THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

12. iets moois

'And time's forever frozen still
So you can keep me inside the pocket of your ripped jeans'

Deed ik er goed aan Zeno te vergeven? Geen idee. Maar ik kan niet ontkennen dat ik zoveel om die jongen geef. En kijk wat hij voor me gedaan heeft. Wie anders zou dit doen? Ik herinner het me nog zo goed. Hij is altijd al zo lief geweest. Hij was niet altijd zo bezitterig of agressief.

Als ik geen les had over de middag ging ik altijd studeren in de koffieshop niet ver van school. Margot zat thuis toch te leren of te bakken en Celien was ook bezig met schoolwerk of met Luke als die op bezoek was en dat leidde me toch af. Ik kon niet werken in complete stilte of met heerlijke geuren van versgebakken taart in de lucht. En op een of andere manier deed mijn kamer me aan Michael denken. Vraag me niet hoe. Dus daar zat ik dan met mijn boeken en mijn eeuwige chocomelk. Na twee weken merkte ik op dat er altijd een jongen aan een tafeltje zat niet ver bij dat van mij vandaan. Ik herinner me die dag nog goed dat ik hem voor het eerst opmerkte. Het was begin oktober en de temperatuur was snel naar beneden gegaan sinds de zomervakantie. Ik pulkte wat aan de scheur in mijn jeansbroek en trok mijn bordeauxrode beanie wat verder over mijn oren. Bladerend door mijn boek over communicatie leunde ik achterover op mijn stoel. Wanneer ik mijn ogen opsloeg ontmoetten ze een paar donkergrijze ogen die lachend naar me keken. Snel keek ik weer naar beneden en wanneer ik dacht dat het veilig was gluurde ik stiekem naar de jongen die ietsje verder zat. Het mocht dan wel nog maar net gedaan zijn met Michael, ik was niet ongevoelig voor de aanwezigheid van extreem aantrekkelijke jongens. En deze jongen voldeed aan het extreem aantrekkelijke deel. Ik voelde hoe mijn wangen begonnen te branden als hij weer opkeek van zijn boek en een sexy scheve glimlach naar me lachte. Zijn mosterdkleurige haar was warrig, maar het sexy soort warrig en voor de rest van de tijd kon ik me niet echt meer concentreren op communicatie en nipte ik alleen nog maar van mijn warme chocomelk.

En zo ging het door. Iedere middag zat hij daar weer. Soms was er een vriend bij hem en zaten ze samen te bladeren. Ik studeerde hard, maar soms gunde ik mezelf een snelle blik op die jongen met zijn stormachtige ogen. Telkens als onze ogen elkaar ontmoetten glimlachte hij en onzeker deed ik dan hetzelfde. Ik vond het geweldig. Ik kon werken, genieten van mijn chocomelk en dromen over die jongen die een beetje verderop zat zonder het gevoel te hebben dat ik Michael bedroog. Hoewel dat eigenlijk onmogelijk was aangezien dat we uit elkaar waren. Ik was niet over hem en dat wist ik zelf ook wel, maar ik kon mezelf tenminste voorliegen en doen alsof ik over hem was. Ik kwam ook steeds meer te weten over die onbekende jongen, die ik ondertussen al Jake was gaan noemen in mijn hoofd. Hij studeerde fotografie. Of dat veronderstelde ik toch aangezien hij altijd een camera bij had, en niet zo'n goedkoop ding, maar een professioneel. Ik vond hem nog leuker toen ik ontdekte dat hij van Green Day hield net als ik. Zijn T-shirts verraadde zijn muzieksmaak. Green Day, Coldplay, Royal Blood, Pink Floyd, Metallica,... En na een tijdje was het niet meer enkel leren. Ik begon er ook op te letten dat ik er niet als prut uitzag en ik begon zelfs rokken te dragen omdat ik hoopte dat hij het zou zien.

En toen was er die dag. De dag dat we voor het eerst een woord met elkaar wisselden. Het was al een maand lang dat het niet verder ging dan glimlachen, blozen, grinniken en zelfingenomen grijnzen. Die dag in november zat ik op mijn gemak mijn proefartikels te lezen die we hadden moeten schrijven, wanneer hij binnenkwam. Hij bestelde een koffie en terwijl hij stond te wachten op zijn bestelling draaide hij zich naar me om en knipoogde. Meteen voelde ik mezelf rood worden en ik richtte me snel weer op één van de artikels. Ik haalde een hand door mijn haar dat golvend op mijn schouders viel. De topjes waren blonder geworden in de zomer en ik wilde echt niet naar de kapper, want dat betekende dat ik ze af zou moeten knippen. Ik grinnikte in mezelf, maar schrok toen de stoel voor me werd weggetrokken en er iemand op plaatsnam. Met grote ogen keek ik naar de jongen voor me.

