Ver-ander

9. Frustratie-alarm

Grrr, ik draaide mij om in mijn bed en in plaats van Thomas lag er een enveloppe naast mij. Typisch... Ik opende hem vlug en las zijn brief:

Liefste Kate,

Het spijt me dat ik nu al moest vertrekken maar ik had nu eenmaal een vergadering met mijn vader die ik onmogelijk kon verleggen. Ik hoop dat je het begrijpt.

Voor altijd de jouwe,

Thomas

PS: Ik zie je om negen uur bij het ontbijt

Ik keek op mijn klok: 09:16. Fantastisch nu was ik al te laat-dat zal een even fantastische indruk maken bij mijn toekomstige schoonouders. Maar goed zij wisten niet dat ze mijn toekomstige schoonouders waren dus in theorie was er geen probleem- hoopte ik. In mijn kast hingen enkel van die jurken die recht uit de 19de eeuw konden komen. Waarschijnlijk was dat hier de dress-code. Ik deed dus zo'n raar kleed aan, sloeg de deur open, liep vlug naar buiten, botste vervolgens tegen iemand aan en viel op de grond. Ik keek op en zag een knappe jongen die zijn hand naar mij uitstak. Hij had zwart haar, een zo goed als perfect gezicht en op dat gezicht stond een redelijk arrogant lachje.'Ook te laat voor het ontbijt zeker, schatje?'vroeg hij ongegeneerd.'Ten eerste ben ik je "schatje" niet en ten tweede ja', nu was mijn humeur helemaal verpest. 'Ja da's waar ook,'vervolgde hij alsof er niets was gebeurd,'jij bent het schatje van mijn broer. Is het niet, Kate?''Maar hoe weet jij dat?'zei ik op kwade toon.'Ow rustig, schatje, dit blijft ons geheimpje hoor', hij gaf me een knipoog. 'Kijk ik moet nu gaan, ik hoop op uw discretie!'Dit was niet goed hoe kon deze arrogante rotzak van een broer van Thomas het weten van onze relatie. 'Tuurlijk juffrouw Jacobussen, ik zwijg als een graf!' hij draaide zich om en ik liep vlug de andere kant op. 'Kate, de eetkamer is deze kant op. Loop gewoon even met mij mee', ik keek hem raar aan. 'Komaan ik beloof dat ik me zal gedragen...'zei hij op smekende toon. Nu was ik echt ambetant:'Gast, wat is uw probleem eigenlijk? Het is de eerste keer dat ik u zie en je doet al onmiddellijk onbeschoft tegen mij. Ik ken niet eens uw naam...''Alexander' zei hij plots uit het niets.'Vertrouw mij nu gewoon en kom alsjeblief met mij mee...'Alexander stak zijn hand naar me uit. Wat dacht hij wel dat ik nu gewoon met hem hand in hand ging lopen alsof er niets gebeurd was? Ik negeerde zijn uitgestoken hand en liep hem voorbij. Waarop hij mij achterna liep door de gangen van het paleis en mij zo de weg wees.

