THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

6. herinneringen

'Holdin' me closer
'Til our eyes meet'

Nadat ik de jongens heb uitgelegd wat ik kom doen zijn ze helemaal mee en gaan klaar zitten in de enige zetel die in de kamer staat. Calum maakt het zich zelf zo gemakkelijk dat hij zijn armen wijd over de zwartleren bekleding van de bank legt en zijn voeten op het glazen tafeltje laat rusten. Ik grijp een stoel en zet die aan de andere kant van de tafel. Snel haal ik de vragenlijst uit mijn zak en scan met mijn ogen de vragen die Eliana op heeft gesteld. Ik weet echt het antwoord op al deze vragen. Ze kan evengoed een interview met mij doen. Maar goed, als ze hiermee geholpen is. Ik leg de lijst op mijn schoot en druk op de opname knop van mijn gsm. De opname stuur ik later wel door naar Eliana.

Ik begin met de eerste vraag en laat de jongens vertellen. Me concentreren is moeilijk. Vooral omdat mijn ex op twee meter van me zit en doet alsof ik niet besta. Hij heeft amer een woord gezegd sinds ik binnen ben gekomen en nu vult hij af en toe een zinnetje aan als hij vindt dat de jongens niet precies genoeg zijn. Ik probeer me te fixeren op de woorden van Luke die nu verteld over zijn eerste ervaring met reizen naar een ander land. Het lukt me een poosje. Wel, vijf seconden. En dan dwalen mijn ogen naar Michael af. Ik zie een paar plukjes blond haar vanonder de zwarte snapback steken die hij heeft opgezet. Zijn haar... en die snapback. Alleen deze twee kleine dingen brengen al zoveel herinneringen terug. Ze komen allemaal in een keer, en ze komen hard als een klap.

"Luna! Geef me mijn snapback eens." Ik wandel naar een lade van een kast in het hotel waar ik weet dat hij zijn snapbacks bewaard. Het is een mooie dag eind mei en ik heb met vooruitzicht op prachtig weer een kleurrijk bloemen topje en een kort jeans shortje aangetrokken. Met een ruk open ik de lade en grijp er een pet uit, maar mijn oog valt op een doosje dat achter in de schuif ligt. "Mikey? Wat ga je doen met die haarverf?" Met een zucht komt hij naar me toe gelopen. "Ik kleur mijn haar altijd als er een nieuwe periode in mijn leven aanbreekt. Of als ik de kleur beu ben. Ik vind rood een mooie kleur, maar ik heb het nu al bijna een jaar en half  en ik dacht dat het tijd was voor een nieuwe kleur." Ik staar naar het flesje blonde haarverf en haal mijn hand door zijn rode haar. Ik ben verliefd op die kleur. Het staat hem beter dan alle andere kleuren die hij al heeft gehad. "Bye Bye rood haar." Fluister ik terwijl ik de kleuring in zijn handen leg. Ik druk een kusje op zijn neus. De snapback plaats ik zorgvuldig op de kleurrijke pieken haar. Een zachte glimlach vind zich een weg naar zijn lippen. 

"Mikey? Je ging je haar toch kleuren?" Met een dramatische zucht laat hij zich op het bed vallen. "Ik kan het niet Luna." zegt hij met een overdreven theaterale stem. "Dit is al mijn haarkleur sinds we elkaar voor het eerst ontmoetten. Ik wil die herinnering niet kwijt."Hij legt zijn hand op mijn wang en buigt naar me toe. Zijn lippen zijn zo dichtbij en ik voel zijn adem. "Ik hou van je." fluistert hij voor hij zijn lippen op de mijne drukt.

Hij heeft zijn haar gekleurd. Een nieuwe periode is aangebroken in zijn leven. Hij wil de herinneringen aan mij kwijt. Daarom heeft hij zijn haar gekleurd. Blond. Met een zucht ga ik verder met vragen stellen, maar mijn aandacht is er helemaal niet meer bij. 

Zijlings kijk ik Michael weer aan. Of toch, ik kijk naar z'n handen die in zijn schoot liggen. Om zijn ene wijsvinger zit een ring en ik zie de tattoo s op zijn vingers. Ik heb het niet meer op de voet gevolgd wat er met de jongens is gebeurt sinds Michael en ik... Wel, je weet wat ik bedoel. Ik heb wel ge-skyped met Calum, Luke en Ash. Zij hielden me op de hoogte van de belangrijkste dingen. Ik sper mijn ogen open. Oh, natuurlijk. Hun laatste show was hier. Plots beginnen zijn vingers snel te bewegen en diep in mezelf glimlach ik. Dat is een gewoonte van hem als hij afgeleid is. Dan begint hij luchtgitaar te spelen.

Ja, ik doe het weer. Ik staar naar hem. In een hoekje van de hotelkamer zit Michael in een van de sofa's. Zijn gitaar ligt op zijn schoot en zonder na te denken tokkelt hij een deuntje op zijn gitaar. "Luna, ik denk dat ik iets heb. Luister goed. En niet meteen oordelen. Ik heb het net verzonnen." Hij schraapt zijn keel en begint een deuntje te spelen. Ik mag misschien bevooroordeeld zijn, maar meteen toen hij begon te spelen viel ik voor het nummer. 

