"သားမြတ်နဲ့အမောင် အမေဒီညပြန်မလာဘူး တံခါးတွေသေချာစစ်ပြီးမှအိပ်ကြကြားလား"
"အမကဘယ်သွားမလို့လဲ"
"ဟိုဘက်ရွာမှာတရားပွဲရှိတယ်လေ အဲ့တာသွားကြမလို့ တရားပွဲကတစ်ညလုံးဆိုတော့ပြန်လာဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး"
"တရားပွဲဆိုရင်တော့လဲသွားပါ အနွေးထည်ထူထူဝတ်သွားနော် အမသောက်ဆေးတွေယူသွားဦး"
"အေးပါ ငါသိတယ် မယ်မြင့်တို့ကိုခေါ်ရဦးမှာမို့ငါသွားပြီ"
"ဟုတ် အမ"
တဘက်လေးခေါင်းပေါင်းလို့အမကတစ်ရွေ့ရွေ့ထွက်သွားသည်။
မောင်နှင့်မိမိသည်လည်းဒီညနေလွမ်းစေတီသို့သွားဖို့လုပ်ထားသည်မို့မောင့်ကိုခေါ်ရန် အမောင်အခန်းသို့ဝင်လာ၏။
"ဆွေး ဒီနားလာထိုင်"
အမ၏သနပ်ခါးကျောက်ပြင်တွင်သနပ်ခါးအပြည့်သွေးထားသောမောင်ကမိမိကိုအပြုံးဖြင့်ခေါ်လာသည်မို့အနားသို့သွားကာထိုင်လိုက်သည်။
"သနပ်ခါးသွေးပြီးဘာလုပ်မလို့လဲမောင်"
"ဆွေးသနပ်ခါးလိမ်းတာလေးမြင်ချင်လို့ဒီညနေကိုယ့်ကိုသနပ်ခါးလေးလိမ်းပြပါလားဆွေး"
မောင်ထူးဆန်းနေသည်။အပြောတွေ ဝမ်းနည်းနေသည့်အကြည့်တွေကပေါ်လွင်လွန်းနေ၏။ မနေ့တည်းကရိပ်မိ၍မေးသော်လဲမောင်ကမဖြေသည်မို့မောင့်စိတ်ပျော်အောင်အလိုလိုက်ပေးဖို့သာတတ်နိုင်သည်။
"လိမ်းဆိုလဲလိမ်းတာပေါ့မောင်ရယ်"
"မောင်လိမ်းပေးမယ်"
"မောင့်သဘောဗျာ"
မင်းမြတ်သနပ်ခါးကိုယူကာဆွေးပါးပြင်နုနုထက်ပါးကွက်လေးကွက်ပေးလိုက်သည်။ပါးကွက် ကွက်ပေးတိုင်းဖောင်းပေးလာသည့်ပါးပြင်လေးကနမ်းပစ်ချင်စရာကောင်းလွန်း၏။
"ပြီးသွားပြီ "
"ဒါဆိုသွားမယ် လာ"
မိမိလက်ကိုဆွဲကာခေါ်နေသောဆွေးကြောင့်ကြည်နူးစွာပြုံးမိသည်။ မိမိလက်ဖဝါးဖြင့်ဆွေးလက်ညိုလေးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်သည့်အခါလက်ဖဝါးလေးကမိမိလက်ဝယ်အံဝင်ခွင်ကျ။
YOU ARE READING
မြတ်နိုးရပါသော မောင့်ရှဥ့်ညို
Romance"ဘယ်အချိန်ကတည်းကချစ်မိသလဲဆိုတာကိုယ်မရေရာဘူးဆွေး ကိုယ်သိတဲ့အချိန်မှာကိုယ့်ဘဝမှာဆွေးမရှိရင်မဖြစ်တော့တဲ့အကြောင်းပြချက်ကခိုင်မာနေခဲ့ပြီးပြီ" ထွဋ်မင်းမြတ် "လက်ပံပွင့်တွေမောင်နဲ့အတူကြည့်ရတဲ့နေ့မှာ ငါ့ခံစားချက်တွေအတို...
