus-voorlopig-de beste optie, voorlopig toch...