Wojownicy Nowela Niewola Czarnego Nosa

Rozdział 14

 Po powrocie do obozu Czarny Nos zastała swoich pobratymców nieśpiących i poza legowiskami. Dużo z nich rzucało jej pytające spojrzenia. Medyczka rozejrzała się po zebranych i między nimi dostrzegła Zacienione Oko. Ciemnoruda wojowniczka podeszła do niej.

- Gdzie byłaś? - Spytała spokojnie. - Usłyszeliśmy te huki i widzieliśmy znaki na Srebrnej Skórze, a ciebie nie było. Niektórzy zaczęli już panikować. - Mruknęła, strzepując lekko ogonem w stronę Lisiej Kity.

-Wypraszam sobie! Nie panikowałem. - Odparł od razu kocur. - Z resztą, miałem prawo. Klan Pioruna nie miałby medyczki, gdyby Czarny Nos zniknęła.

-Ale mamy. - Szyszkowa Gwiazda podeszła do nich i zmierzyła wojownika wzrokiem. - Czarny Nos przecież od tak by nas nie zostawiła. A teraz, możecie wracać do legowisk. - Dodała głośniej. - Wszyscy musimy się wyspać przed dniem pełnym polowania i patroli. A o te huki się nie martwcie... może to być znak od Klanu Gwiazdy, ale z innymi przywódcami i medykami ustalimy co z tym zrobić.

 Pomiędzy zebranymi na polanie obozu kotami rozległy się ciche rozmowy, większość ruszyła do legowisk, nadal wyraźnie niespokojna. Czarny Nos patrzyła na nich, skupiając jednak myśli tylko na będących w jej brzuchu niechcianych kociętach i Zajęczym Kroku, która umarła przez huki. Z jej krótkich rozmyślań wytrącił ją śmiech Zacienionego Oka.

-Serio? Przecież to nie znak od Klanu Gwiazdy! - Mruknęła niewidoma. Jej oczy błysnęły lekko, kiedy skierowała spojrzenie swoich ślepych oczu na wyraźnie zmieszaną szylkretę. - Brzozowe Futro mi o tym opowiadała. To jakieś dziwne rzeczy dwunożnych. Według opowieści kiedyś używali ich o wiele częściej, każdej pory nagich drzew, ale w końcu przestali to robić tak często, zwłaszcza ci mieszkający bliżej lasu. Dlatego od długiego czasu nie widzieliśmy tych błysków na niebie. Widocznie czegoś się nauczyli przez tyle czasu.

-Skoro tak, to dlaczego teraz to robią? - Poranna Łapa wyszedł do przodu i spojrzał na kotkę niepewnie. - Nic nam nie zrobią?

-Nie, na pewno nie. - Odparła pewnie zastępczyni. - Pewnie jacyś młodzi dwunożni zachowują się jak mysie móżdżki i stwierdzili, że się tak zabawią. To nic groźnego i powtórzy się i tak najwcześniej następnej pory nagich drzew. O ile w ogóle się powtórzy. A jak na razie, idźcie lepiej odpocząć tak, jak mówiła Szyszkowa Gwiazda. Pamiętajcie, że z rana czekają was patrole i treningi, a musimy mieć na to siłę.

-Ja też idę odpocząć. - Powiedziała Czarny Nos i skierowała się pośpiesznie do legowiska. Cieszyła się, że dziwne huki i błyski na niebie nie są skierowanym do niej znakiem od Klanu Gwiazdy, ale i tak miała poważne zmartwienia i nie chciała z nikim teraz rozmawiać. Musiała wszystko przemyśleć.

 Weszła do jaskini pełniącej funkcję legowiska. Praktycznie opadła na swoje posłanie. Zwinęła się w kłębek, ukrywając pysk w ogonie. Miała tak wiele przemyśleń o wszystkim, co zobaczyła i czego się dowiedziała, ale nie potrafiła uporządkować ich w głowie. Jeszcze niedawno Ziołowa Skóra byłaby tu, żeby pomóc mi to przemyśleć. - Pomyślała z żalem. Od dawna wiedziała, że ona i jej partnerka będą widzieć się codziennie tylko tak długo, jak klan pioruna i klan cienia były zjednoczone, czuła się gotowa na rozstanie, ale teraz zdała sobie sprawę, że zawsze będzie tęsknić za tym, jak było. 
 Przygnębiona mocniej zwinęła się w kłębek. Wiedziała, że zbyt szybko nie zaśnie. Nie w tej sytuacji. Jednak chciała chociaż spróbować. Sen i odcięcie się od nieprzyjemnych myśli związanych z kociętami i Ziołową Skórą wydawał się być przyjemną perspektywą. Leżała tak dosyć długo. Nie wyglądała z legowiska, ale zanim była już na tyle zaspana, żeby zasnąć lekkie promienie wschodzącego słońca przebijały się już przez wejście do jaskini. Końcowo jednak medyczka zasnęła.