THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

10. Goedmaken?

We keep this love in this photograph
We made these memories for ourselves

Er is een week voorbij gegaan sinds het concert en ik wil het misschien niet toegeven, maar het was geweldig. Zelfs Michael was fantastisch. Ach, wat zever ik nu. Hij is altijd fantastisch geweest en zal dat ook voor altijd blijven. Daar is geen twijfel over. En hij was bezorgd om me. Na die dag heb ik hem amper nog gezien. Ik moest enorm hard werken voor school en al die artikels en zo. En als ik hem wel zag, ging die achterlijke Olivia rond z'n nek. Ze kijkt me aan alsof ik een besmettelijke ziekte heb en ze niet te dicht bij me in de buurt wil komen. Alsof ik een stuk vuil ben. Gezellig avondje uit met hen. Kuch kuch.

Maar als het een week geleden is dat het concert was, is het ook een week en een dag geleden dat ik Zeno gesproken heb. En eerlijk gezegd is het maar beter dat ik hem even niet gezien heb. Ik zou waarschijnlijk een zenuwinzinking gekregen hebben door al die stress. Oh, hij heeft me proberen te bereiken hoor, maar ik heb hem genegeerd en iedere keer als hij hier was hebben Eline, Margot of Celien hem weggestuurd. Ik heb ze gezegd dat we ruzie hebben en dat ik hem even niet wil zien. Ze begrepen het. En ik denk niet dat het goed is om hen te vertellen wat er gebeurd is.

Gisterenavond ben ik naar huis gegaan om een nachtje thuis te slapen en nu is het eindelijk tijd om terug te keren naar da flat. Ik dacht dat ik thuis rust ging krijgen en even mijn studentenleven zou kunnen verlaten, maar nee. Drie keer raden wat mijn allerliefste zus Moira zich weer op de hals had gehaald. Een lief. Ja, drie keer raden wie haar nieuwe lover was. Ik geef je een hint. Hij is enorm knap, lang, heeft felblauwe ogen en een blonde kuif en heeft spieren waarvan je denkt: what? Nee, nog altijd niet? Het is Scott. Ja, Scott de beste vriend van Zeno. Mijn vriendje die me slaat. Soms denk ik dat die meid niet goed in haar hoofd is, maar zij weet ook van niets.

Met een zucht open ik de deur van de flat. Ik loop door de korte gang en smeet mijn zakken en jas aan de kant. Zonder veel te kijken loop ik naar mijn kamer. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik de deur van mijn kamer zie. Ik kan mijn warme dekens al bijna rond me voelen en de limoen groene kleur al zien door de muren heen. Mijn hand duwt de klink naar beneden en ik blijf verstomd in de deuropening staan.

Mijn kussen ligt besprenkelt met rozenblaadjes. En tegen het plafond hangen ballonnen met lintjes naar beneden. Sprakeloos wandel ik naar de ballonnen toe. Aan de uiteinden van de ballonnen hangen foto's. Ik glimlach als ik ze zie. Ik en Zeno hand en hand op het strand. Een vreemde selfie waar ik met een mega mislukte duckface opsta en Zeno zijn tanden toont. Ik grinnik zacht. Een voor een draai ik de foto's naar me toe. Mijn glimlach wordt groter bij iedere foto. Ik en Zeno op een feestje, Zeno en ik al kussend, ik en Zeno in de starbucks, Zeno met mij op zijn rug. Plots hoor ik iets verschuiven achter me. Met een ruk draai ik me om naar het geluid. Daar staat hij dan met een camera in zijn hand. Te filmen hoe ik reageer op wat hij voor me heeft gedaan.

Hoe kwaad ik ook wil zijn, toch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. "En? Wat denk je?" Het is lief. Echt heel lief. En dat zeg ik hem dan ook. "Ik vind het schattig dat je dat voor me hebt gedaan." Hij legt de camera op mijn bureau. "Volgens mij heb je niet gekeken toen je binnenkwam. Je liep enorm snel hierheen." Verbaasd loop ik terug naar de keuken. Op de tafel liggen allemaal spullen. Hoe kan het zelfs dat ik hiernaast gekeken heb? Mijn mond zakt lichtjes open. Een enorm boeket rozen springt in het oog. Er rond staan een zakje, een doosje, een pakje en een grotere doos. Ik blijf als versteend staan. "Ga maar, het is allemaal voor jou."

