I Would Swallow You If I Could

𝚂𝚎𝚟𝚎𝚗

Κοιμόμουν. Ξύπνησα από τον ήχο κλήσης στο ινστα. Νομίζω το άκουγα εδώ και αρκετή ώρα, όμως δεν είχε καταφέρει να με ταράξει. Πίστευα ότι υπήρχε μοναχα στον ύπνο μου.

Πετάχτηκα πάνω. Άρπαξα αμέσως το κινητό μου, βλέποντας πως με καλούσε ο Ανδρέας...
"Γεια σου όμορφε"
"Είναι δυνατόν ; Κοιμόμουν τι με παίρνεις τέτοια ώρα; Τι θέλεις ;"
Γέλασε ", Ούτε 9:00 δεν είναι!"
"Ναι...όμως με πήρε ο ύπνος...ειμουν κουρασμένος..."
"Μια χαρά σε έβλεπα εγώ με εκείνη την Νίκη πάντως..."
"Και εγώ με την Μαρία...", δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό πάντως δεν έπρεπε
"Σ'αρέσει η Μαρία ;"
"Πολύ πουτανα..."
"Σώπα ρε ;"
"Ναι..."
"Μη σε ακούσει κανένας να το λες αυτό, θα σε κατηγορήσουν για slut shaming!"
"Ας με κατηγορήσουν για ο,τι θέλουν. Δεν είναι καλή κοπέλα και φαίνεται..."
"Εμένα μ'αρεσει..."
"Σ'αρέσει ; Όντως ;"
"Ναι...εσένα τι σε νοιάζει ;"
"Δεν είπα ότι με νοιάζει..."

Έπεσε για λίγα λεπτά σιωπή ανάμεσα μας.
"Συγνώμη για αυτά που είπα στο σχολείο..."
"Δεν πειράζει...εγώ πάντως να ξέρεις δεν είμαι έτσι..."
"Τι εννοείς;"
"Οι γονείς μου δεν έχουν ενοικιαζόμενα...ούτε εκμεταλλευομαστε κανέναν τουρίστα...Ένα ψαροπωλείο έχει ο πατέρας μου και αυτό είναι όλο!"
"Χαίρομαι για αυτό..."
"Να σε ρωτήσω κάτι..."
" Ναι, ο,τι θέλεις..."
"Γιατί έφυγες απ'την Αθήνα ;"
"Έφυγα γιατί...αρρώστησε η μάνα μου...και για αυτό..."
"Ωω συγνώμη...δεν ήξερα..."
"Για αυτό και ρώτησες...μην ζητάς συγνώμη...", πήγα να αλλάξω θέμα, όμως εκείνος το συνέχισε, " υποφέρει εδώ και χρόνια από κατάθλιψη...και ο γιατρός της είπε ότι χρειάζεται οξυγόνο...έτσι φύγαμε από την πολη για να αλλάξει λίγο περιβάλλον...η Αθήνα την στρέσαρε αρκετά..."
"Ναι κατάλαβα..."
"Αλλά είναι καλύτερα τώρα...Εδώ μεγάλωσε, οι παππούδες μου από εδώ την Κεφαλονιά είναι, ίσως να τους ξέρεις..."
"Ίσως να τους ξέρω..."
Συνέχισε να μιλάει, ενώ κατάλαβα ότι στα χείλη του είχε σχηματιστεί ένα χαμόγελο, " Είναι...εκείνοι που έχουν το εστιατόριο στην αγορά!"
"Το γαστρολατρεια ;"
"Ναι. Έχεις φάει ποτέ εκεί ;"
"Αρκετές φορές, ειδικά το καλοκαίρι..."
"Δεν μου αρέσει καθόλου ο τρόπος που φτιάχνουν το μπιφτέκι..."
Γέλασα
"Οκευ..."
"Παραδεξου ότι είναι χάλια..."
Ούτε έμενα μου άρεσε ιδιαίτερα...
"Εντάξει...καλό είναι...!
"Κατάλαβα...!", γέλασε, " ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό ; άκυρο "

Το στομάχι μου σφυχτηκε. Ήθελα να φανώ φυσιολογικός και οκευ με το φαγητό, σαν όλα τα παιδιά...αν και τα περισσότερα παιδιά δεν ήταν οκευ με το φαγητό στην πραγματικότητα!
"Εμ...τα μακαρόνια..."
"Α σαν και εμένα! Και εγώ είμαι μακαρονάς !"
"Ναι..."
"Τι έπαθες ;"
"Τι έπαθα ;"
"Μου άκουγεσε κάπως..."
Συνειδητοποίησα τότε ότι η ανάσα μου άρχισε να γίνετε πιο γρήγορη, δεν μπορούσα να την ελέγξω, μου ερχόταν να σκάσω...
"Καλά είμαι...", είπα σιγανά κλείνοντας τα μάτια μου... προσπάθουσα να ηρεμήσω...έπιασα απαλα το στήθος μου, τραβώντας το απαλά...
"Σίγουρα είσαι καλά...;"
"Ναι...", είπα ενώ θα έπρεπε να ξεσπάσω σε κλάματα και να του πω όχι, όχι Ανδρέα δεν είμαι καλά....δεν μπορώ να φάω μπουκιά...
"Πάντως να ξέρεις ό,τι θέλεις μπορείς να μου το πεις...i don't judge!"
"Σε ευχαριστώ..."