I Would Swallow You If I Could

𝚃𝚠𝚎𝚗𝚝𝚢-𝙵𝚘𝚞𝚛

Περπατούσαμε μαζί, στο όμορφο κέντρο της Αθήνας. Του κρατούσα σφυχτα το χέρι, φοβόμουν μην χαθώ, η μήπως εκείνος εξαφανηστει και το όνειρο που ζω αυτή την στιγμή τελειώσει εδώ.

Είχα τηλεφωνήσει πριν στην μητέρα μου και της είχα εξηγήσει τι ακριβώς είχε συμβεί και την παρακάλεσα να ενημερώσει και τον Λυκειάρχη να μην ανυσιχει και αν γίνετε να τον πείσει να μη μας βάλει αποβολή η να μας πετάξει έξω απ'το σχολείο και να μην ξαναπατησουμε ποτέ. Εκείνη μου είπε πως με μισεί αφάνταστα. Της είπα πως εγώ παρόλαυτα την αγάπω όσο τίποτε άλλο και το κακό ήταν πως όντως το εννοούσα. Μου είπε να φάω όσο πιο πολύ μπορώ τώρα που δεν είμαι στο σπίτι. Είχε καταλάβει πως όταν ειμουν στο σπίτι δυσκολεύομουν ακόμα πιο πολύ να φάω...όμως δεν θα παραδεχόταν ποτέ πως η αιτία ήταν εκείνη και ο πατέρας μου...η γιαγιά δεν με ενοχλούσε τόσο. Η Γιαγιά για την ακρίβεια δεν με είχε ενοχλήσει ποτέ...

Ο Ανδρέας πέρασε το χέρι του γύρω απ'την μέση μου.
"Καλά είσαι ;"
"Ναι..."
"Κάτι σκέφτεσαι..."
"Και πως το κατάλαβες αυτό ;"
"Το κατάλαβα..."
Χαμογέλασα. Καθώς προχωρούσαμε μπροστά, ξαφνικά αντικρυσα σε μια μεγάλη παρέα κοριτσιών την Ελπινίκη...τα πόδια μου κόπηκαν...

Ήταν πολύ όμορφη όπως πάντα. Τα μαλλιά της ήταν πιασμενα ψηλά, τονίζοντας τα υπέροχα ζυγωματικά της. Φορούσε ένα κολλητό μπλου τζιν και από πάνω ένα λευκο μάλλινο φούτερ και ένα μακρύ δερμάτινο πανωφόρι. Με κοίταξε...ήλπιζα να μην το είχε κάνει ποτέ. Μαγεύτηκα για λίγο απ'την γοητεία της, απ'τα μεγάλα κόκκινα χείλη της, απ'την πεντακάθαρη επιδερμίδα της που έμοιαζε σαν το πολύτιμο κομμάτι ενός πάγου. Τα καταπράσινα μάτια της λαμπυριζαν όπως η θάλασσα κάτω απ'τον ήλιο. Λάτρευα τις φακίδες στα μάγουλα και στην μύτη της, ειδικά το καλοκαίρι γινόντουσαν ακόμα πιο έντονες...
"Ελπινίκη ; Ελπινίκη τι κάνεις ;"

Τι ; Ο Ανδρέας την ήξερε; Γνωρίζοντουσαν ;

Είδα την Ελπινίκη να παγώνει για λίγο ανάμεσα στα υπόλοιπα κορίτσια. Ο Ανδρέας την πλησίασε, αγγαλιαζοντας την
"Πώς είσαι ;", τον άκουσα να της λέει, " χαθήκαμε!"
"Εσύ χάθηκες...", του είπε, " έφυγες απ'την Αθήνα και ούτε ένα αντίο δεν μας είπες !"
Προσπαθούσα να καταλάβω από πού γνωρίζοντουσαν...αλλά τι λέω και εγώ;;; Από Αθήνα είναι και οι δύο τούς κάπου θα είχαν γνωριστεί...ή μπορεί και να τα είχαν κιόλας πιο παλια, που το ξέρω εγώ αυτό...;
"Αυτός που είναι μαζί σου ποιος είναι ;", την άκουσα να του λέει όπου γυρίζοντας το κεφαλή μου απ'την άλλη αρχησα να γελάω που έκανε τάχα πως δεν με ήξερε
"Ένας πολύ καλός μου φίλος...από Κεφάλονια είναι που είναι και οι γονείς σου..."

Γυρησα και την κοίταξα με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Με κοίταζε έντονα. Φαινόταν ότι ήθελε ακόμα να με εκδικηθεί για το παρελθόν, για όλα όσα είχαμε κάνει ο ένας στον άλλον...που με είχε απατήσει...που την είχα απατήσει...αντί να κάτσουμε να συζητήσουμε σαν ώριμα παιδιά, εμείς κάναμε ανοησίες...

Έτσι, άρπαξε τον Ανδρέα και τον φίλησε ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ, μπροστά σε τόσο κόσμο μόνο και μόνο για να με ΕΚΔΙΚΗΘΕΊ!

Μου ήρθε να σηκωθώ και να φύγω, νιώθοντας τόσο απαίσια μπροστά σε αυτή την θέα. Αυτόυς τους δύο ανθρώπους που ποθούσα τόσο πολύ, τους έβλεπα να φιλιούνται μπροστά μου!

Σε κάποια φάση ο Ανδρέας την έσπρωξε
"Τι κάνεις ;", της είπε
Όλες τις οι φίλες είχαν σοκαριστεί. Είδα και κάποιες άλλες να βγάλουν και βίντεο κιόλας...

Χωρίς δεύτερη σκέψη πλησίασε τον Ανδρέα, όπου τον τράβηξα απ'τα στιβαρά του μπράτσα και τον φίλησα στον στόμα . Η μάλλον τον ρουφηξα. Ναι, ναι ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΗΣ, αυτή την φορά. Άκουγα τριγύρω δυνατά επιφωνήματα. Οι φίλες της είχαν πάθει σοκ. Το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ. Όταν σταμάτησα , ειδα την Ελπινίκη να μας κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα. Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει αυτό που έγινε μόλις. Ειμουν μεγαλητερη πουτανα απο εκείνη, πολύ μεγαλητερη !

Ο Ανδρέας με κοίταζε εντυπωσιασμένος
" Τα φιλάκια μου!", είπα στην Ελπινίκη γεμάτος ειρωνεία, όπου αμέσως πήρα τον Ανδρέα απ'το χέρι και οι δύο μας φύγαμε αμέσως από εκεί
"Είσαι τρελός ;", με ρώτησε χαμογελώντας
"Είμαι λιγουλακι νομίζω..."