Είχα γείρει επάνω στον ώμο του μέσ'το λεωφορείο. Είχε πολύ κόσμο μέσα όπου αναδυόταν έντονα μια ανυπόφορη δυσοσμία. Έβλεπα παντού χέρια και κεφάλια μπροστά μου, μου ερχόταν να σκάσω. Ο Ανδρέας με έπιανε διακριτικά απ'τη μέση. Μου άρεσε πολύ η αίσθηση του αγγιγματος του.
Έπειτα έριξα το κεφαλή μου πάνω στο στήθος του, θελωντας να τον κάνω να με νιώσει. Να νιώσει την ανάγκη μου να θέλω να τον αγγίζω συνέχεια.
"Μας κοιτάζουν όλοι ", γέλασε μέσ'το αυτί μου
" Σε νοιάζει ;", τον ρώτησα
"Όχι"
"Ούτε και εμένα "
Βρεθήκαμε αργότερα έξω απ'το Αττικό ζωολογικό πάρκο. Είχα τόσα χρόνια να έρθω εδώ, από όταν ειμουν περίπου 6. Μπήκαμε μέσα, κοιτάζοντας μαγεμένοι τα ζώα. Άλλα ήταν σε κλουβιά, άλλα όχι, άλλα ήταν στο φυσικό τους περιβάλλον.
Είδαμε τίγρεις, είδαμε ζέβρες, είδαμε λιοντάρια, είδαμε καμηλοπαρδάλεις, είδαμε δελφίνια. Μου άρεσαν τόσο πολύ τα δελφίνια, τα λάτρευα. Ήταν σαν τους ανθρώπους. Μας κοίταζαν και τους δύο ζωηρά, βγάζοντας ήχους γεματους ζωή. Τους χαμογέλασα και ήταν σαν να μου χαμογελούσαν και αυτά. Ένιωσα τόσο όμορφα εκείνη την στιγμή.
Έπιασε αξαφνα βροχή. Εγώ και ο Ανδρέας αμέσως αναζητήσαμε προστασία κάτω από ένα ψηλό δέντρο. Η βροχή όσο πήγαινε δυνάμωνε επικίνδυνα. Εκείνος με αγγαλιασε σφυχτα, όπου παρακολουθούσαμε το ζωολογικό κήπο να πνίγεται στις κρυστάλλινες σταγόνες της βροχής
"Φοβάσαι ;", με ρώτησε τότε ο Ανδρέας
"Μαζί σου όχι...", του είπα κοιτάζοντας τον μέσ'τα μάτια
Μου χαμογέλασε, με τις σταγόνες της βροχής να κυλούν απ'τα μάλλια του στα χείλη του. Τι χείλη είναι αυτά ; Αμέσως τον άρπαξα και τον φίλησα, δίχως να με νοιάζει ποιος θα μας δεί. Εκείνος χαμογελούσε πλατυά κάτω απ'τα χείλη μου, σαν να μην μπορούσε να πιστέψει αυτό που έκανα μόλις τώρα.
"Είσαι στ'αλήθεια τόσο τρελός", μου ψυθηρησε καθώς τα κεφάλια μας ήταν ενωμένα μέσ'το παγωμένο σκοτεινό τοπίο.
Μπορούσα ακόμη να ακούσω τους ζωηρούς ήχους των δελφινιών. Εκείνη την στιγμή ένιωσα ευτυχισμένος. Ευτυχισμένος από ποτέ. Ένιωθα την βροχή να μου χαϊδεύει τρυφερά το πρόσωπο. Δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε ο ένας απ'τα χείλη του άλλου
"Ξέρεις...", του ψυθηρησα σιγανά, " δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο, απ'το να νιώθεις σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου την ευτυχία να ξεχυλιζει σαν κρασι..."
"Δεν μου αρέσει το κρασί", μου ψυθηρησε χαμογελωντας
"Και τι σου αρέσει ;"
"Οι αναστεναγμοί σου εχθές το βράδυ...αυτο μου αρέσει!"
KAMU SEDANG MEMBACA
I Would Swallow You If I Could
RomansaΟ Γιώργος ζει στην Κεφαλονιά μαζί με την οικογένειά του, σε ένα ψηλό νεοκλασικό σπίτι πλαι στην θάλασσα. Η ζωή του φαινομενικά κυλά πολύ όμορφα και ευχάριστα, όμως το νεαρό αγόρι αντιμετωπίζει από όταν πήγαινε στο Δημοτικό, την σκληρή φοβια της κατά...
