I Would Swallow You If I Could

𝚃𝚑𝚒𝚛𝚝𝚢

Κατέφτασα έξω απ'την πόρτα της τάξης μου, ήταν διαλλειμα τότε. Ήταν όλα τα παιδιά έξω, είχε πολύ καλή μέρα.

Είδα τον Ανδρέα να κάθεται στο θρανίο μας. Φαινόταν τόσο μελαγχολικός, όμως όταν με είδε ένα λαμπερό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του. Αμέσως σηκώθηκε ορθιος
"Πώς και δεν είσαι έξω ;", τον ρώτησα ζωηρά
"Σε περίμενα...", αμέσως μου όρμηξε, φιλώντας με γεμάτος πάθος στο στόμα
"Κάτσε, κάτσε", προσπάθησα να του ξεφύγω με ένα χαμόγελο, " θα μας δεί κανένας "
"Και ; Σε νοιάζει ;"
"Λίγο"
"Μου υπόσχεσαι όμως ότι κάποτε δεν θα σε νοιάζει καθόλου ;", μου ψυθηρησε
"Στο υπόσχομαι"

Τα μάτια του είχαν μια περίεργη λάμψη οπότε τα κοίταζα, η οποία πάντα με έσπρωχνε στο να του κάνω πολύ άσεμνα πράγματα, όμως πάντοτε κρατιομουν...Μου χαμογέλασε σαν να μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου. Ενιωσα τότε τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν...
"Πάμε στο κυλικείο ;"
"Στο κυλικείο;"
"Ναι", μου απάντησε," θα σου πάρω κάτι να φας"
"Δεν πεινάω"

Με πλησίασε πολύ κοντά, όπου μου ψυθηρησε τρυφερά.
"Δεν με νοιάζει"
Η μύτη του αγκουμπουσε απαλα την δική μου. Η καρδιά μου αρχησε να χτυπά δυνατά, όπου με τα ακροδάχτυλα μου άγγιξα τα όμορφα μπράτσα του
"Εντάξει", του χαμογέλασα, όπου τα μάτια του αρχησαν να λαμπουν πιο φωτεινά κι απ'τα αστέρια, "πάμε, πάμε να φάμε..."

Ειμουν σίγουρος πως άκουγε την καρδιά μου εκείνη την στιγμή, πως μπορούσε να την νιώσει. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που κατάφερε τότε να με νιώσει πραγματικά. Ειλικρινά είμαι τόσο συγκινημένος που κάποτε στην ζωή μου υπήρξε ο Ανδρέας...κι ας μην υπάρχει πια...όμως κάποτε ναι υπήρξε...υπήρξε και εγώ κατάφερα να ξεπεράσω για πάντα τον φόβο κατάποσης, τον οποίο μπορείτε να ξεπεράσετε και εσείς...

ΤΕΛΟΣ.