Mijn hoofd draait verbaasd Zeno's kant op. Wanneer hij m bemoedigend toe knikt, wandel ik langzaam naar de tafel. Ik strijk met mijn hand door mijn haar en de mouw van mijn zwarte pull zakt naar beneden. Achter me hoor ik Zeno zacht naar adem happen als hij de nu al paars-gele plekken op mijn arme ziet. Ik blijf even zo staan zodat het goed tot hem doordringt. hij mag beseffen wat hij me heeft aangedaan. Alweer. Woede bouwt zich op binnen in me en ik moet mijn best doen om ze niet allemaal naar hem toe te slingeren. Maar ik beheers me.

Ik steek mijn hand uit naar het doosje en trek voorzichtig de rode strik los die er rond zit. Ik vouw de flapjes naar buiten en kijk verlekkerd naar de inhoud. Ik steek mijn hand in het doosje en haal er een praline uit van Côte D'or. Mijn favorietjes. Zeno is achter me komen staan en heeft zijn hoofd op m'n schouder gelegd. "Ga door, dat is nog maar het begin." Ik grijp de tweede grotere doos vast die redelijk ver op de tafel staat zodat ik me voorover moet buigen om eraan te geraken. Wat heel gênant is aangezien Zeno achter me staat. Hij grinnikt zacht als ik met een rood hoofd terug recht kom. Aarzelend pruts ik de plakkertjes los die de door toe houden. Mijn ogen worden groot als ik hem open krijg. Daar is hij dan het koraalkleurige jurkje dat ik had zien hangen in een winkel en zo graag wilde, maar dat te duur was voor mij. Ik draai me om naar Zeno met tranen in mijn ogen. Waarom heeft hij dit gedaan. Dit is te veel. "Prinses, je bent nog maar in de helft. Ga door." Ik leg de jurk terug in de doos en met trillende handen pak ik het pakje beet. Ik scheur het bloedrode papier stuk en staar met open mond naar het boek dat ik in mijn handen heb. 'Looking for Alaksa'. Dat één van de mooiste boeken die ik in mijn hele leven gelezen heb. "Ik heb je favoriete zin erin gefluoreerd." Zeno neemt het boek uit mijn handen en bladert naar een specifieke pagina. "Hier, ik heb het." Hij schraapt zijn keel."The only way out of the labyrinth of suffering is to forgive." Zijn ogen boren zich in de mijne alsof hij een onzichtbare boodschap over wilde brengen. Hij wilde dat ik hem vergaf.

Hij overhandigde het boek weer aan mij. Zacht streelde hij over mijn polsen. "Er is nog een iets." Fluistert hij met een jongensachtige grijns op zijn gezicht in mijn oor. Met een opgetrokken wenkbrauw (Ja, Luna. Doe maar alsof je dat kan) pak ik het laatste zakje vast. Ik kijk erin en grinnik zacht. Lingerie. Niet te doen. Ik haal mijn hand zacht over het bloedrode kant. "Ga je spullen eens passen." Fluistert hij zacht in mijn oor en zonder aarzelen pak ik de twee dingen vast en wandel ermee naar de badkamer. Pas als ik de deur achter me gesloten heb stort ik in. Wat moet ik doen? Ik kan hem toch niet zo door laten gaan. Hij probeert me om te kopen met cadeaus en hij heeft niet eens sorry gezegd. Ik haal diep adem en kijk naar mezelf in de spiegel. Je gaat die kleren aantrekken en dan ga je hem zeggen waar het op staat. Begrepen? Begrepen.

Ik ga zacht met mijn handen over de koraalkleurige stof. Ik voel me mooi. Ik heb alle schmink af gedaan, want ik wil dat hij ziet wat hij heeft gedaan, maar toch voel ik me mooi. Ondanks de blauwe plekken in mijn gezicht en op mijn polsen. Zonder twijfel stap ik de badkamer uit. Zelfverzekerde Luna is aan de beurt nu.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tadaaaaaam. Het spijt me echt dat het even heeft geduurt, maar ik ben helemaal back on track. Ik ben gewoon aan het rijmen yeah! Zeg me wat je ervan vind en vote :p Ik hou van jullie allemaal en vertel me wat je denkt dat er gaat gebeuren. Ik hou van jullie speculaties.

Bye, Luna <3