THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

29. see you soon

'Wait for me to come...'     

Zonder in de spiegel te kijken strompel ik naar de keuken. Ik heb geen zin in vandaag, ik heb geen zin in vandaag, ik heb echt zo geen zin in vandaag. De jongens vertrekken na een maand en een half hier te zijn geweest terug naar Australië. Ik heb dit al meer meegemaakt, maar het blijft moeilijk. Het enige wat me oplucht is dat ik en Michael sinds ons weekend samen zo hard terug naar elkaar toe gegroeid zijn. We zijn closer dan anders. Ik zou het me niet beter kunnen inbeelden. Een dromerige glimlach verschijnt op mijn gezicht. 

In de keuken is geen kat te zien. Michael lag al niet meer in bed dus ik vermoed dat ze hun spullen wel naar de auto's aan het brengen waren waarmee we naar het vliegtuig zouden rijden. Ik verzeker je dat ik zo hard ga huilen zodra we een voet in dat vliegveld zetten. Ah, het heeft geen zin om daar nu al aan te denken. Zonder op de rommelige omgeving van de keuken maak ik een kop warme chocomelk klaar. De zoete geur van gesmolten chocolade dringt mijn neusgaten binnen en een gelukzalige zucht verlaat mijn lippen. Neen, chocolademelk drinken in de lente is niet vreemd oké. 

Plots voel ik een paar sterke armen rond mijn middel glijden. Heel even maar overvalt de schrik me, maar wanneer de bekende geur me omringt ontspan ik me in zijn armen. We zeggen geen woord en staan gewoon een tijdje bij elkaar. Gerustgesteld door elkaars aanwezigheid. Hij buigt naar beneden en drukt een kus op mijn wang. "Goedemorgen schoonheid." grinnikt hij zacht. Ik draai me al lachend naar hem om. "Goedemorgen." Zeg ik voor ik mijn lippen op de zijne druk. Een golf van emoties overspoelt me als ik zijn zachte roze lippen tegen de mijne voel. 

Ik hou van hem. Droef laat ik mijn hoofd op zijn borstkas rusten als hij me dichter tegen zich aantrekt. Binnen vijf uur staan we al op het vliegveld en ik heb geen idee hoelang het duurt voor ik hem weer ga zien. Hij weet wat ik voel, want hij begint geruststellend op mijn rug te wrijven. "Hé, niet triest zijn. Ik ben er toch nog. Weet je wat? Kleed je aan en we gaan nog eens iets samen doen. Alleen jij en ik. Lijkt dat je geen goed idee?" Gretig kijk ik naar hem op en vertel hem dat ik binnen tien minuten klaar ben.

"Mikey, waar gaan we in godsnaam naartoe. Ik bedoel. Ik heb er geen problemen mee hoor, maar je moet op tijd op het vliegveld zijn of ze vermoorden ons allebei." Zeg ik al lachende. Hij kijkt me met een sexy grijns aan. "Geen zorgen. We komen op tijd. We kunnen rechtstreeks naar het vliegveld rijden. Dat is dichterbij. En het is een verassing waar we heen gaan. Ik had dit al even gepland en tot nu toe verloopt alles volgens plan." Ik kijk nieuwsgierig naar hem op, maar zijn uitdrukking verraad niets dus ik geef op. 

Een uur en half hebben Michael en ik alle liedjes die op de radio kwamen luidkeels meegezongen en gepraat over de dingen die we samen moesten doen als ik deze zomer naar Australië kom. Plots stopt Michael. Ik kijk om me heen om de omgeving te observeren. Hoe kon ik zo blind zijn. Ik zou de weg herkend moeten hebben die ik en Celien bijna drie jaar geleden afgelegd hebben, maar ik heb niet eens om me heen gekeken op onze rit hierheen. Met open ogen staar ik naar het gebouw voor me.

"Hier..." Ik ben sprakeloos. "...hebben we elkaar leren kennen." Maakt Michael mijn zin af. "Ja kom op, je mist het concert nog." Verbaasd volg ik hem. Het zou vreemd zijn als er vandaag een concert was, want nergens staan auto's. Er is hier amper iemand. Hij trekt me al lachend mee naar binnen. We kunnen zo naar binnen. Het grote podium is leeg op een gitaar en twee micro's na. Mijn ogen beginnen te schitteren. "Ik dacht dat je onze doucheconcerten wel eens live op een podium zou willen opvoeren." Zegt hij met een schattige grijns op zijn gezicht getekend. 