'Wat heeft hij gedaan?'Thomas was duidelijk gefrustreerd. Ik had hem juist verteld wat ik had meegemaakt met Alexander waarop Thomas kwaad werd.'Hoe weet hij het van ons?'vroeg ik hem nieuwsgierig.'Wel normaal gezien is mijn broer een iets vriendelijker persoon en is hij dus zo goed als mijn beste vriend'.'Dat verklaart veel... Praat je misschien veel over mij?'het leek alsof Thomas zich niet op zijn gemak leek te voelen.'Kijk, Kate, ik heb normaal gezien een goede verstandhouding met hem en het zal hem waarschijnlijk opgevallen zijn dat ik verliefd op je ben, meer zou ik er niet achter zoeken', zei hij op een toon die duidelijk geen tegenspraak duldde. Ik had geen zin in ruzie dus kon ik beter met hem over een ander onderwerp praten. 'Dragen alle vrouwen hier deze belachelijke jurken?''Ze zijn niet belachelijk, je staat er prachtig mee', hij trok mijn kleed wat beter. 'Ik zie je vanavond bij het diner, ik moet nu naar een belangrijke afspraak met één of andere barones, maar ik beloof dat ik vanavond tijd voor je maak,' Thomas keek om zich heen en toen hij besloten had dat de kust veilig was gaf hij mij een voorzichtige kus op mijn mond. 'Ik hou van je, Thomas.''Tot vanavond, Kate'. En toen was hij weg... En ik die dacht dat ik nu eindelijk meer tijd met hem zou doorbrengen- niet dus. Maar goed, ik ging mijn dag nu niet laten verpesten door een barones. Mijn plan voor vandaag: het paleis verkennen zodat ik alle kamers wist zijn en ik geen hulp nodig had van die rare Alexander.

Uiteindelijk na een uur of twee zat mijn oersaaie wandeling erop. Ik zat in mijn kamer op mijn computer te kloppen- wel ja das normaal, het ding werkt niet al te goed en als ik er op klop dan krijg ik het soms wél aan de praat. Klop-klop-klop Ik keek op en besloot vervolgens dat ik niets beter te doen had dan de deur open te doen. En daar stond-tot mijn grote vreugde-... Niemand. Oké ik moest dringend wat beter gezind worden, Thomas kon er ook niet aan doen dat hij geen tijd had voor mij. Ik was juist van plan om terug naar mijn computer te gaan toen ik een brief op de grond zag liggen. Ik nam hem mee naar mijn bed en opende hem daar. Hij was geschreven in een sierlijk handschrift:

Kate,

Eerst en vooral: sorry voor mijn onbeleefde uitbarsting van vanmorgen. Normaal gezien doe ik niet zo onvriendelijk-toch niet tegen knappe dames (zoals jij) die ik nog maar amper ken. Dus nogmaals sorry daarvoor. Maar goed, ik durfde nu niet binnen te komen omdat ik geen zin had om een voorwerp op mijn kop te krijgen-ik heb de indruk dat je dolgraag met iets naar mij zou willen smijten om zo je woede af te reageren. En daarbij het is onbeleefd om zo maar-zonder afspraak-een meisje haar kamer binnen te sluipen. Maar goed, ik veronderstel dat jij het type bent dat geen genoegen neemt met een paar verontschuldigingen op papier en daarom vraag ik je om mij het genoegen te doen om nu-inderdaad op dit moment. NU dus, je deur open te doen en dan "Alex" roept (luid alsjeblief). Het is niet moeilijk: Nu, maintenant, now naar buiten komen en "Alex" roepen.

Groetjes van-je raad het nooit...

Alexander

Ik opende de deur en zag niemand in de gang staan. Oké nu gewoon Alex zeggen zeker... 1.2.3 en...'Alex?'Geen reactie. Misschien gewoon nog een keer proberen?'Alex?'Oh ik voelde mij een stomme idioot die tegen een imaginair persoon aan het praten was.'Komaan Alexander het is niet grappig...' Mijn slechte humeur van daar straks begon terug te komen. Ik ging het nog één keer proberen en als hij nu niet kwam dan kon hij mijn vergiffenis vergeten(al was ik 80). 'Alex!!!'riep ik zo hard als ik kon. Voor ik kon knipperen met mijn ogen stond Alexander tegen de muur voor mij. Het leek alsof hij daar al eeuwen stond. 'Hey Kate, mijn brief gelezen?''Jij weet wel hoe je mensen kan doen schrikken hè!'Hij keek verbaasd-waarschijnlijk omdat ik zo kwaad reageerde. 'Volgens mij ben je een beetje te gestresseerd. Wat dacht je van een klein aperitiefje voor het diner?'hij gaf mij weer zo een vettige knipoog waardoor ik onvermijdelijk in de lach schoot.