I Would Swallow You If I Could

𝚃𝚠𝚎𝚗𝚝𝚢

Ανεβήκαμε πάνω στο Λυκαβηττό. Βλέπαμε από εκεί όλη την Αθήνα. Πόσο λαμπερή και όμορφη έμοιαζε κάτω από τα πόδια μας. Καθησαμε, αρχίζοντας να συζηταμε.

Τα μάτια μου έλαμπαν μέσα από τα μάτια του Ανδρέα. Ειμουν πολύ χαρούμενος που βρισκόμουν μαζί του και τοτε συνειδητοποίησα ότι δεν με ένοιαζαν όλοι οι υπόλοιποι...
"Έχεις δει ποτέ το Prison Break ;", τον ρώτησα
"Όχι...έχω δει απ'το Netflix σειρές όπως το Euphoria, Peaky Blinders, Stanger Things, Squid Game, τέτοια κατάλαβες...!"
"Δεν έχω δει καμία απ' όλες αυτές !", γέλασα, " έχεις δει ποτέ Τζέφρι Νταμερ ;"
"Τζέφρι Νταμερ ναι, αλλά μόνο μέχρι το 6ο επεισόδιο, δεν κατάφερα να το συνεχίσω..."
"Δεν απορώ γιατί ", γέλασα

Μου χαμογέλασε
"Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν να σκοτώνεις κάποιον;"
"Εμ...ναι...ειδικά όταν είμαι πολύ θυμωμένος...ξέρεις, σκέφτομαι διάφορα..."
"Θα σου πω τι είχα πάθει μια φορά στο Δημοτικό. Ήταν βράδυ και είχε μια πολύ περίεργη ελληνική ταινία στην τηλεόραση, λεγόταν Ο Θάνατος Που Ονειρεύτηκα. Η πλοκη είναι η εξής: Σε ένα σχολείο των βορείων προαστίων, ο ερχομός ενός μυστηρίου και παράξενου παιδιού, του Χρήστου θα αναστατώσει παρά πολύ την Δωροθέα, την πρωταγωνίστρια. Σύντομα λοιπόν θα τον ερωτευτεί και θα τον γνωρησει στην παρέα της. Όμως τα πράγματα παίρνουν πολύ φρικτή και άσχημη τροπή καθώς ο Χρήστος θα τους παρασύρει στα σκοτεινά μονοπάτια του σατανισμού και των φόνων.

Θυμάμαι είχα κατατρομαξει τόσο πολύ και είχα πιστέψει ότι θα πάθω το ίδιο, δηλαδή ότι θα δαιμονηστω και θα σκοτώσω τους γονείς μου την νύχτα που θα κοιμούνται. Έκανα ολόκληρους μήνες να διώξω αυτές τις σκέψεις απ'το μυαλό μου και να ξεπεράσω αυτόν τον φόβο..."
"Πρέπει να ήταν φρικτό..."
"Ναι...είναι φρικτό να φοβάσαι ότι θα σκοτώσεις κάποιον ένω ξέρεις πως δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνεις..."
Γέλασα, " Το μυαλό, το μυαλό μας παίζει διάφορα παιχνίδια για να μας μπερδέψει καμιά φορά, δεν χρειάζεται να το παίρνουμε τόσο πολύ στα σοβαρά. Επειδή σκεφτόμαστε να σκοτώνουμε κάποιον η να του κάνουμε κακό, αυτό δεν σημαίνει πως θα γίνει και στην πραγματικότητα. Όλα είναι μια χαρά...!"
"Ναι...", μου χαμογέλασε, αγναντεύοντας για λίγο την θέα, " Να σε ρωτήσω κάτι ;"
"Ο,τι θέλεις!"
"Υπάρχει κάτι που φοβάσαι παρά πολύ ;"

Τον κοίταζα για λίγα λεπτά σιωπηλός.
"Εε...", πήρα μια βαθυα ανάσα, "κοίτα...όλοι κάτι φοβόμαστε σε αυτή την ζωή...δεν είμαστε ήρωες !"
"Μα και οι ήρωες μπορει να φοβηθούν καμιά φορά !"
" Δεν ξέρω κανέναν ήρωα που φοβόταν κάτι..."
"Εγώ ξέρω...εσένα, εμένα, τους γονείς μου, ξέρω τους πάντες. Όντως, όλοι μας φοβόμαστε κάτι σε αυτή την ζωή, όμως εγώ θα ήθελα να μάθω εσύ τι φοβάσαι..."
"Γιατί έχει τόσο πολύ σημασία τι φοβάμαι ;"
Γέλασε, " Μπρο χαλάρωσε, απλά μια ερώτηση σου έκανα...απλά εσύ δίνεις τελικά τόσο μεγάλη σημασία από ο,τι θα έπρεπε!"

Χαμήλωσα τα βλέφαρα μου κάτω στα πόδια του...
"Φοβάμαι...", χτύπησε αξαφνα το κινητό μου, ήταν η μητέρα μου. Τελικά δεν την γλίτωσα, " ναι ; Μάνα εσύ ;"
Τα επόμενα λεπτά χρειάστηκε να καλύψουμε τα αυτιά μας...
"ΤΙ ΜΑΝΑ ΕΣΥ ΡΕ ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΟ ΜΗΝ ΕΡΘΩ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΑΡΧΗΣΩ ΣΤΙΣ ΓΡΗΓΟΡΕΣ ; ΔΕΝ ΝΤΡΈΠΕΣΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ; ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΕΞΑΦΑΝΗΣΤΕΙ ; ΣΕ ΨΑΧΝΕΙ Ο ΛΥΚΕΙΑΡΧΗΣ...Η ΓΙΑΓΙΑ ΣΟΥ ΘΑ ΠΑΘΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΡΕΧΟΥΜΕ! ΜΑΣ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΕΙ ΟΛΟΥΣ... ΠΟΥ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΕΙΣΑΙ ; ΑΝ ΣΕ ΞΑΝΑΣΤΕΙΛΩ ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΕΚΔΡΟΜΗ ΝΑ ΜΟΥ ΤΡΥΠΗΣΕΙΣ ΤΗ ΜΥΤΗ!"

Ο Ανδρέας αμέσως μου άρπαξε το κινητό και της το έκλεισε
"Τι έκανες ;"
"Σε έσωσα!"
"Δεν το νομίζω !"
"Κι όμως...θα μας τρυπούσε τα τύμπανα και μετά δεν θα μπορούσαμε να ακούσουμε ο ένας την φωνή του άλλου..."
"Δεν με ενδιαφέρει και τόσο πολύ ξερεις, εννοώ να ακούω την φωνή σου..."
"Εμένα μου αρέσει να ακούω την φωνή σου...γενικά μου αρέσει πολύ να ακούω τώρα τελευταία...αν και αν με γνώριζες μερικά χρόνια πιο πριν θα σου έλεγα ότι θα προτιμούσα να είμαι κωφός..."
"Γιατί έτσι ;", τον ρώτησα χαμογελωντας
"Γιατί...δεν υπήρχε κάτι ενδιαφέρον που μπορούσα να ακούσω...κανένας δεν υπήρξε ποτέ ενδιαφερον για εμένα...όμως εσύ κατά κάποιο μαγικό τρόπο είσαι...!".