THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

21. Looking for Alaska

'Inside these pages you just hold me'

Ik weet niet echt wat me bezielde, maar het duurde geen tien minuten voor ik op mijn kamer zat te snikken van het vaderland weg. Ik had geen idee waarom ik was weggelopen. Was dat nu niet precies wat ik wilde? Ik wilde hem terug, maar het wrong nog steeds. Hoe hij me had achtergelaten speelde weer door mijn hoofd. En hij had me gekust. Hij had het echt gedaan, maar ik had de kracht niet. Mijn eigen gevoelens spraken elkaar tegen en ik was gewoon verbijsterd. Eliana had gelijk. Ik was echt smoorverliefd op Michael. Ik ben nooit over hem geraakt en dat zal ook nooit gebeuren denk ik. Ik wrijf zacht met mijn duim over de zilveren hanger rond mijn nek. Wat moet ik doen?

Bezorgd komt Calum mijn kamer binnen. Bij het zien van mijn stille tranen ploft hij zich naast me en slaat zijn armen om me heen. Er is één iemand waar ik op kan rekenen. Het is Cal. Zachtjes fluistert hij me toe dat het allemaal wel goed komt en dat ik moet ademhalen. Zijn vertrouwde geur drijft mijn neusgaten binnen en ik wordt wat kalmer. De tranen lopen nog steeds langst mijn wangen naar beneden, maar ik kan ten minste alweer normaal praten. Of toch zonder te veel gehinnik tussendoor. Calum kijkt me met een vragende blik aan. Ik weet heus wel dat hij wil weten wat er gebeurd is, maar ik weet niet of ik het wel kan uitleggen. Ik begrijp mezelf amper. Maar aan zijn bezorgde ogen en geruststellende glimlach te zien zal hij zijn best doen om me te helpen.

"Kom op lieverd, je weet dat je ma kan vertellen wat er aan de hand is." Ik haal diep adem voor ik begin te praten. "Michael kwam me daarnet halen om met me te praten over wat deze zomer tussen ons gebeurd is. Hij vertelde dat het hem speet en dat hij van me hield. En hij kuste me, maar ik kon hem niet terug kussen. Ik ben weggelopen. Ik hou van hem, Calum. Zielsveel. Het is nooit weggegaan, maar ik wil niet weer gekwetst worden. Twee keer in een hele korte tijd is genoeg. Wat als weer hetzelfde gebeurt? Wat als hij gewoon denkt dat hij van me houdt omdat hij mij een beetje leuker vond dan Olivia. Misschien denkt hij dat ik hem als rebound gebruik of is het wel omgekeerd of..."

Calum schud zachtjes aan mijn armen. Mijn ademhaling gaat heel snel. Ik had niet beseft dat ik alles in één adem had gezegd. Hij trekt me weer dicht tegen zich aan en wrijft zacht over mijn rug. Zonder zich aan te trekken van de tranen die zijn shirt natmaken of mijn onophoudelijke geschok blijft hij bij me. Hij begint pas te spreken als ik helemaal gekalmeerd ben. Iedereen is het huis uit dus hij maakt ons twee tassen chocomelk en steelt een paar die Margot en Luke deze middag gebakken hebben. Het is onder tussen al avond en als je door het raam kijkt zie je dat de maan al hoog aan de hemel staat. Knabbelend op onze koekjes en genietend van onze chocolademelk staren we uit het raam.

"Luna, ik wil je iets vertellen. Ik denk dat iedereen hier zich de dag nog heel goed herinnerd dat Michael het vliegtuig nam naar huis en jou gebroken achterliet in ons vakantiehuisje. Ik heb het nooit gezegd, maar hij hart brak bij het beeld van jou daar zo gebroken op de grond te zien liggen. Ik was zo kwaad op Michael, maar ik belde hem toch. Je had ons in stukjes en beetjes verteld wat er gebeurd was. Toen ik Michael belde hoorde ik aan zijn stem dat hij gehuild had. Misschien wel uren. Hij dacht dat het hem troost zou bieden als hij naar huis zou gaan. Ik was en ben er nog steeds van overtuigd dat jullie bij elkaar horen. Hij mag misschien gezegd hebben dat hij niet van je hield, maar we weten allebei dat dat niet waar is. Hij heeft nooit van Olivia gehouden. Zij was de rebound. Ik ga je niet verplichten om met hem te gaan praten, maar ik kan je zeggen dat hij het meent. Hij is gek van je Luna. Dat ziet iedereen. De enige twee die blind genoeg zijn om de chemie tussen jullie niet te zien, zijn jullie zelf. Je mag liefde niet onderdrukken, het is zo'n mooi iets."

Met grote ogen kijk in naar Calum. Had hij gelijk? Ik weet het niet, maar misschien moest ik maar eens het onzekere voor het zekere nemen. Calum staat op en drukt een kusje op mijn voorhoofd. "Het komt wel goed lieve meid. En als het niet goed is, herinner je dan dat het het einde nog niet is." Met deze woorden verliet hij de kamer. Hij sliep bij Ashton en Aaron vanavond. Ik sta op en loop naar mijn boekenkast. Michaels woorden speken door mijn hoofd. 'Het werd moeilijker schoonheid. Elke. Nieuwe. Dag.' Ik heb alles wat ik van Zeno gekregen heb weggedaan. Alles behalve één iets. Mijn lievelingsboek. 'Looking for Alaska'. Ik haal het uit de kast en ga op mijn bed zitten. 'Ik hou van je. Zielsveel. Ik wil mijn dancing Queen terug.' Uit mijn versleten pennenzak haal ik een gele fluostift en een roze. En ik begin te lezen. Telkens wanneer ik één van mijn favoriete zinnen tegenkwam, overtrok ik ze met een gele kleur. Een grimas verscheen op mijn gezicht toen ik na uren lezen de zin tegenkwam die Zeno had gemarkeerd. Een slordige blauwe lijn trok over de prachtige woorden. Met medelijden keek ik naar de prachtige zin, maar las toen verder.

Michael had gelijk. Mijn favoriete stuk ging niet over vergeven. Het ging over onoverwinnelijk zijn. Met veel zorg overtrok ik de woorden waar ik zo van hield. De roze kleur domineerde de pagina.

'We hoeven nooit hopeloos te zijn, omdat we nooit onherstelbaar kapot kunnen gaan. We denken dat we onoverwinnelijk zijn. Omdat we dat zijn.'

Het is waar. Ik ben niet helemaal gebroken. Ik ben onoverwinnelijk. Wacht maar af. Dacht ik voordat ik door slaap overvallen werd.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hallo daar lieve schatten. En? Wat denken jullie? Zal Muna terugkeren? En als dat zou gebeuren, zal alles dan zo geweldig zijn als vroeger? Ze me wat je denkt. Kusjes Luna.