THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

16. de CD

'Wait for me to come home
Oh you can fit me'

Er is weer een week voorbij sinds Michael mijn wereld in de war bracht en ik heb nog steeds niet met Zeno gepraat. Ik wil er niet met hem over praten. Ik wil het niet uitmaken, maar ik heb heel veel nagedacht sindsdien. Mikey heeft me met mijn neus op de realiteit gedrukt en ik hou er niet van. En zeker niet omdat het Mikey is. Mijn ex die me verteld wat ik met mijn leven moet doen en dan nog eens helemaal juist is. Oh dat is gewoon geweldig.

Maar ik verander van gedacht op het moment dat ik zijn handafdruk weer voel branden op mijn gezicht. Zo gaat dat niet. Liefde draait er om dat je elkaar respecteert. Onvoorwaardelijk van elkaar houdt en elkaar zeker geen pijn doet. Ik zeg er nooit iets op als hij me pijn doet. Hij weet het dat hij het doet en ik wil hem het plezier niet geven van mij te zien smeken om op te houden. Maar deze keer heb ik er genoeg van. Hij kan er niet tegen dat Michael en ik zoveel tijd met elkaar doorbrengen. Hij moet leren respecteren dat ik ook vrienden heb en ik zou niet bij iemand moeten blijven die me ongelukkig maakt.

Michael heeft me gisteren verteld dat het gedaan is tussen hem en Olivia. Ze was kwaad, maar ze begreep dat hij de band voor haar koos. Als hij niet meer met Cal zou mogen praten, was het gedaan met 5 seconds of summer. Dus ze heeft haar zakken gepakt en is teruggekeerd naar Australië. Ze zei hem dat ze een fantastische tijd met hem gehad had, maar dat ze elkaar niet mogen voorliegen en het beter nu voor gezien lieten, dan te leven in een leugen. Op één of andere manier had ze het doen lijken dat zij hem gedumpt had. Dat had hij me allemaal verteld toen we gisteren de brownies binnen propten die Luca en Margot gemaakt hadden.

En nu stond ik hier... En Zeno stond met een van woede verwrongen gezicht voor me. Hand in de lucht gegeven. Voor hij zijn hand weer kon laten neerkomen, zei ik wat ik eigenlijk al lang geleden had moeten zeggen tegen hem. "Zeno, laat je hand nu zakken jij fucking smeerlap. Nu is het genoeg." Als dit niet zo'n serieuze situatie zou zijn geweest, zou ik gelachen hebben om zijn gezicht. Het was alsof ik hem vertelde dat zeemeerminnen bestaan. Zijn ogen veranderen in woedende spleetjes. "Wat zei je daar?" Ik haal diep adem en begin te praten voor ik me weer bedenk. "Zeno, ik hield echt zoveel van je, maar je zorgt ervoor dat ik me steeds rotter en rotter voel. Je beloofd steeds dingen en daarna doe je het gewoon opnieuw. Hoeveel kansen heb ik je al gegeven? Honderden. Ik kan zo niet verder en dat weet jij ook wel. Het is gedaan tussen ons Zeno. Ik wil niet meer bij je zijn. "

Ik maak me los uit zijn greep en wil weg lopen, wanneer hij begint te lachen. Ik verstijf van schrik. Dit is niet normaal. Je lacht niet gewoon als het net uit is met je lief. "Dacht je echt dat je zo makkelijk van me af kon raken? Je kan niet bij me weg, want ik heb iets van je dat je leven kapot kan maken in een seconde." Een angstig gevoel bekruipt me en langzaam draai ik me terug om naar Zeno. Niet in staat een woord uit te brengen. Met een grijns loopt hij naar mijn laptop en start hem op. Met een gemene grijns loopt hij naar zijn rugzak en haalt er een cd uit. Verstijfd en vol verwarring kijk ik toe hoe Zeno op zijn gemak wacht tot hij de cd in mijn laptop kan steken en iets, geen idee wat, opstart. Ik vraag me af wat hij van mij kan hebben dat zo erg is dat ik bij hen zou blijven. Niets is erg genoeg. En dan begint het te spelen. Mijn hart zakt in mijn schoenen. Dit is echt erg genoeg om bij hem te blijven. Met grote ogen en een snel kloppen hart kijk ik naar wat er te zien is op het scherm van mijn laptop. "Als je bij me blijft vernietig ik het. Dus wat wordt het?" Ik knik zacht. "Ik, ik blijf bij je ... Geen zorgen."

