I Would Swallow You If I Could

𝚃𝚑𝚛𝚎𝚎

Η Ανέτα, η ψυχολόγος μου, με κοιτάζει με ένα ζεστό χαμόγελο στα μεγάλα της χείλη, σημειώνοντας κάτι στο χαριτωμένο της μπλοκακι, με τον ροζ στυλό της
"Δηλαδή δεν έφαγες καθόλου σήμερα ;"
"Σου είπα, είχαμε κοτόπουλο με πατάτες στο σπίτι και δεν το προτιμάω..."
"Δεν είναι ότι δεν το προτιμάς, απλά φοβάσαι τα κόκκαλα!"
"Ναι..."
"Και τις πατάτες ; Οι πατάτες δεν έχουν κόκαλα!"
"Κι αν έχουν πέσει καταλάθος απ'το κοτόπουλο ;"
"Μπορείς να τα βγάλεις, Γιώργο!"

Γέλασα.
"Δεν θέλω να μπω σε αυτή την διαδικασία..."
"Γιατί ;"
"Επειδή...δεν ξέρω...μπορεί να μην το κάνω καλά και αυτό με τρελαίνει..."
Απέφευγα για λίγο τα μεγάλα της μάτια, ομοια με κουκουβάγιας
"Και τα δόντια σου ; Γιατί αποφεύγεις όπως λες να πλένεις τα δόντια σου ;"
"Ε...τα τριχακια της βούρτσας...ξέρεις τώρα..."
"Μμμμ", άκουσα τον στύλο της να χωρέυει επάνω στο χαρτί, κάνοντας πυρουετες, όπως είχε κανει μια φορά και η Μαρία όταν ο Μιχάλης της έβαλε ακρίδα πάνω στα μαλλιά της, " φοβάσαι μήπως τα τριχακια της βούρτσας..."
"Ναι...αυτό...!"
"Μάλιστα..."
"Γιατί δεν γίνετε να ξεκολλήσουν και να τα καταπιω ; Και που το ξέρω εγώ αυτό ;"
"Πες μου κάτι που ξέρεις!"
Την κοίταξα
"Τι ;"
"Πες μου κάτι που ξέρεις, το ο,τιδηποτε. Συνήθως στις συνεδρίες μας καθόμαστε και αναλύουμαι πράγματα που δεν ξέρουμε αν θα συμβούν ποτέ...οπότε πες μου τώρα κάτι που να ξέρεις, θα ήθελα πολύ να το ακούσω..."

Κοίταξα έξω απ'το παράθυρο, αγναντεύοντας γεμάτος σκέψεις για λίγο την καταγάλανη θάλασσα.
"Κάτι που να ξέρω...", εξυσα το κεφαλή μου, " ξέρω ότι...η Νίκη με γουστάρει...πιθανότατα από πάντα με γουσταρε..."
"Εσύ ;"
"Δεν θα 'χα θέμα να κάνω κάτι μαζί της, έχει πολύ ωραίο σώμα"
"Κάτι άλλο ;"
"Ξέρω ότι...το φίδι δεν είναι από μόνο του δηλητηριώδες. Έχει κάποιους συγκεκριμένους αδένες κάπου πίσω στο κεφαλή του, οι οποίοι ενεργοποιούν το δηλητήριο!"
"Ακριβώς, τους σιελογόνους αδένες!"
"Πρόσφατα το έμαθα..."
"Κάτι άλλο ;"
"Ξέρω ότι...η γιαγιά του Τζέφρι Νταμερ στην σειρά στο Netflix, όντως ήξερε ότι εκείνος κακοποιούσε και σκότωνε ανθρώπους...απλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί...βασικά και ο πατέρας του το ήξερε καταβαθος! Αυτό είναι το κακό με την οικογένειά σου, ότι πάντα βλέπουν μονάχα αυτά που θέλουν εκείνοι, αγνοώντας την πραγματικότητα...!"
"Ισχύει. Κάτι άλλο ;"
"Ξέρω ότι...θα πεθάνω απ'την πείνα!", γέλασα απελπησμενα
"Δεν το πιστεύεις στ'αλήθεια Γιώργο!"
"Κι αν όμως όντως το πιστεύω ;"
"Απλά κάποιος απ'το σπίτι στο είπε για να σε τρομάξει, αυτό είναι όλο!"

Χαμογέλασα, " Ναι, σωστά..."
"Κάτι άλλο ;"
"Ξέρω ότι...ο Πιέτρο Ντέλα Βάλλε ήταν αυτός που ανακάλυψε το 1615 τα πορτραίτα Φαγιούμ σε ανασκαφές!"
"Και τι είναι τα πορτραίτα Φαγιούμ ;"
" Είναι προσωπογραφίες νεκρών. Οι Αιγύπτιοι τις τοποθετούσαν επάνω στις μούμιες , στο ύψος του προσώπου. Ήταν ζωγραφησμενες στο ξύλο η στο πανί του σαβάνου, δίνοντας μεγάλη σημασία στα μάτια."
"Εδώ στην Ελλάδα έχουμε πορτραίτα Φαγιούμ σε κάποιο μουσείο ;"
"Ναι...αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς που..."
"Μάλιστα...κάτι άλλο ;"
"Ξέρω επίσης ότι...η μητέρα μου μαγειρεύει απαίσια!"
"Και εμένα...και οι δύο μου οι μαμάδες μαγειρεύουν απαίσια!"
"Ναι..."
"Αλλά τις αγαπώ όπως και να 'χει!"

