NieWłaściwy Brat

Rozdział 10.

Mazen

Ostatnie dni były dla mnie czymś strasznym. Każdy dzień zaczynałam od wizyty w toalecie, wymiotując swoje całe wnętrzności. Cały ten syf związany z Damonem, moje studia, na których nie było wcale tak łatwo, do tego ta cała sprawa z detektywem Carsonem i człowiekiem, który mnie spłodził. Przez to wszystko miałam duży problem z codziennym wstawaniem z łóżka.

Po kilku dniach tej katorgi postanowiłam odpuścić sobie poranne zajęcia, ale na staż musiałam niestety iść.

Na wejściu przywitała mnie jak zwykle miła Rosa.

- Boże dziewczyno źle wyglądasz. - tak postanowiła mnie przywitać.

- Dziękuję, ciebie też miło widzieć. - moje słowa ociekały sarkazmem.

- Nie mówię tego po złości, wyglądasz jakbyś nie spała kilka dni. Czy ty się odchudzasz ? Jakaś nowa dieta ?

- O czym ty mówisz ?

- Widzę przecież, jak policzki ci się zapadły.

- Zwyczajnie źle się czuje, chyba coś mnie łapie. - poczułam, jak robi mi się słabo, musiałam szybko usiąść.

- Skoro tak mówisz, ale jak dowiem się, że stosujesz jakąś super dietę odchudzającą i mi o tym nie powiedziałaś, to się obrażę.

- Uwierz mi, chciałabym żeby to była dieta.

Dzień bardzo mi się dłużył, do tego wszystkiego zaczął bardzo boleć mnie brzuch. Nie wytrzymałam, musiałam wyjść wcześniej do domu.

Leżałam w swoim łóżku, świat wokół mnie wirował. Usłyszałam, jak David krząta się po kuchni, postanowiłam zrobić sobie herbatę.

Weszłam do kuchni ubrana w zwykły T-shirt i krótkie spodenki. Przywitałam się z moim przyjacielem, następnie stanęłam przy szafce z kubkami, by wyciągnąć jeden z nich. Nagle poczułam ogromny ból w dolnej części brzucha.

- Maz ? - David  patrzył na dolną część mojego ciała w przerażeniu. Podążyłam za jego wzrokiem. Po moich nogach sączyły się długie ścieżki krwi.

- David co się dzieje ? - to ostatnie co pamiętam, potem wszystko potoczyło się tak szybko.

Karetka zabrała mnie do szpitala, gdzie pani doktor zadawała mi serie pytań. Odpowiadałam jak robot, dopiero kiedy zapytała o datę mojej ostatniej miesiączki, zawahałam się.

- To było...ja nie pamiętam, to znaczy... - jąkałam się, próbując odnaleźć w swoim umyśle, tę konkretną datę. Zdałam sobie sprawę, że to było naprawdę dawno temu.

Zostałam zabrana na odpowiednie badania, na których nie wytrzymałam natłoku informacji i zwyczajnie spanikowałam, a dokładniej dostałam ataku. Obudziłam się w szpitalnym pokoju, a nade mną stał przerażony David.

- Maz, jak się czujesz ? Nie chcieli mi nic powiedzieć, ale podsłuchałem rozmowę. - patrzył na mnie, a w jego oczach widziałam ból i strach. - Jesteś w ciąży ? - zapytał poważnie.

Patrzyłam na niego pustym wzrokiem, nadal przetwarzałam wszystko, co się stało, wszystkie słowa, jakie wypowiedziała do mnie pani doktor.

- To był prawdopodobnie czwarty tydzień, zarodek był zbyt słaby. - na tym etapie nie byłam w stanie przyswoić tej informacji.

Ponieważ doszło do poronienia częściowego, pani doktor poinformowała mnie o konieczności przeprowadzenia zabiegu „oczyszczającego".

Wszystkie informacje nadal do mnie nie dochodziły. Nie mogę stwierdzić, co wtedy czułam, ponieważ żadne słowo, nie wydawało się odpowiednie, by opisać to uczucie.