I Would Swallow You If I Could

𝚂𝚎𝚟𝚎𝚗𝚝𝚎𝚎𝚗

Έτρεχα σαν τρελός μέσα στο Κέντρο της Αθήνας, αναζητώντας τον Ανδρέα. Ήθελα να ουρλιάξω το όνομα του όμως δεν θα έπαιρνα καμία απάντηση...

Είχα κουραστεί, μέσα σε τόσο κόσμο που με έσπρωχνε από 'δω κι από 'κει, μεσα σε τόσα αδιάφορα βλέμματα και παγωμένα απ'το κρύο, μέσα σε τόσο διαφορετικές φωνές που στο λεπτό τις είχες ξεχάσει, μέσα σε τόσα πρόσωπα που ίσως δεν ξαναεβλεπες ποτέ.

Σκόνταψα και σοριαστηκα κάτω στο πεζοδρόμιο. Έβλεπα παπούτσια να σηκώνονται και να με προσπερνάνε, άλλοι πάλι βέβαια να με πατάνε λες και δεν είχαν καν προσέξει πως βρισκόμουν εκεί.

Φοβήθηκα να σηκωθώ όρθιος. Δεν ήξερα τι να κάνω, είχα κοκαλωσει. Αρχησε να βρέχει. Έστριψα το κεφαλή μου στα αριστερά, βλέποντας τις ρόδες των αμαξιών να γδερνουν η μία την άλλη. Διέσχιζαν τον δρόμο με απίστευτη ταχύτητα, σχεδόν θανατηφόρα. Έκλεισα τα μάτια μου, νιώθοντας τέλειος αδύναμος μέσα σε αυτή την βαβούρα που κάποιοι έλεγαν πως τους γοήτευε...

Αξαφνα αισθάνθηκα ένα χέρι να με τραβα προς τα πάνω, να με σώζει.
"Ανδρέα ;"
"Εδώ στην Αθήνα βρήκες να πεθάνεις ;', με ρώτησε, με τις σταγόνες τις βροχής να τρέχουν απ'τα μαλλιά του προς τα χείλη του
"Υποθέτω πως θα μπορούσα να πεθάνω οπουδήποτε...!"
"Όχι εδώ όμως, όχι αυτή την μέρα, όχι έτσι...σου αξίζει ένας καλύτερος θάνατος, δεν νομίζεις ;"
"Ίσως...", σήκωσα τους ώμους μου
Με κοίταζε έντονα στα μάτια. Προσπαθούσα να πνίξω αυτή την έντονη επιθυμία να τον αρπάξω και να τον φιλήσω...

Στην συνέχεια άγγιξε απαλά το χέρι μου, κρατώντας το σφυχτα στην χούφτα του η οποία παρόλο το κρύο ήταν τόσο ζεστή
"Θέλεις...θέλεις να φύγουμε ;"
"Να πάμε πίσω ; Ναι το ξέρω πρέπει...", πήγα να φύγω, όμως εκείνος με τράβηξε απότομα...
"Όχι Γιώργο..."
"Τι ;", τον ρώτησα γεμάτος απορία με την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά
"Να φύγουμε οι δύο μας, χέσε τους άλλους..."
"Ανδρέα τι λες;;; Είμαστε σχολική εκδρομή θα τους ανυσιχησουμε..."
"Γιώργο, πάψε να σε νοιάζουν οι υπόλοιποι...και ας ανυσιχησουν, και ; έτσι κι αλλιώς πάντα κάποιος θα ανυσιχει για εμάς, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει λόγος!"
"Μα συνελθε! Είναι δυνατόν τώρα ; Δεν το καταλαβαίνεις ότι πρέπει να πάμε πίσω ;", του φώναξα προσπαθοντας να τον λογικέψω
" Και γιατί να πρέπει ; Τίποτα δεν πρέπει Γιώργο, εσύ μπορείς να το καταλάβεις αυτό ;"
"Είμαστε σχολική εκδρομή γαμωτο!"
"Πρέπει να μάθεις να κάνεις αυτό που θες πραγματικά..."
"Να γυρίσω πίσω θέλω πραγματικά !"
"Κι όμως, δεν θέλεις αυτό! Ειμαστε όλοι ο,τι πουν οι μεγάλοι και πότε αυτό που θέλουμε να πούμε εμείς! Κανένας δεν μπορεί να σου δείξει την Αθήνα όπως μπορώ να στην δείξω εγώ αν μ'αφεισεις. Θα σε κάνω να την αγαπήσεις Γιώργο, είναι η πόλη που μεγάλωσα και γεννήθηκα και θέλω να την βλέπεις όπως την βλέπω εγώ..."
"Γιατί όμως έχεις αυτή την ανάγκη να την βλέπω όπως την βλέπεις εσύ ;"
"Γιατί μου αρέσεις....για αυτό..."

Τον κοίταζα αιφνιδιασμένος. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να μου πει κάτι τέτοιο. Κοίταξα τα χείλη του...
"Αργότερα...", μου είπε σιγανά και του χαμογέλασα
"Πρέπει να..."
"Να έρθεις μαζί μου..."
"Ξέχασε το...", του είπα " εγώ φεύγω..."
"Ε φύγε !"
"Τι δεν θα 'ρθεις ;"
"Όχι!"
"Καλά, όπως νομίζεις..."

Αμέσως απομακρύνθηκα από εκείνον. Καθώς προχωρούσα, συνειδητοποίησα πως δεν θυμόμουν πως είχα βρεθεί εδω, δεν είχα ιδέα που να πάω, δεν είχα ιδέα που ήταν το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Απελπίστικα. Άκουσα τον Ανδρέα να γελά πίσω μου
"Αυτό τώρα σημαίνει ότι πρέπει να έρθεις μαζί μου!"
"Εσύ ξέρεις πως πάμε πίσω ;", του φώναξα θυμωμένος
" Φυσικά και ξέρω !"
"Ε τότε πες μου!"
" Αποκλείεται!", δήλωσε, κάνοντας μεταβολή όπου έφυγε από κοντά μου
"Ανδρέα! Ανδρέα περίμενε!", αρχησα να σκουζω, τρέχοντας ξωπίσω του...