WE'RE UNPREDICATBLE // MICHAEL CLIFFORD

30. gebroken glas

'Break the plans we had before
Let's be unpredictable
Pick you up if you fall to pieces
Let me be the one to save you'

Alsjeblieft vermoord me niet.

Luna's p.o.v

Langzaam open ik de deur van ons vakantiehuisje. Nog steeds lopen tranen over mijn wangen. Ik mijn benen en armen staan ribbeltjes van de stenen waar ik de volledige nacht op heb geslapen. De louboutins houd ik in mijn handen, want mijn voeten doen pijn van erop te lopen. Ik haal mijn hand nog eens over mijn wang om de traan weg te vegen. Niemand is thuis. Het busje is weg dus dat betekent dat zij ook weg zijn. Waarschijnlijk mij gaan zoeken. Het is al middag dus het is mogelijk. Mijn gedachten razen in het rond. Hoe moet ik het ze vertellen. Ik ben aangerand en gedrogeerd. Zouden ze me zelfs wel geloven? En dan die paparazzi. Wat deed die daar en waarom deed hij niets. Ik zou verkracht kunnen zijn geweest. Het enige wat ik kan bedenken is dat hij al weg was voor Daniel me alleen liet, want geen enkel mens zou zo wreed zijn... toch?

Voorzichtig loop ik de gang binnen. Er staat een spiegel. Ik blijf even verschrikt staan als ik mijn spiegelbeeld zie. Dat meisje dat Micheal zo mooi vond gisteren is helemaal verdwenen. Mijn jurk zit onder de vlekken en mijn knieën zijn geschaafd. Van mijn lipstick is niets meer over en mijn ogen staren me verwilderd aan. Strepen zwarte mascara lopen over mijn gezicht. Dit ben ik niet.

Als ik in verder loop zie ik de tafel staan. Een steek gaat door mijn hart als ik alle drankflessen zie staan. Die zijn van Michael. Hij drinkt als hij ongerust is of boos. Waarom heb ik dat drankje zelfs aangenomen? Ik wist dat zoiets kon gebeuren. Hoe kan ik in hemelsnaam zo dom zijn geweest? Ik zie een traan de grond raken en wrijf hem weg met mijn voet. Er is zoveel drank. Op de tafels staan flessen, maar ook de grond ligt bezaaid met flesjes. Misschien ook van de rest, maar dat betwijfel ik.

Wanneer ik in de woonkamer van het huisje kom zie ik Michael zitten in de zwartleren zetel. Hij zit met zijn rug naar me toe met zijn laptop op zijn schoot. Ik slaak een zucht van verluchting als ik zie dat hij gewoon zijn oude ding aan het doen is, maar mijn adem stokt als ik zie welke pagina open staat op zijn computer. Het is een krantenartikel. En niet zomaar één, het gaat over mij. Van ver kan ik nog net zien wat er staat.
'Michael Cliffords vriendin bedriegt hem twee maal! Hoe kan het dat hij het nooit heeft gezien?' Onder de titel staan twee fotos. Eén van gisteren, van de jongen die me tegen de muur drukte. Ik besef hoe erg het er uitziet als ik zie dat duidelijk is hoe mijn armen om zijn nek geslagen zijn. Dat had ik gedaan omdat ik moe was, maar op deze foto ziet het er niet zo uit. De andere is ik en Finn. Al kussend. Heel even vraag ik me af wie die foto getrokken heeft en herinner ik me de geheimzinnige blik van het meisje naast me, maar dat doet er nu niet meer toe. Hoe kunnen de paparazzi zo bekrompen zijn om dit verhaal uit de mouw te schudden. Michael heeft dat artikel gelezen ... dat doet ertoe.