Lachend van plezier trek ik hem het podium op. Hij pakt de gitaar en gaat voor de micro staan. Zelf neem ik ook een micro vast en kijk stralend naar de lege zaal. "Hallo prachtig publiek en dankje voor jullie komst!" schreeuw ik door de micro. Een echo gonst door de zaal. ik kan helemaal niet zingen, maar dit is gewoon perfect. Michael slaat een paar akkoorden aan. "Hier zijn voor jullie Luna en Michael, de grootste rocksterren van de aarde met een cover van..." Zijn ogen zoeken de mijne en vragend kijkt hij me aan. het duurt nog geen seconde voor een nummer in mijn gedachten springt. "Journey, Don't stop believing." Zeg ik door de micro. Het is ons feel good nummer. Hetgeen we zingen als een van ons zich niet goed voelt, als we al het verdriet uit ons lijf willen krijgen. Een enorme glimlach verschijnt op Michaels gezicht. Dan begint hij te spelen.

 Just a small town girl, livin' in a lonely world
She took the midnight train goin' anywhere
Just a city boy, born and raised in south Detroit
He took the midnight train goin' anywhere

A singer in a smokey room
A smell of wine and cheap perfume
For a smile they can share the night
It goes on and on and on and on

Strangers waiting, up and down the boulevard
Their shadows searching in the night
Streetlights people, living just to find emotion
Hiding, somewhere in the night  

~

Wanneer we aankomen op de luchthaven staan de anderen al te wachten op ons. Ik voel Michaels hand in de mijne en ik verstrengel onze vingers terwijl we naar de anderen toelopen. Ik zie enkele meisjes foto's trekken, maar het kan me niet schelen. Dit is ons moment. Vliegvelden vind ik prachtige plekken. Het heeft meer liefde en verdriet gezien dan een kerk. 

Ik omhels Ashton stevig. Hij is mijn grote broer die ik nooit heb gehad. Ik kan met alles bij hem terecht en voel me eerlijk gezegd verloren zonder zijn advies. En zijn giechel is het schattigste ooit. Ik ben zo blij dat hij gelukkig is met Aaron. Het lijkt alsof die twee nog lang bij elkaar gaan blijven. 

Luke nam me in zijn armen en draaide me een toertje in het rond voor hij me terug neerzette. Een enorme grijns verschijnt op zijn gezicht en ik ben er zo zeker van dat ik deze lompe schattige broodstengel ga missen voor dood. 

Een paar armen klemmen zich stevig rond me en ik verdrink in Calums geur. Ik voel de tranen opkomen maar weet ze op één of andere manier te verdringen. Je moet sterk blijven Luna. Je ziet ze terug. Geen zorgen. "Vergeet ons niet hé meid." Fluistert hij in mijn oor. Een verstikt lachje ontsnapt uit mijn mond en Cal trekt me nog dichter tegen zich aan. Als dat zelfs mogelijk is. 

Wanneer hij me uiteindelijk loslaat, ren ik naar de laatste, mijn meest favoriete, persoon die vertrekt. Michael Clifford. De liefde van mijn leven. Ik sluit me in zijn armen. Zijn warmte omringt me. Het duurt niet lang voor ik de tranen die ik heb teruggedrongen terug voel opkomen. Wanneer Michael fluistert "Ik ga je missen schoonheid. Je bent gewoon mijn alles." Stort ik in. Tranen vinden hun weg uit mijn ooghoeken en het duurt niet lang voor ik hysterisch sta te snikken. Wauw Luna, dat klinkt echt afschuwelijk. En die mensen die je aankijken, denken waarschijnlijk dat je moeder is gestorven. Maar voor de rest zie je er geweldig uit. Ik vervloek het zachte stemmetje in mijn hoofd en snuif Michaels geur op. Ik kan er geen genoeg van krijgen. 

Plots tilt een vinger mijn kin omhoog. "Zelfs als je huilt ben je prachtig." Zegt hij voor hij zacht een kusje op mijn lippen drukt. Ik hoor Ashton zeggen dat ze door moeten omdat ze anders hun vlucht missen. Nog een keer kijk ik in die magnifieke groene ogen. Nog een keer voel ik zijn lippen zacht, maar vol liefde op de mijne. Nog een keer drukt hij zich tegen me aan. En dan zijn ze weg.

Celien rijkt me een zakdoekje aan. Ik kijk haar glimlachend aan. Daar staan we weer. Een paar jaar geleden hebben we precies hetzelfde gedaan. Alleen zijn er nu veel meer mensen om ons te troosten. Wat er al niet is gebeurd in die jaren. Kijk naar onze geweldige vrienden. Ik pak Aarons hand als we samen naar de uitgang van het vliegveld lopen. Deze keer staan we er niet alleen voor.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hi allemaal! Ik probeer stiekem zo traag mogelijk te updaten omdat het binnen twee hoofdstukken gedaan is met The Photograph. Maar ik besef dat dat niet echt super is voor jullie. Sorry daarvoor dus. Zeg me wat jullie ervan denken en vote :) 

Liefde van mij voor jou <3

Luna