MAHALLE
İnsanın hayatında kimi anlar vardı ki, bir dönüm noktası ya da sıfırdan başlangıcı olabilirdi kişinin. Tek bir durum, tek bir mekan ya da tek bir insan yeterdi. Ve tek bir duygu. Kızgınlık olabilirdi, kırgınlık belki de. Kimi zaman mutluluk...
* ateşe düştüm~ mert demir * 21. Bölüm oy sınırı 1200, yorum sınırı 1000
instagram: mishelwatty wattpad: authormishel
Oy verdiysek eğer iyi okumalar 💖🎀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM 20- GÜN GECEYE DÖNERKEN
*
Karşıya kenetlenmiş, orada bir yerde donup kalmış bakışlarımı nihayetinde kaldırıp etrafa bakındım. Zihnimde dönen tilkiler beni karanlık bir ormana sürüklüyor, bütün düşüncelerim birbirine silah çekiyordu. Neyin doğru, neyin yanlış olduğunu kestirmekte zorlanıyordum. Bu Tibet ile aramda olan durum ile ilgili bir zorlanma değildi. Artık tamamen kabul ettiğim tek şey, beni sandığım kadar önemsemeyen bir insanı körü körüne savunup, bir şeyleri bitirmeyi göze alışımın bir hata oluşuydu.
Janset, bunu bana nasıl yapardı? Kardeş bildiğim, yıllarımı paylaştığım ve eksile eksile bu kadar kaldığımız bir arkadaşlığın temellerini nasıl böylesine kuvvetli sallayıp, köklerini topraktan ayırabilirdi? Bir yanlış anlaşılmanın içinde miydik? Öyleyse dahi ben bu denli bir krizin eşiğindeyken kendisi nasıl Teoman ile yüz yüze gelebilirdi? Anlam veremiyordum.
Ben orada o gün onu savunmayıp bir köşeye sinmiş olsaydım eğer Janset benim arkadaşlığımı sorgulayacaktı. Onu yalnızca bu yüzden savunmamıştım elbette fakat, yıllardır sevdiğim adamı karşıma alabilmiştim. Sırf onun için. Ben orada o gün, Tibet'in aşkımı sorgulamasını göze almış, bir şeyleri bitirecek bir adım atmış ve nitekim yediğim o darbe ile üç gün boyunca ölmüşçesine soluklanmıştım.
Janset, bulduğu ilk fırsatta kendini Teoman'ın kollarına atsın diye miydi bu kadar sancı? Bu kadar acıyı bunun için mi çekmiştim? İki günlük bir adam için görmezden geldiği yaram, sızlıyordu.
Yanımda hissettiğim hareketlilikle omzum üstünden sağımı izleyen bakışlarımı tersi yöne çevirdim. Hemen yanımda iri, kalın bir gövde gördüğümde içimi saran o heyecanın beni alaşağı etmemesi mucize olurdu bizim için.
"Geldim." dedi gözlerimin içine bakıp. Yüzünde uysal bir ifadeyle, huzur bulmuş bakışlarıyla beni izliyordu.
Onunla konuşurken nerede olduğumu söylediğim an yola çıkmış, bense onu anayol üzerindeki bir durakta bekleyeceğimi söylemiştim. O otelden kaçmak, orada gördüğüm şeyleri unutmak için hızla attığım adımlar beni bir durağa getirmişti ve burada oturup onu beklemiştim. Dakikalar sonra, yanımdaydı.
