MAHALLE
İnsanın hayatında kimi anlar vardı ki, bir dönüm noktası ya da sıfırdan başlangıcı olabilirdi kişinin. Tek bir durum, tek bir mekan ya da tek bir insan yeterdi. Ve tek bir duygu. Kızgınlık olabilirdi, kırgınlık belki de. Kimi zaman mutluluk...
Selamlar, kurgumuzun adı değişti. Başından beri bu şekilde olmasını istiyordum fakat ertelenmişti. Şimdiyse yeni bir isimle kaldığımız yerden devam ediyoruz 💖
Okumaya başlamadan önce oy vermeyi unutmayalım. Bol bol yorum ve oy bekliyorum sizden 👉🏻👈🏻
İyi okumalar💖💐
(Bölümde mesajlaşma kısımlarında cinsel içerikli olmayan fakat rahatsız edebilecek diyaloglar olabilir. O kısımları okumak istemeyenler kaydırsın ve normal akıştan devam etsin.)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM 10- BÜYÜK BİR SAVAŞ
*
Onun yumuşak bir bulutu andıran dolgun dudaklarındaki tarifsiz tat içime yayıldı. Korkuyla kapattığım gözlerimi açamıyor, sıkı sıkıya tuttuğum suratındaki yosun yeşili gözlerinin nasıl baktığını görmeye cesaret edemiyordum. Kalbim kaburgamı dövmekten usanmak bir yana, koşmaya bir son verecek gibi değildi. Dudaklarımdan fırlayacak ve onun dudaklarından içeriye girecekti.
Kalbimi alsa iyi ederdi, çünkü bende kalırsa yaşayamayacaktım.
Bir an sonra belimde kuş kadar hafif bir dokunuş hissettim. Onun soğuk, uzun parmaklarının uçları, formasının altındaki çelimsiz bedenime dokunduğu an verdiğim o kısık nefes, dudaklarına vurdu.
Ansızın ona kuvvetle yapışan bedenimle tekledi kalbim. Belimdeki dokunuşu artmış, artık o iri avuç içlerini sırtıma koyup beni kendine yaslamıştı. Kaburgamın altındaki boşluğun, sağımdaki o derin kuyunun dolduğunu sandım. Öyle ki onun kalbi artık benim vücudumda atıyordu, benim kalbim ise onun göğsünün altına sığınmıştı.
İri dudakları aralandı. Bunu bekliyormuşçasına derin bir açlıkla sarıldığım alt dudağını kendime doğru çekerken o, dahası mümkünmüş gibi, beni içine hapsetmek ister gibi bir güçle kendine bastırıyordu.
Üst dudağımı çekiştiren kalın iki et parçası başımı döndürdüğünde yanaklarından tutunan ellerimden birini alelacele ensesine götürdüm. Tırnaklarımı onun kalın ensesine saplamasam şayet düşmem kaçınılmaz olacaktı. Dudakları dudaklarımdan koptuğu an bir boşluk oluşacak ve ben o boşluğa yuvarlanacaktım. Öyle bir histi.
Büyük bir savaşa girdik o saniye. Öpüşlerimiz önce azar azar arttı ve bir volkan gibi patlayıp ansızın hızlandı. Kolları belime sıkıca dolandığında uyguladığı o güçle parmak uçlarımın zeminle olan teması kesildi ve ben, uçuyor hissinin kollarında onunla savaştım.