Ik zet een stap naar hem toe, maar voor ik een woord kan uitbrengen spreekt hij me toe. "Wanneer was je van plan het te vertellen?" Zijn stem klink gebroken en ik moet mijn best doen om niet ter plekke neer te vallen en in tranen uit te barsten. "Wat?" Vraag ik, maar ik weet het antwoord al. "Dat je een ander of ja, een paar andere mensen hebt gevonden. Beter dan ik." Hij grinnikt bitter.
"Michael..." mijn stem klinkt smekend en in dat ene woord ligt zoveel emotie.
"Nee Luna, ik vraag hoe lang dit al zo is." Zijn stem is kil als een winternacht.
"Er is niets Mikey, die kus met Finn was voor spinn the bottle en die andere foto is..." weer ontsnapt een traan uit mijn oog. Hij gaat het niet geloven. Dat zie ik wanneer hij zijn ogen naar me opricht. Ze zijn rood en gezwollen, maar vooral gebroken.
"Die is gisteren genomen. Je hebt precies dezelfde kleren aan. Vind je het leuk. Stiekem met andere jongens afspreken achter mijn rug? Ik was bezorgd Luna! Je had dood kunnen zijn."
"Michael, het is niet wat het lijkt. Echt niet. Ik was gedrogeerd. Hij heeft me meegetrokken in dat steegje en kuste me. Ik probeerde hem van me af te duwen, maar de drugs maakten me te zwak."
Hij lacht, maar het is geen aangename lach. Ik wordt er bang van.
"Oh dus mijn vriendin is een junkie EN een bedriegster."
Er gaat een steek door mijn hart en een zachte snik verlaat mijn mond. Hij gelooft me niet.
"Zeg eens. Zijn zij de enige twee of zij er nog andere."
Ik voel mijn bloed koken in mijn aderen. Nu ben ik kwaad. Al wat ik wilde was thuiskomen en een vriendje hebben die me zou troosten en voor me zou zorgen, maar in plaats daarvan beschuldigt hij me van dingen die niet waar zijn.
"Michael Gordon Clifford. Ik weet niet of jij beseft wat een relatie betekent. Een relatie is gebouwd op vertrouwen. Je moet me vertrouwen! Ik heb die twee jongens gekust, maar niet omdat ik het wilde. Er is niemand anders. Ik hou van jou en als jij ook van mij zou houden dan zou je weten dat ik zoiets nooit zou doen. Dus vertel me, waarom zou je de paparazzi eerder geloven dan je vriendin?"
Hij blijft even stil en kijkt me diep in mijn ogen voor hij antwoord geeft.

"Misschien hou ik dan toch niet van je. Ik vertrouw je niet."
Mijn hart valt op de grond. Ieder restje waardigheid dat ik nog bezat vloeit uit mijn lijf en ik breek. Mijn knieen belanden op de grond. Ik voel de pijn niet. Het enige wat ik voel is de pijn in mijn hart. De snikken die ik heb ingehouden komen er nu onbedwingbaar uit en ik grijp mijn haar vast.
"Ah doe niet zo zielig. Ik ben degene die pijn zou moeten hebben. Jij niet."
Ik kijk met bloeddoorlopen ogen op naar de jongen waar ik van houd. Dit is die jongen niet. Zijn ogen zijn ook bloeddoorlopen, maar ze staan koud. Dit is Mikey niet. Toch niet mijn Mikey die me bloemen gaf omdat het kon. Die me stiekeme kusjes gaf als mijn ouders niet keken. Waarmee ik urenlang onder de sterrenhemel heb gelegen. Niet de Mikey war ik verliefd op ben geworden.
"Wie ben jij?" Fluister ik zacht. Het enige antwoord dat ik krijg is gesnuif.

Ik sta op. We staan maar een meter van elkaar verwijderd. Mijn hart doet pijn als ik de volgende woorden uitspreek. Ik weet dat het alles gaat verpesten, maar vertrouwen is belangrijk en als hij dat niet doet dan snap ik niet waarom hij bij me is.
"Als je niet van me houdt, waarom vertrek je dan niet gewoon uit mijn leven?" Ik zeg het heel kalm, maar binnen in me wervelt het. De paniek slaat me om het hart wanneer terwijl ik op zijn antwoord wacht.
"Dat is een goede vraag. Ik denk dat ik inderdaad niet van je hou" Ik kan mijn emoties niet meer de baas en wijs naar de deur terwijl ik tegen hem schreeuw. "Verdwijn uit mijn leven. Nu en voorgoed!"
"Is dat echt wat je wilt?" Even aarzel ik. Nee.
"Ja." Hij draait zich om en loopt naar de deur. Maar vlak voor hij zich omdraait zie ik een traan over zijn wang lopen. "Vaarwel dan en doe ze de groeten." Hij slaat de deur met een klap achter zich dicht. Ik grijp een van de flessen op tafel en smijt die naar de deur. Hij beland op de vloer in scherven. Ik val op mijn knieën en voel de scherven zich in mijn vel boren, maar niets is scherper dan de pijn in mijn binnenste. Hij is weg. Voorgoed. Zacht snikkend blijf ik zitten. Verdrinkend in verdriet waar ik zelf voor gezorgd heb.

--------------------------------------------------
Hier ga ik spijt van krijgen. Oke, er komt nog een hoofdstuk hierna en dan is het gedaan. Niet voor eeuwig maar dit boek toch. Vermoord me niet. En als je het wil doen. Ik ben de beste in verstoppertje. Ik hou van jullie bye