"I want a little bit of California, with a little bit of London sky. I wanna take my heart to the end of the world and fly away tonight. I want a little bit of open ocean with a New York state of mind. I wanna take my heart to the end of the world and fly away, fly away tonight."

Zijn ruwe stem zingt aarzelend de woorden terwijl hij naar de juiste akkoorden zoekt. Een onzekere glimlach verschijnt op zijn gezicht als hij van in de zetel naar me kijkt. Mijn ogen twinkelen van plezier. Ik hou ervan wanneer hij voor me zingt. "Het is beeldschoon." Dat zijn mijn favoriete momenten.

Nee, dat waren niet mijn favoriete momenten. Dat waren de momenten dat we helemaal alleen waren en dat niemand anders onze magie kon verstoren. Zijn handen deden me niet alleen denken aan zijn prachtige gitaar spel. Aan nog veel andere dingen. Totaal andere dingen.

Zijn zachte handen glijden over mijn naakte rug. Mijn adem versnelt met de seconde. Iedere plek waar hij me aanraakt lijkt in brand te staan. Hoe kan het dat hij me altijd dit gevoel heeft? Het gevoel alsof ik de enige ben voor hem op de hele wereld. De manier waarop hij naar me kijkt. Alsof ik het mooiste ben dat hij ooit heeft gezien. Zijn handen begeleiden mijn heupen als ik langzaam beweeg. Een pluk haar valt voor mijn ogen terwijl ik mijn best doe om niet te luid te zijn. Zijn hand schuift de lok terug achter mijn oor. "Rustig meid. Je doet he-het fantastisch." zegt hij, maar ik zie dat het hem moeite kost om normaal te praten. Een voldane glimlach vormt zich om mijn lippen. "Beeldschoon." Hoor ik hem fluisteren. 

Nee, daar mag ik nu niet aan denken.

"Hé Luna, gaat het wel met je?" Luke's woorden doorbreken mijn gedachten. Ik voel dat mijn ogen branden en dat ik mijn best moet doen om de tranen terug te dringen. Nee, het gat helemaal niet goed met me. Mijn ex waarmee ik bijna twee jaar lief en leed mee heb gedeeld, zit hier voor me en geeft me het gevoel dat ik nooit iets voor hem heb betekend. "Ja natuurlijk! Waarom zou er iets zijn? Ik ben gewoon een beetje moe." Het duurt even voor ik hen heb overtuigd dat er niets is en zelfs dan nog kijken ze me wantrouwig aan. Een beetje te opgewekt ga ik door met de vragen. Luna, je moet je gewoon concentreren op de vragen. Is dat nu zo moeilijk? Mijn blik kruist die van Michael. Ja, dat is het. Het is extreem moeilijk. Die ogen. Ogen die weten dat niet alles fantastisch is, dat ik maar doe alsof. Ogen die iedere hoek van mij kennen. Ieder slecht kantje. Iedere imperfectie.

"Kom hier knapperd!" zeg ik voordat ik zijn das vastpak en hem naar me toe trek om hem te kussen. Zijn zachte lippen raken de mijne en trek me terug. Zijn ogen boren zich diep in de mijne en ze stralen. "Ik kan het niet geloven! Een VMA. Ik ben zo gelukkig. We hebben de beste fans ter wereld en ik heb de beste vriendin ter wereld." Ik smelt in zijn armen. "Zin in de afterparty?" Vraagt hij voor hij me meesleurt door de deur van de kleedkamer.

"Jij gaat zo dat water in!" Mijn ogen sperren zich weid open. "Michael Gordon Clifford..." schreeuw ik, maar  voor ik het weet lig ik met kleren en al in het water. Proestend kom ik boven in het, gelukkig, ondiepe water. Met een kade blik kijk ik naar de jongen in het roeibootje. Zijn ogen sprankelen van plezier. Mijn witte topje is helemaal nat en ook mijn shortje is zeiknat. "Jij moet oppassen schoonheid, want je ziet er veel te lekker uit nu."  grijnzend stuif ik op het bootje af.

"Hé gekkie. Wakker worden." Een paar prachtige ogen kijken me slaperig aan. Mijn ogen kijken de hotelkamer rond. "Hé schoonheid." Hij steekt een hand uit en draait een lok van mijn haar rond zijn vinger. Ik bijt op mijn lip. Dat doe ik als ik nadenk. "Michael, misschien moeten we eens iets met de anderen gaan doen vandaag. Kunnen we niet naar de cinéma." Hij schuift wat dichterbij en in zijn ogen dansen dromerige lichtjes. "Pracht idee. " fluistert hij voor hij een kus op mijn wang drukt. 

Diezelfde ogen die ik als zo vanzelfsprekend in mijn leven beschouwde kijken me nu aan alsof ik een vreemde ben. Gelukkig is het interview snel gedaan. Mijn ogen worden groot en mijn hart zinkt in mijn schoenen als ik de laatste vraag voorlees.

"En hoe gaat het nog in jullie liefdesleven?" 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het spijt me zo hard dat het zolang duurde. Mijn verklaring = Writersblock, maar ik beloof dat ik zo snel mogelijk door ga met schrijven. Vertel me wat je denkt en vote als je het niet afschuwelijk slecht vond. Veel liefde

Luna