De volgende morgen voel ik me afschuwelijk. Calum kijkt me met bezorgde ogen aan, maar ik zend hem een geruststellende glimlach. Na een halve minuut lijkt hij gerustgesteld en hij gaat verder met het drinken van zijn koffie. Het was blijkbaar een lange nacht voor hem. Ik grinnik en loop naar de wasbak, waar ik mijn vuil servies in zet. Terug in mijn kamer ga ik op mijn bed zitten en staar uit het raam. Hoe had ik ooit zo dom kunnen zijn om hem te vertrouwen. Hij is zo slim. Ik had het niet door en het was nooit in me opgekomen dat hij zo'n wrede streek uit zou halen. Hij heeft de cd verbrand, maar ik ben slim genoeg om te weten dat hij hem nog in zijn cloud heeft staan op zijn computer.

Ik hoor hoe mensen in en uit de flat lopen en na een tijdje is het muisstil. Iedereen is weg. Een traan vindt zijn weg langst mijn wang naar het dekbed. Met mijn duim wrijf ik over de plek die het achterlaat. Een gil verlaat mijn mond als ik aan mijn pols wordt meegesleurd. Ik wil slaan, maar het doet pijn, want hij heeft me zo hard vast dat ik niet meer weg kan. We stoppen in de badkamer en ik wrijf over mijn bezeerd pols voor ik opkijk. Ik hoor hoe het slot van de badkamerdeur wordt omgedraaid en verschrikt kijk ik naar de persoon voor me. "Michael?" Kwaad kijkt hij me aan, maar ik zie dat zijn woede niet op mij gericht is. "Doe je kleren af. Nu meteen." Ik grinnik en kijk hem een beetje onwennig aan. "Waarom zou ik dat in godsnaam doen. Ik bedoel no offense, maar als je me wil verkrachten ben ik tegen." Hij rolt met zijn ogen en begint aan de rand van mijn shirt te trekken. "Ik wil zien wat hij met je doet. Ik weet dat hij het doet en ik weet dat het mijn schuld is." Geschrokken trek ik me terug. "Wat? Waar heb je het over?" Een zachte zucht verlaat zijn mond. Luna, ik ben niet dom. Hij slaat je nog steeds omdat hij jaloers is op mij. Toon het me gewoon. Ik wil je alleen maar helpen." Michael is de enige die het weet. Hij is de enige waarmee ik er over kan praten. " En het is nu niet om te zeggen dat ik je nog nooit zonder kleren gezien heb hé." Ik lach triest naar hem. Uiteindelijk besluit ik om het hem te tonen. Ik weet dat ik hem kan vertrouwen.

Daar sta ik dan. In mijn ondergoed. Ik voel het koude metaal van mijn hanger ruste op mijn borst. Michaels ogen rusten even op de ketting en onderzoeken mijn lichaam dan verder. Ik sla mijn handen voor mijn bh. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld in het bijzijn van Mikey. En hij stopt niet met staren. Ik heb al mijn make up van mijn gezicht gehaald en de verse paarsachtige afdruk op mijn gezicht doet hem gruwen. Overal zijn ze. Op mijn polsen, mijn gezicht, mijn rug, in mijn nek. Het doet pijn om zijn gezicht zo te zien. Vol intens verdriet. Tranen stromen over mijn vangen als ik via de spiegel naar Michael kijkt. Hij fluistert iets, maar ik versta hem niet. "Wat?" Hij schud zijn hoofd van nee. Hij staat op en draait me naar zich toe. Zonder erover na te denken stort ik me in zijn armen en begin ik te snikken. Lelijke, onhoudbare, snikken vol verlangen naar een lief gebaar. Hij neemt me in mijn armen en fluistert lieve nonsens in mijn oor. Dat het wel goedkomt en dat we er samen uit komen. Dat hij er altijd voor me zal zijn vanaf nu. Zijn kin rust op mijn hoofd en ik kalmeer weer een beetje door zijn aanraking. Hij drukt een kus op mij hoofd. "Nu moet je me gewoon vertellen. Wat heeft hij van je, wat weet hij van je dat je zelf aan mij niet kan vertellen wat er aan de hand is." Ik haal diep adem. Ik kan het niet zeggen. Ik wil het niet zeggen. Ik moet het zeggen.

"Een sekstape."

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wow sh°t Luna, heb je dat net gedaan? Ja dat heb je net gedaan. Okay dat was heavy stuff. Ik hoop dat jullie het nog een beetje een chill boek vinden en dat het niet te saai wordt. Kusjes, Luna