𝙒𝘼𝙍𝙉𝙄𝙉𝙂 : lahat ng mga isinusulat ko sa story na ito ay lahat galing sa aking imagination, so. If you don't like the some of words na 'kalokohan' ng character ay much better na 'wag mo nalang basahin para na rin sa katahimikan ng utak niyo. thank you for understanding and consideration!
Anabelle (Winnie)
At the age of 20 ay hindi ko naranasan ang maging malaya. I was born in the wealthy family, but no one knows who really I am. Itago ba naman ako ng siraulo kong tatay sa maraming tao e
"Please grandpa. If you say yes. gagawin ko lahat ng gusto mo." Naka puppy eyes na pagkumbinsi ko sa kanya.
Gusto kong mag aral sa labas dahil mula pagkabata ko ay lagi nalang dito sa mansion. and also. I want a normal life. I mean. I wanna experience to go out and do what I want. since wala pa namang nakakaalam sa true Identity ko. maliban nalang sa mga tao rito sa mansion na lagi kong nakakasalamuha, nakakasawa na nga pagmumukha nila e
"I will think of it. hindi porket wala na ang daddy mo ay hahayaan na kita sa gusto mo."
"Pag hindi ka pumayag." Kinuha ko ang tungkod niya sa gilid at itinutok sa kanya "Biro lang. alam mo namang mahal na mahal kita. grandpa." Pagbawi ko sa dapat kung sasabihin dahil sa hawak nitong baril.
"Hindi ko alam kung saan kaba talaga nagmana. dahil sa pagkakaalam ko ay walang baliw sa lahi natin." Naiiling na sabi ni grandpa habang mataman na nakatingin sa akin.
Sandali naman akong napaisip bago ngumiti ng malawak at tinignan siya nang nakakaloko "Baka ampon ka, grandpa." Nakangiti kong sambit na nakapag buntong hininga sa kanya.
"Stop this game of yours, Anabelle."
"I'm not playing with you, grandpa. kung makikipag laro man ako sayo ay habolan na dahil madali kitang matatalo, and..." Humalumbaba ako sa harap nito "Stop calling me anabelle. masyadong nakakababae. ang sakit din sa tainga." Nakasimangot kong saad
I don't really like my name, hindi bumagay sa siraulong gaya ko. masyado rin expensive ang dating ng 'Anabelle' tapos ako mukhang dugyotin na bata sa kalye
"What do you think. your a man? It's natural to called you by your name because that's the name that given to you." Grandpa seriously said
"Sinabi mona yan nung isang araw e. dinagdagan mo lang ng 'what do you think' " Tanging nasabi ko.
Kinuha ko ang gold nitong ballpen at pinaikot sa daliri ko.
"Makakaalis kana kung wala ka ng maayos na sasabihin." Mautoridad niyang sambit.
"Pumayag kana ba? yehey! wala ng bawian yan ah." Nagtatalon sa tuwa na sabi ko.
"Baka gusto mong hindi kona pag isipan at hayaan ka nalang tumanda sa mansion na ito?"
Agad naman akong naupo sa harap nito at nagpacute na parang aso "Hindi mona ba ako mahal? sige 'wag nalang. kakayanin ko naman siguro na laging mag isa sa kwarto ko at umiyak gabi gabi dahil wala akong nakakausap." Ma dramang saad ko. kunwari pang nanghihina akong tumayo at naglakad palabas.
"Hindi sa ganon. apo" Rinig ko pang saad niya pero hindi ko nalang pinansin.
Nang makalabas na ako sa office ni grandpa ay kumaripas na ako ng takbo pababa. It's time to play a game.
"Manang, can you cook a breakfast for me?" Nakangiting saad ko. sandali pa ito napalunok bago tumango ng dahan dahan.
Nakangiti akong nakasunod sa paglalakad ni manang papuntang kitchen.
Hanggang sa....
"Sus maryusep." Tanging nasambit ni manang ng madatnan niya ang sobrang kalat na kitchen.