Χαμήλωσα τα βλέφαρα μου, νιωθωντας κάτι να γαργαλαει τον λαιμό μου. Εβηξα...
"Δεν έχεις τίποτα...", μου χαμογελάσε
"Όντως ;", ένιωθα τον πανικό να με κυριεύει, δίχως να υπάρχει απολύτως κανένας λόγος...
"Ησύχασε Γιώργο..."
"Συγνώμη..."
"Πάρε μια βαθυα ανάσα...", μου χαμογέλασε, " μπορείς να ανασαίνεις κανονικά...δεν θα μπει τίποτα στο στόμα σου..."
"Τίποτα ;", έπιασα το στήθος μου, βλέποντας την θάλασσα έξω απ'το παράθυρο να σκοτεινιάζει μέσ'την αγκαλιά του ουρανού, " συγνώμη..."
"Πάψε να ζητάς συγνώμη..."

Το κορμί μου ήταν πεσμένο σαν νεκρό πάνω στο δικό της. Εξω απ'το ανοιχτό παράθυρο ακουγόταν μια χορωδία από τζιτζίκια πάνω στα δροσερά δέντρα. Η Ελπινίκη αναδευοταν απαλά από κάτω μου σαν μωρό, όπου με τα χείλη μου αναζητούσα τον λαιμό της. Κάτω στο ξύλινο πάτωμα, ήταν πεσμένο ένα ανοιχτό βιβλίο με ερωτήσεις πιστοποίησης του ΕΟΠΠΕΠ για την ειδικότητα Φυλακας Μουσείων και Αρχαιολογικών Χώρων. Ήταν της θείας μου της Περσεφόνης. Διέκρινα μέσ'την σκοτεινιά μια ερώτηση που έγραφε με έντονα μεγάλα γράμματα Τι είναι τα πορτραίτα Φαγιούμ ;

Η γιαγια μου ήταν ξαπλωμένη στον καναπέ. Ειχε αποκοιμηθεί. Την πλησίασα σαν τον βρυκόλακα μέσα στο σκοτάδι, όπου πήρα προσεχτικά το τηλεκοντρόλ απ'τα χέρια της, κλείνοντας την τηλεόραση. Αμέσως εκείνη πετάχτηκε, κοιτάζοντας με ξαφνιασμένη
"Αγόρι μου..."
"Σσσ γιαγιακα, εγώ είμαι. Γιατί δεν πας να κοιμηθείς ;"
"Ναι...πρέπει...", χασμουρηθηκε έντονα, " οι άλλοι κοιμούνται ;"
"Ναι ", της χαμογέλασα, " άντε γιατί θέλω να δω την σειρά μου!"
"Πάλι εκείνον τον κανιβαλο τον Νταμερ θα δεις ;"
" Οχι γιαγιακα την τελείωσα εκείνη. Τώρα βλέπω μια άλλη, το Prison Break"
"Διαβάζεις καθόλου η μπα ;"
"Όλα εκτός από μαθηματικά!"
"Μα γιατί ; Είναι εύκολα τα μαθηματικά!", έτριψε τα μάτια της , " θυμάμαι ειμουν πολύ καλή στα μαθηματικά στο σχολείο, τους ξέσκιζα όλους!"
"Μπραβοοοο, έτσι σε θέλω γιαγια, αλάνι !"
"Σσσσ", μου χαμογέλασε γλυκά " ειμουν όντως πολύ καλή, έτσι με ερωτεύτηκε ο παππούς σου να ξέρεις. Σου έχω πει ότι ειμασταν συμμαθητές, το θυμάσαι ;"
Τα μάτια της έλαμπαν ζωηρά σαν διαμάντια οπότε μιλούσε για τον παππού μου. Ήταν απ'τα λίγα πράγματα πλέον που μου έδιναν ζωή...η μήπως απλά να ήταν εξ'αρχης μονάχα αυτό απλά να μην το είχα παρατηρήσει...
"Το θυμάμαι γιαγιά ναι...", της χαμογέλασα γλυκά, με το κινητό μου να δονείται πάνω στο χέρι μου
"Καληνύχτα...", σηκώθηκε σιγά-σιγά απ'την πολυθρόνα, με τα κύματα της θάλασσας να σκάνε πάνω στους βράχους έξω απ'το σπίτι
"Καληνύχτα γιαγιά...", της έδωσα ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο, κοιτάζοντας το κινητό μου να δω από ποιον είχα μύνημα...

Έλα μπρο χιλλια σόρι που σε ενοχλώ

Μπορείς να μου πεις τι άσκηση μας έβαλε στην Λογοτεχνία ο πρώτος ;

Συχαίνομαι την Λογοτεχνία

Αλλά ξέρεις επειδή είμαι καινούργιος θέλω να κάνω καλή εντύπωση

Σταμάτα να διαβάζεις σαν χάνος τα μηνύματα μου και απλώς απαντά γιατί θέλω να πάω να ξεραθω.