Het was hem, Jake. Of toch niet Jake. Je weet wel wie ik bedoel. Hij keek me een tijdje doordringend aan met die prachtige ogen en ik bleef daar maar zitten als een stom kalf. Ik zei geen woord en staarde hem alleen maar met grote ogen aan. Uiteindelijk nam hij het woord. "Hey, ik ben Zeno. Leuk om eindelijk eens tegen je te praten." Zei hij terwijl hij zijn camera neerlegde tussen mijn boeken. Toch geen Jake dus. Zeno, klinkt lekker. Ik verbrak mijn onophoudelijk staren en probeerde iets zinnig uit mijn mond te krijgen. Wat grandioos mislukte. "Jij bent zo knap. Ik bedoel... Luna, aangenaam." Ik stak snel een loshangende lok haar achter mijn oren en begon als een gek te blozen. Een zachte grinnik verliet zijn mond. "Ik wou je eigenlijk iets vragen." Vol verwachting kijk ik hem aan. "Ik moet een fotoreportage maken en het thema is schoonheid. Echt cliché, ik weet het, maar ah je. En ik zit hier nu al een maand altijd op dezelfde plek en ik zie jou elke keer. Ik kan er niet omheen dat ik je al beeldschoon vond vanaf de eerste keer dat ik je zag. Je zult het waarschijnlijk wel vreemd vinden en niet vertrouwen van een onbekende." Hij zuchtte. "Maar, Luna was het hé? Wil je mijn model zijn in mijn reportage." Met wijd open ogen kijk ik hem aan. Ik? Hij wou mij als model? Ik begon te stotteren en onzin uit te kramen en na een halve minuut wist hij me een beetje te kalmeren. "Je bent niet verplicht hé." Zei hij met een stralende lach. We praatten nog even en ik vertelde hem dat ik een afschuwelijk model zou zijn en verontschuldigde me een beetje verlegen. Toen ik naar huis vertrok pakte hij ook zijn spullen. "Mag ik je nog één iets vragen?" Met een enorme glimlach knikte ik naar hem. "Wil je met me uit?" Mijn gezicht veranderde van uitdrukking in een verrassing en met een klik legde hij het beeld vast. "Nu ben je toch nog mijn model. Wat denk je ervan?" Ik lachte zacht en drukte een kus op zijn wang. "Dat mag je wel zeker zijn, Zeno."

En dat is hoe ik Zeno heb leren kennen. Hij was altijd super lief en kocht cadeautjes al zei ik 100 keer dat het niet moest en kwam onverwacht op bezoek en nam me mee op dates. Het is pas na de eerste keer dat ik en Finn een filmmarathon nacht hadden gehad dat hij, nu ja, gewelddadiger begon te worden. Hij schreeuwde en tierde naar me en hij noemde me een slet. En toen sloeg hij me. Ik ging eraan onderdoor, maar ik wist dat we het zelf wel zouden oplossen. Hij verontschuldigde zich iedere keer en ik vergaf hem omdat ik hem graag zie. Maar ik heb me afgevraagd vanwaar het kwam. Wat er was gebeurd waardoor hij zo deed. En ik ontdekte het. Toen ik voor het eerst zijn ouders ontmoette.

Het was al redelijk laat en we hadden net lekker gegeten. Zijn mama kan afschuwelijk lekkere spaghetti klaarmaken. Hemels. Ik stond samen met Zeno in zijn kamer. Ik lachte om de oude babyfoto's en ging op de rand van zijn bed zitten. "Het was heel leuk vanavond. Echt waar. Je ouders zijn fantastisch. En je mama is zo lief." Hij grinnikte en kwam naast me zitten. "Denk je dat je ermee zou kunnen leven dat het mijn ouder zijn?" Stomme vraag. Natuurlijk zou ik dat kunnen. Als antwoord kuste ik hem zacht op zijn lippen. Plots klonk een luid gerinkel van beneden en Zeno en ik sprongen op. Zo snel we konden liepen we naar beneden. Ik was sneller dan Zeno beneden die nog snel iets pakte uit zijn kamer. Mijn ogen werden groot als ik het tafereel zag dat zich voor mijn ogen afspeelde.

Zeno's vader haalde uit en met een klap belandde zijn hand op zijn moeders wang. Snel zette ik een stap naar achter en kwam op adem. Zo kwam het dus. Zeno nam gewoon het gedrag van zijn vader over. Hij kende gewoon niets anders. Achter me hoor ik roffelende voetstappen van de trap. "Kom op prinses, je bent toch niet bang van mijn ouders?" We lopen de kamer binnen en zien Zeno's moeder de scherven van een gebroken glas opkuisen. Haar wang ziet een beetje rood en in haar ogen staan tranen. Toch lachte ze me warm toe. Een beetje geschrokken bleef ik staan. Zeno liet zijn blik door de kamer dwalen en zag wat er aan de hand was. "Kom Luna, het is al laat en ik wil niet dat je te moe bent morgen." Zachtjes sleurde hij me mee aan mijn arm. Zijn moeder zond me een lieve glimlach en ook zijn vader groette me vriendelijk. Verslagen liet ik me toen door zeno wegsleuren.

Dus deed ik er goed aan om met hem naar bed te gaan? Deed ik er goed aan hem alles zomaar te vergeven? Ik heb geen idee.

-------------------------------------------------
Sorry duizend maal, maar ik heb al in geen eeuwen mee geëupdate. Ik lees te veel fanficties en daardoor vergeet ik dat ik er zelf ook een schrijf. Bedenkingen over Zeno, Michael, Luna? Laat het me weten.
Kusjes, Luna