Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Thought I caught lightning in a bottle Oh! But it's gone again...
Charles Aurora'nın attığı ses kaydını görmüştü fakat dinlemek için etrafındaki kalabalıktan uzaklaşmayı beklemişti. Normalde otelde dinlemeyi düşünüyordu ancak arabaya bindiğinde eli hızlıca telefonuna gitti ve ses kaydını açıp telefonu yan koltuğa koydu ellerini direksiyona kafasını da ellerine dayayarak dinlemeye başladı.
Genç kızın sesi kırgın ve yorgun geliyordu. Sağ tarafından gelen ses sanki Aurora hep yanındaymış ve tıpkı eskisi gibi ufak tefek bir şey için kavga ediyorlarmış gibi hissediyordu.
Zihninin ona oynadığı oyunları zar zor def edip dikkatlice ses kaydını dinledi. Duyduğu her kelime derisinin altından sanki kalbinin durmasını sağlayan bir acı dalgası gibi geçip gidiyor derin yaralar açıyordu. İzi asla kapanmayacak gibi hissettiren yaralar...
Ses kaydı bittiğinde pişmanlığın baş döndüren gölgesi bir an gözlerinin kararmasına neden oldu ve zar zor da olsa yan koltukta öylece duran telefonu eline alıp Carlos'u aradı.
Tek başına ayakta duramayacak kadar berbat hissediyordu. Sevdiği kadını bu denli yıpratmış olduğunu bilmek nefes almasını bile zorlaştırıyordu.
"Carlos..."
"Aman tanrım! Sesin berbat geliyor. Noldu?"
"Otoparktayım daha gitmedim, yanıma gelir misin? Kimseye bir şey söyleme lütfen. Sadece gel..."
"Tamamdır."
Carlos'un sesi hem endişeli hem de görev duygusuyla birlikte kararlı bir şekilde çıkmıştı. Karşıdaki insana güven veren türden bir ses tonu... Biraz olsun Charles'ı rahatlatmıştı.
__________
Aurora kendini dinç hissetmese de uykusu olmadığı için sabah erkenden kalkıp kendini yeni kariyerine verdi. Sektöre yeni girdiği için bilmediği çok şey vardı ve bu yüzden extra çalışması gerekiyordu. Ama onun bu durumdan şikayetçi olduğu söylenemez çünkü her zaman 'çalışmak' onun için bir kaçış yolu olmuştu. Gerçeklikten... Duygularından... Özlediği her şeyden kaçmak...
Şimdiye kadar yazdığı şarkı sözlerini bu hafta boyunca düzenleyecek, bestelemek içinse haftaya çalışma arkadaşlarını çağıracaktı.
____________
Carlos, otoparkta arabanın yanına ulaştığında yolcu koltuğunu açmaya çalıştı fakat kapı kilitliydi birkaç kez zorladıktan sonra içeri doğru eğildi. Charles o kadar dalgın bir şekilde önündeki direksiyona doğru bakıyordu ki onu fark bile etmemişti. Carlos hafifçe camı tıklatarak genç adamın dikkatini çekmeyi başardı. Charles hafifçe irkildikten sonra kilidi açtı. Carlos'un amacı onu korkutmak değildi ama yapacağı başka bir şey de yoktu o an.
Yavaşca koltuğa oturup solundaki adama doğru başını çevirdi. "Neler oluyor dostum?" Charles'ın konuşmasına fırsat vermeden tekrar konuşmaya başladı. "Bu sabah Joe ile olan konuşmanız, duymadığım halde içimi ürpertti."
"Joe ile Aurora'nın arasında bir şey yokmuş. Bunu söyledi." Charles, fazlasıyla donuk bir ses tonuyla konuşuyordu.
"Evet! Aurora asla böyle bir şey yapmaz demiştim ama eğer aralarında bir şey yoksa sen onları gördüğünde ne konuşuyorlarmış?" Carlos'un dudaklarından kendinden emin ama hızlı bir şekilde dökülüyordu kelimeler.
"Bilmiyorum... İşte sorun da bu ya! Aurora'ya tam bunu sorup aramızdaki sorunu çözmeyi planlarken bana bu ses kaydını attı." Kaydı başlatmadan elindeki telefonu Carlos'a uzattı. "Joe ve Aurora'nın özel olarak konuştuğu ve benim bilmemem gereken ne olabilir ki Carlos! Aklım almıyor."
Carlos yüzünde en ciddi ifadesiyle kaydı başlattı. Tekrar dinlemeyi kaldıramayacağını düşünen Charles hızlıca arabadan inip derin bir nefes aldı.
Kısmen boş olan otoparkta volta atan Charles, arkadaşının onu kolundan tutup konuşmaya başlamasıyla durabildi ancak.
"Dostum, kendine gel! Ve ne istediğine karar ver. Eğer sen de Aurora gibi biraz ayrı kalıp kafa dinlemek veya bilmiyorum ilişkinizi gözden geçirmek falan istiyorsan yapacağın tek şey kendi yolunda devam etmek. Ama... Eğer son kez de olsa onunla konuşmak istiyorum her şeyi netleştirmek istiyorum diyorsan kolay gelsin." Carlos biraz yüksek sesle ve tane tane konuşuyordu.
Onun sözcükleri altında ezilmiş gibi bir bakış atan Charles zor da olsa konuşmaya yeltendi. "Son kez mi? Böyle bir şey olmayacak!" Charles'ın takıntılı şizofrenler gibi tepki verdiğini gören Carlos biraz daha dürüst konuşma gereği duydu.
"Görmüyor musun Charles? Birbirinize zarar vermekten başka hiçbir şey yapmıyorsunuz! Keşke o gün onu hiç fabrikaya getirmeseydim..." Son cümleyi söylerken alçalan ses tonu Charles'ın içini ürpertti.
"O benim hayatımın aşkı, böyle saçma bir olay yüzünden ondan vazgeçemem..." Sesi titremişti bunu söylerken.
Carlos sesini daha da alçaltarak cevap verdi. "Belki de o sadece hayatının kaybıdır."
🧳🧣🍂
Çok uzun olmadı kusura bakmayın 🫂🫶🏻
Hikayenin gidişatı ile ilgili olmasını istediğiniz şeyler varsa söyleyin lütfen sonuçta bu platformu kullanma amacımız bu değil mi🤭
