MAHALLE
İnsanın hayatında kimi anlar vardı ki, bir dönüm noktası ya da sıfırdan başlangıcı olabilirdi kişinin. Tek bir durum, tek bir mekan ya da tek bir insan yeterdi. Ve tek bir duygu. Kızgınlık olabilirdi, kırgınlık belki de. Kimi zaman mutluluk...
19. Bölüm oy sınırı 1200, yorum sınırı 1000 (boş, harf, noktalama, sayı vb türevlerden kaçınarak gerçek yorumlar yapın lütfen 💫❤️)
İyi okumalar 💖🎀
instagram: mishelwatty wattpad: authormishel
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM 18- BAŞLADIĞI YERDE BİTEN HİKAYELER
*
İçimdeki neşenin, birdenbire ortaya çıkan o yeşilliğin nedeni belliydi. Kolu koluma değen, tam yanımda bir iskemlede benimle birlikte oturup sessizliği dahi benimle paylaşan o adam, solmak üzere olan bir çiçeğin toprağını değiştirmiş ve onu sulamıştı.
Tibet hayatıma girer girmez solmaya yüz tutmuş olan ben, şimdi kaburgamın altında onun gözlerini andıran bir orman taşıyordum. Bilmiyordu.
"Keşke perde olsa da çeksek." dediğini duydum. Dalgın bakışlarım bizim hemen karşı nezaretimizde birbirlerinden epey uzakta oturan Janset ve Teoman'ın üzerinden çekildi.
Tibet, buraya geldiğimiz an Yağız amirle fısır fısır bir şeyler konuşmuştu. Yağız amir onaylayıp Teoman ve biricik arkadaşım Janset'i, aynı parmaklıklar ardına attığında bunu Tibet'in istediğini anlamıştım.
"Nezarette neden bir perdeye gerek gördün, anlamadım?" dedim kısık bir sesle. Başımı kaldırıp omzum üzerinden izledim profilini.
Hokka, hafiften kalkık burnunda belli belirsiz bir kemer dikkatli bakıldığında ancak seçiliyordu. İleriye birer ok gibi uzanan uzun kirpikleri kalın kaşlarına karışıyor, kalın dudağı tavandan vuran solgun ışıkla parlıyordu.
Keskin, sert yüz hatlarına rağmen masum bir görüntüsü vardı. Kulağında ince, küçük bir halka küpe takılıydı. Boynuna kadar uzanan dövmesini izledim. Solmuş bir çiçek bahçesini andırıyordu.
"Çekerdik, bizi bizden başka gören olmazdı."dedi ılık sesi. Karşıdaki gözleri bana döndü ve başını eğip yüzümü seyretti.
"Belki ben sana yine, 'oyun bitti' derdim sen de birden dudaklarıma yapışırdın." fısıltısı kanımı kaynatırken gülümsemeye zorladım. Göğsümde at koşturan hisler, bayılmama neden olacak kadar keskindi.
"Hikayemiz böylece başlardı." dediğini duydum. Yeşil bakışları dudaklarıma düştü ve orada uzun diyebileceğim bir süre boyunca oyalandı. Yutkunduk.
