Bazı Yaralar Geçmez

20. Bölüm: Eskiyen İnsanlar Ve Yeni Hayatlar

Bölüm şarkısı:

-Kendime
-Gel

Keyifli okumalar😍

4 Saat Önce

O gece, o akşam, o gün gerçek değil miydi? Her şey şu an da olduğu gibi bir oyun muydu? Ama neden, neden yapmışlardı bunu bana. Neden o acıyı bana yaşatmışlardı.

Belkide gerçek değildi, annemin kanserden dolayı ölmesi sadece karışıklık olduğu için öyle dosyalara geçmiştir. Şu anda tek umudum bu yöndeydi.

Sürekli bitmeyen kabuslarla savaşıyordum bir hafta önce abimin olduğunu öğrendim şimdiyse annemin yaşıyor olma ihtimaliyle yüzleşiyordum. Eğerki yaşıyorsa bana bunu neden yapmışlardı onlar mutlu mesut hayatlarını sürdürürken, ben okumak için sürekli bir savaş içindeydim.

Sonra bir anda karşıma çıkıp kızım mı diyecekti bana, nasıl affedecektim ben? Benim çocukluğum çalınmıştı. On altı yaşından yirmi iki yaşına gelene kadar neler yaşamıştım ben, affedemezdim.

Ben affetsem bile on altı yaşındaki genç kız olan, o liseli Nefes affetmezdi.

Elim ağzımda şaşkın gözlerle Ceyda'ya bakıyordum. Daha yeni ben neler öğrenmiştim.

Ayakta durmakta zorlandığımı fark edince Ceyda'ya tutundum.

-"Nefes iyi misin!" Sesi endişeli geliyordu. Bu hayatta beni düşünen ve benim için edişelenen nadir insanlardan biriydi.

Boğazımdam kuru bir öksürük kaçtı. Kendimde değildim, şok geçirmiştim. Bunca yıl sonra böyle bir şeyin gerçek olma ihtimali ağırdı, hemde çok ağırdı.

Gözlerim kararıyordu, başım dönüyordu. Ceyda'nın koluna daha sıkı tutundum.

-"Gel, şöyle geçelim bir tanem."

Ceyda'nın yönlendirmesiyle sırtımı otoparktaki kolonun duvarını yaslayıp başımın dönmesinin geçmesini bekledim, gözlerim kapalı şekilde.

-"Daha iyi misin?"

Ceyda'nın sesiyle gözlerimi araladım. Karşımda durmuş kolumdan tutarak düşmemem için destek oluyordu.

Derin bir nefes alıp yutkundum.

-"Ceyda?"

-"Efendim güzelim?"

-"Ne yapıcam ben şimdi?" Gözlerim dolu doluydu hissediyordum. Ağlamama ramak kalmıştı.

Omzumu sıvazlayarak konuşmaya başladı.

-"Geçecek Nefes bu da geçecek. Hem daha gerçek mi, değil mi bilmiyoruz.
Gerçek değildir belki hı?"

-"Umarım Ceyda, umarım."

-"Şimdi toparlan, kendine gel. Hem söyle bakim sen nereye gidiyordun." Biraz durdu ardından tekrar konuştu gülerek. "Yoksa Atlasla gitmeden bir sahil turumu yapalım dediniz baş başa?" Sırıtarak konuşmuştu,
morelimi yerine getirmek için çabalıyordu.

-"Sahil kısmı doğru ama Atlasla değil, babamla buluşmaya gidiyordum."

-" Oooo... dedi gülerek. Buluşma zamanlamanız müthiş. Bak Nefes sakin adama kötü davranma belki bu hikayedeki en masumlardan biri odur."

-"Bilmiyorum ama inşallah öyledir." Dedim yutkunarak.

-"Gidince bundan bahsedecek misin?" Diye sordu merakla.

Biraz durdum, düşündüm ve olması gereken kararı vermiştim. Söylemeyecektim onun bana söylemesini bekleyecektim.

Kafamı olumsuz anlamda salladım.