WE'RE UNPREDICATBLE // MICHAEL CLIFFORD

3. het vertrek

"I think it's time that we wake up."

Luna's p.o.v

Ik open mijn ogen slaperig als ik een paar armen rond mijn middel voel verstrakken. Ikkijk de kamer rond. Het is best een grappig zicht. Calum ligt met open mond in de zetel. Zijn arm bungelt langst de rand. Ash ligt gewoon te slaê als een gewoon mens maar ik hoor hem dingen mompelen niet kan verstaan. Luke ligt in een bolletje opgerold naast Celien die samen met hem een luchtmatras deelt. Zo te zien heeft ze het verschrikkelijk koud en ik begrijp het volledig. Luke heeft heel het deken naar zijn kant getrokken en ligt verstrikt in het laken. Ik wil opstaan om een glas vruchtensap te pakken, maar Michael heeft zijn armen zo strak rond mijn middel dat ik bijna geen adem meer kan halen. Voorzichtig pel ik zijn armen van me af en loop naar de keuken. Misschien heb ik vandaag wel zin in pannekoeken. 

Een glas vruchtensap en tien pannekoeken later hoor ik het eerste geluid van leven uit de woonkamer komen. Ik hoor iemand uit de zetel vallen en daarna mijn kant opkomen. Ik leg de pannekoek net op de stapel als Calum de keuken binnenloopt. "Goeiemorgen." zegt hij slaperig, maar zijn blik wordt helder wanneer hij de pannekoeken ziet. Hij steekt zijn hand uit, maar ik tik met mijn lepel tegen zijn hand, wat enkele deegvlekken veroorzaakt op zijn kleren en de keuken. Giechelend gooi ik hem een handdoek toe." Wacht nog even. Als ik er vijftien heb mag je er één. Samen met Cal bak ik nog enkele pannekoeken en langzaamaan horen we de anderen wakkerworden. Nog snel voor ze binnenkomen, steken we elk een pannekoek in onze mond. "Goeiemorgen." mompelt Ash als hij binnenkomt. "Moejmwargewen." zeggen ik en Cal terug.

Bijna iedereen zit aan tafel te eten, behalve één iemand. Ik had het kunnen verwachten. Gelukkig voor hem heb ik enkele pannekoeken aan de kant gehouden. Michael ligt nog steeds te slapen. Misschien zou ik hem best gaan wakkermaken. Binnen een uur gaan we vertrekken en ik wil niet gestresseerd raken. Niet dat dat zou gebeuren, maar toch. Ik laat de anderen achter in de keuken en loop op de toppen van mijn tenen naar de woonkamer. Wel, tot ik besef dat Mikey nog niet wakker zou worden als ik trompetspelend  door de gang zou lopen. 

 Kijk hem daat zo schattig liggen. Ik durf hem bijna niet wakker maken met zijn ogen zo vredig gesloten en zijn zachte roze lippen. Zijn haar is nog steeds rood en ik ben blij. Dat vind ik het mooist. Even overweeg ik o hem te laten slapen, maar dan zegt de duivel in mij. "Kommaan Luna, er bestaan zoveel goede slaapgrappen. Het zou zonde zijn om deze kans te laten liggen." Ik denk een tijdje na, maar weet niets beters te verzinnen dan hem filmn terwijl ik keihard een nummer van Asking Alexandria (screamo band) voor hem afspeel.

"3,2,1!"

How stubborn are the scars when they won't fade away?

Or just a gentle reminder that now are better days?

(voor de gëinteresseerden dit is A prophecy van asking alexandria)

Zo lang duurt het om een flippende Michael uit zijn bed te zien springen van schrik. Ik kan niet mer op van het lachen. Zijn blik is onbetaalbaar. Het is zo hilarisch dat ik van de zetel val van het lachen en bijna mijn gsm laat vallen waar ik alles mee heb gefilmd. "Ik...hahaha...oh sorry." Ik wilde zeggen dat hij moest komen eten, maar ik krijg amper nog adem. Hij staart me nog altijd met een geschrokken blik aan. Dan springt hij op en rent op me af. Mijn ogen worden groot voor hij me over zijn schouder draagt naar ik weet niet waar. "Heeeeelp!" schreeuw ik lachend door de gang als ik merk dat Michael me naar de badkamer draagt. Ik hoor de rest de gang in lopen, maar het enige wat ze doen is me uitlachen. Leuke vrienden heb ik.

Ik begin op Michael's rug te slaan en roep dat hij me los moet laten, maar het enige wat hij doet is lachen en me verder de trap op dragen naar de badkamer. "Michael Gordon Clifford!" schreeuw ik. Maar hij laat me niet los. Mijn slaap T-shirt en ondergoed is het enige wat ik aanheb. En ik heb geluk als ik zie wat hij van plan is. Hij draagt me naar de douch en zet de kraan aan. "Mikey!" Hij drop me gewoon met kleren en al onder de douche. "Wel ook goeiemorgen."  mompel ik wanneer Michael begint te lachen om het gezicht dat ik nu trek. "Moest je me maar niet zo wakker maken." Zegt hij terwijl hij zijn tong uitsteekt en tegen de muur leunt. Ik krijg hem nog wel...

"Jongens het is nu echt tijd om te vertrekken, als we nu niet vertrekken zijn we vandaag de grens niet eens over." schreeuwt Ashton van beneden. Ik en Michael hebben een soort van watergevecht gehad en hebben daarna heel mijn badkamer moeten opruimen.We zijn net klaar met onze natte kleren in de wasmand dumpen en nieuwe aandoen. Ik hoop dat mijn mama zo lief is om ze te wassen. Ash is al een halfuur bezig met koffers in en uit de auto te sleuren. Niet dat we veel meehebben, maar we moesten het overbodige eruithalen.

Iedereen zit eindelijk in de auto. Het is een volkswagen busje. Jeweetwel. Zo'n keischattig ding in het lichtblauw. er staat nieks in achteraan behalve zetels en onze valiesen. Ashton is de chauffeur, hij zal soms afwisselen met Michael, Calum of Luke. Hij zet de motor en de radio aan. "Let's go." zegt hij en we juichen allemaal om het begin van de vakantie.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Sorry dat het zolang duurde, maar hier is het volgende hoofdstuk. Ik hoop dat jullie het mooi vinden. bye <3