Wojownicy Nowela Niewola Czarnego Nosa

Rozdział 8

 Wszędzie panował chaos. Koty klanu ostrza krzątały się po obozie w te i we w te. Czarny Nos obserwowała wszystko przez wyjście z jaskini służącej za legowisko medyków i jej więzienie. Kojot na chwilę gdzieś zniknął, była więc pozostawiona samopas, jednak wolała nie ryzykować próbą ucieczki. Wszystkie zebrane w obozie pod przywództwem Strzały, która - mimo tego, że nie była zastępczynią, dowodziła pod nieobecność Ostrego Zęba -  stresowały się bitwą z klanami, która wiedzieli, że nadchodzi. Sam przywódca, czy raczej dyktator klanu ostrza wyszedł z obozu, bo nie chciał zginąć w bitwie. Planował on zabić Szyszkową Gwiazdę, kiedy ta będzie sama, domyślając się, że przywódczyni będzie go szukać poza obozem.
 Medyczka znała sporą część planów klanu ostrza związanych z walką, przez co martwiła się o swoich pobratymców. Mimo to oczekiwała ich ataku, miała nadzieję, że dzięki temu w końcu się uwolni. Zwłaszcza, że Kojot codziennie przypominał jej o jego rzekomych kociętach. Nie będę miała żadnych kociąt. - Powtarzała sobie uporczywie w głowie. Było to jednocześnie jej przekonanie, jak i błaganie Klanu Gwiazdy, aby się ono spełniło. - Nie miałam objawów ciąży i nie będę miała.
 Kojot wrócił do legowiska razem z Kolcem. Razem usiedli przy wyjściu, w milczeniu obserwując resztę swoich pobratymców. Więźniarka wycofała się i przestała patrzeć na to, co działo się na polanie obozu, nie chciała, aby pilnujący ją wojownicy pomyśleli, że ma ona zamiar uciekać.

-Są tu! - Dało się usłyszeć należący do Odbicia donośny krzyk. - Do ataku, klanie ostrza!

-Idę im pomóc. - Oznajmił pośpiesznie kocur i wybiegł z legowiska. - Pilnuj jej.

-Jestem starszy, Kolcu. - Prychnął szary kocur. - Wiem, co mam robić.

-Tylko mówię. - Biały kocur wybiegł z legowiska.

  Kojot przestał stać już w wejściu. Wszedł do legowiska, skrywając się w nim, jednak nawet na ułamek sekundy nie spuścił oka z Czarnego Nosa.

-Nikt cię tu nie znajdzie, a jeśli spróbują cię uwolnić, zginą. W ostateczności zginiesz ty. - Zagroził.

-Ty zginiesz! - Do jaskini z impetem wbiegła szara kocica. Od razu rzuciła się na Kojota, powalając go.

 Czarny Nos przez chwilę w szoku patrzyła na walkę i na to, jak napastniczka z całej siły wbija pazury w barki wojownika, a w jej niebieskich oczach błyszczała furia.

-Ziołowa Skóra! - Medyczka widząc ją była szczęśliwa jak nigdy.

 Momentalnie do legowiska medyków weszły kolejne koty, wśród nich byli między innymi przerażona Przepołowiona Łapa, a także Długi Płomień i Sosnowa Igła. Płomiennorudy kocur podszedł do medyczki, podczas, gdy wojownik klanu pioruna pilnował wejście, jednocześnie mając oko na z całych sił trzymającą Kojota przy ziemi Ziołową Skórę. Uczennica widocznie przytłoczona sytuacją podążyła za Długim Płomieniem.

-Nic ci nie jest, Czarny Nosie? - Spytał zastępca Brunatnej Gwiazdy.

-Nie...chyba...chyba nie. - Medyczka spojrzała na niego lekko zmieszana. Patrzyła na swoją partnerkę, która coraz bardziej przyciskała pazury do brzucha Kojota.

-Zostaw mnie, ty sterto pcheł!

 Wojownik z klanu ostrza w końcu zdołał zepchnąć z siebie swoją przeciwniczkę. Zanim jednak inny zdążyli zareagować i pomóc jej w walce ta podniosła się z ziemi i zadała kolejny cios, z całej siły uderzając go w głowę. Ten upadł na ziemię.

-Lisie serce. - Medyczka spojrzała na jego ciało z nienawiścią. - Niech zgnije w Mrocznej Puszczy. - Po tych słowach jak gdyby nigdy nic podeszła do Czarnego Nosa. Z całej siły wtuliła się w jej długą, miodoworudą, pręgowaną sierść. - Dobrze cię znowu widzieć. Kiedy Mrok...Mroczne Pióro powiedziała, że żyjesz, chwilowo nie chciałam jej wierzyć, ale końcowo wiedziałam, że mówiła prawdę. Musiałam cię uratować.