THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

Epiloog

Ik voel mijn hart sneller kloppen in mijn borst. Nog één keer strijkt mijn papa een loshangende lok achter mijn oor. Het is bijna tijd. Ik hoor een zacht geroezemoes in de zaal voor me. Mijn hand gaat over het witte kant van mijn jurk .Een traan vormt zich in de ogen van mijn papa als hij zijn arm in de mijne haakt. "Je ziet er prachtig uit." Ik kus zijn wang. "Dankje Papa."

"Ik hou van je." Ik ook van jou. Het is tijd. De deuren gaan open en ik zie alle mensen waar ik van houdt hun hoofd naar me toe draaien. Ik kan niet anders dan dolgelukkig naar hen glimlachen. Langzaam lopen we naar het altaar waar mijn bijna man staat te wachten. Zijn nu lichtblauwe haar is nog steeds warrig en ik zie stoppels op zijn kin. De enige reden dat hij ze laat staan is omdat hij dat mannelijk vindt en het is enorm sexy. Zijn ogen stralen. Ik smelt bij het zien van zijn blik.

Hij lijkt zo liefdevol, trots, betoverd, teder, vastberaden, gefascineerd, dankbaar, nieuwsgierig, gepassioneerd, optimistisch, ontroerd, verwachtingsvol, enthousiast, gelukzalig, stralend, verbluft, uitgelaten, blij, verlangend, verrast, geamuseerd, tevreden, gelukkig, opgetogen, verwonderd , verbaasd, overweldigd, onzeker en zelfs een beetje zenuwachtig.

En die liefde die zijn ogen uitstralen. Ik vindt het allemaal terug in die ene blik.

Wanneer we eindelijk aangekomen zijn aan het altaar draai ik me om naar de liefde van mijn leven. Achter hem geeft Calum me een knipoog en hij steekt zijn duimen omhoog. Hij is Michaels getuige. Ik voel een hand op mijn arm en draai me om naar mijn getuige. Finn. Hoe we door al die jaren geraakt zijn, weet ik niet, maar hij is één van mijn twee beste vrienden en ik kan niet anders dan hem zo dankbaar zijn voor alles wat hij voor me gedaan heeft. Ik pak zijn hand, geef er een kneepje in en laat dan los.

Voor ons staat de priester die heel veel bla bla doet en dikke zever verteld. Waarom wilden we ook weer voor de kerk trouwen. Ik en Michael wisselen constant vreemde blikken uit en doen ons best om niet in lachen uit te barsten. Ik bijt nadenkend op mijn lip als ik naar de oude man voor ons kijk die voorleest uit een boek dat niemand in de zaal echt boeit. De liedjes die spelen zijn wel geweldig. Noch Michael, noch ik kunnen ons inhouden als All Time Low (Michaels vrienden en een van mijn favoriete bands) The Edge of Tonight begint te spelen.

You keep me alive,
On the edge of tonight,
Chasing tomorrow,
With fire in my eyes,
You're like a siren in the dark,
You're the beat playing in my heart,
You keep me alive,
On the edge of tonight

Niet echt een nummer voor op een trouwfeest, maar het kan Michael en mij bitter weinig schelen. Zolang wij maar gelukkig zijn. En dan eindelijk is het moment daar. "Jullie mogen elkaar kussen." Ik kijk nog even naar de beeldschone ring die Michael net rond mijn ringvinger geschoven heeft. Mijn ogen vinden de zijne en verwonderd kijk ik hem aan. Hoe kan het dat ik zo veel geluk heb?

Zijn zachte lippen raken de mijne en een traan ontsnapt mijn oog. Dit is beter dan ik ooit had durven dromen. Een duim strijkt de traan van mijn wangen. "Niet huilen schoonheid." Fluistert hij tegen mijn lippen. Na nog een zachte plats op mijn lippen gedrukt te hebben lopen we naar buiten, waar we verwelkomd worden door de zon en een regen van rijstkorrels.

~

Ik ruik de geur van het overheerlijke eten nog als ik naar de dansvloer stap met Michael achter me. Het is tijd voor onze eerste dans. Ik sla mijn armen rond zijn nek. De zijne glijden om mijn middel. Mijn man. Ben ik dan Luna Clifford nu? De eerste klanken van Tenerife Sea van Ed Sheeran beginnen te spelen. Michael en ik zijn allebei niet zo goed in dansen, dus we schuifelen een beetje rond. Hij strijkt een haarlok uit mijn gezicht. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit echt gebeurt. Als ik om me heen kijk zie ik al mijn vrienden die ik door de jaren heen gemaakt heb. Ze stralen en ik glimlach gelukzalig naar hen. Ook mijn familie en die van Michael zijn er en ik kan niet anders dan ze bedanken voor alles. Ik ben ieder persoon in deze kamer zo dankbaar.

Maar het meest dankbaar ben ik deze prachtige persoon voor me. Om me door alles heen te slepen. Mijn goede en slechte kanten te leren kennen en toch te blijven. Omdat hij me knuffelde en troostte als ik huilde. Omdat hij urenlange gesprekken met me heeft gehouden. Omdat hij meedanste als ik de muziek extreem luid zette en omdat zijn kussen alle pijn konden wegnemen.

Michael Clifford ben smoorverliefd op je en dat zal ik altijd blijven.

Ik besef pas dat ik dat luidop zei als zijn ruwe stem tot me doordringt. Zijn ogen fonkelen en een zachte glimlach vormt zich om zijn lippen.

"Dat geldt ook voor mij schoonheid."

Hij zwiert me de lucht in en kust me zacht.

En we leefden nog lang en gelukkig...

The end

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Oké wat zal ik zeggen. DANKJEWEL. Mijn hart doet pijn, maar het is officieel. The Photograph is gedaan. Maar echt helemaal. Ik zeg dankje omdat je je door al mijn hoofdstukken hebt weten te worstelen en hier nog steeds bent! Ik weet dat er soms echt slechte stukken bij zaten, maar ik ben zo trots op wat ik in die iets minder dan twee jaar heb bereikt. Dankje om te reagere, om te stemmen, om te lezen. 

Dankje voor de bijna 30K op Sweet Dreams, de bijna 13K op We're Unpredictable en de 7,7K op The Photograph. Jullie steun was alles voor me. 

Ps: Het soort van vervolg zal Just One Yesterday heten en het wordt geweldig! Als je wil kan je ook mijn Malum verhaal lezen. het heet Teenage Dirtbag en ik heb er echt veel ideeën voor.

Veel liefde voor jullie. Luna is Out. 

<3