THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

30. Miami

'...Home'

Ik schrik op wanneer Margot met grote ogen de flat binnenloopt. Na vijf jaar zijn we eindelijk afgestudeerd. Ik in geschiedenis en journalistiek. Margot moet nog twee jaar doen, maar ze overleeft het wel en Celien wil nog een specialisatiejaar doen ik wat ze dan ook studeert. Ik voel me oud. Drieëntwintig. Michael is zevenentwintig. We hebben al die jaren doorgebracht in ons dierbare flatje met af en toe eens bezoek van onze vier favoriete Australiërs. Niet te geloven dat Michael en ik na vier en half jaar nog steeds samen zijn. Nog steeds even gelukkig ook. Ik kan met veel plezier vertellen dat Ashton en Aaron één en half jaar geleden getrouwd zijn en nu een huisje samen in Londen hebben. Waar ze samen wonen als Ashton niet op tour is of in Australië zit. Ook Luke en Celien zijn nog steeds dolgelukkig met elkaar. Ah, wat is liefde toch mooi.

Maar terug naar Margot die keek alsof ze haar ziel verkocht had aan de duivel en voor het eerst de tapdanskunsten uittestte die ze in ruil had gevraagd. Vol verrukking dus. "Luna, jij gaat nooit geloven wat ik hier in mijn handen heb." Ik grinnik zacht en leun met mijn hoofd tegen het kussen in de zetel. "Ik kan het niet weten als je het me niet verteld." Ze steekt een dikke envelop de lucht in. "Hier zitten vier tickets in naar Miami. Volgens de tickets vertrekken we volgende week." Ik schiet de lucht in. Miami... Daar heb ik altijd naartoe willen gaan. "Er zit ook een briefje bij." Met een frons vouwt ze het open. "Hopelijk komen jullie. Wanneer jullie op het vliegveld zijn van Miami zal er iemand op jullie wachten die jullie naar het hotel brengt waar verdere instructies te vinden zijn." Oké dat is vreemd en ik weet niet of het wel te vertrouwen is, maar het is Miami. Hoe slecht kan het zijn.

Plots hoor ik luide gitaren door de flat krijsen. Oeps. Mijn telefoon. Snel ren ik de keuken door naar mijn kamer. Voor iemand kan klagen over het kabaal neem ik op. "Finn?" Ik hoor het enthousiasme van mijn beste vriend door de telefoon. "Luna! Ik en Charlie hebben net twee vliegtickets naar Miami gekregen in de postbus. Moira en Scott ook en zelfs Eliana, Luca en Alexander hebben een ticket." Verbaasd probeer ik mijn wenkbrauw op. Of toch. Dat probeer ik toch maar het lukt niet. Wat heeft dit allemaal te beteken?

~

Met z'n negenen staan we op het vliegveld van Miami. Na een urenlange vlucht zijn we allemaal wat slaperig, maar de meesten van ons hebben de hele vlucht geslapen dus met een roes cafeïne zijn we weer vol energie. Wantrouwig wandelen we op de vrouw af die een bordje vast heeft met onze namen op. We weten nog steeds niet waarom we hier zijn, maar ik trek het me niet aan ik ben in Miami. "Welkom iedereen." Zegt de vrouw met een vriendelijke glimlach. Haar accent komt me vaag bekend voor, maar ik zal het me wel verbeelden. Ze begeleid ons allemaal naar de taxi die ons afzet bij één extreem duur uitziend hotel.

De vrouw aan de balie geeft ons zonder problemen enkele sleutels en met open mond lopen we binnen. Toen ik Michael vertelde dat ik naar Miami ging met vreemde tickets van een onbekend persoon was hij het er eerst niet mee eens. Hij wilde niet dat ik ging, maar na heel veel zagen liet hij me doen. Hij weet hoe graag ik naar Miami wil.

In het hotel vonden we in onze kamers nog een briefje waar opstand dat wee gratis maaltijd uit het restaurant moesten eten en dat we dan met een taxi naar een adres moesten rijden. Dat is toch wat Finn vertelde dat er op het kaartje stond. Nadat we onze buikjes vol hadden gegeten en onze koffers in de extreem chique kamers hadden geploft, name we een taxi naar het onbekende adres.

Alles was donker en voor ons kon ik een groot gebouw onderscheiden. Samen wandelden we naar een deur die in de grote grijze muur zat. Er stond een persoon voor deur. "Sorry maar ik zal jullie even moeten blinddoeken." Zei de man ik het donkere pak. Oké. Nu begon ik een beetje bang te worden. Hij kwam als eerste naar mij met een zwarte doek. Een tijdje later, ik vermoed dat nu iedereen een blinddoek aanhad, wandelen we door een gang. Of ik denk toch dat het een gang is. Iemand houdt mijn hand vast en leidt me een trapje op, maar plots laat de persoon me los. Ik word een beetje nerveus nu. Ik voel dat we in een kamer zijn; of een zaal. Het ruikt hier naar zweet en parfum en energie. Ik herken deze geur. Waar komt die vandaan. Het is vreemd want ik hoor een zacht geroezemoes en ik hoor mensen ademen. Veel mensen.

Ik ben het beu en ruk mijn blinddoek van mijn hoofd. Het is pikdonker. Ik kan niets zien. Of toch. Hier en daar zie ik wit licht opschijnen. Waar zijn de anderen? Net wanneer ik hen wil roepen lichten letters op, op een groot scherm. De zaal wordt verlicht door de witte letters op het zwarte scherm en ik kan de geur plaatsen. Dit is concertgeur.

"Schoonheid, ik heb al die jaren met jou juist op dit moment gewacht." Staat er te lezen.

Opeens verschijnt een spot op het podium. Daar staat Michael. Hij heeft daar waarschijnlijk al de hele tijd gestaan, maar ik was te druk bezig met wat er aan de hand was, dat ik niet op hem gelet heb. Zijn lichtblauwe haar zit verscholen onder een zwarte snapback en zijn akoestische gitaar rust in zijn handen. Hij straalt een soort zelfvertrouwen uit, maar ik ken hem goed genoeg om zijn zenuwen te zien. Ik glimlach naar hem en moet mijn best doen om niet rond zijn hals te vliegen. Ik weet wat hij gaat doen. Daar ken ik hem goed genoeg voor. Hij gaat beginnen zingen. Ik hoor de woorden uit zijn mond vloeien en ik bedenk me dat ik niet dacht dat ik verliefder kon worden op deze jongen dan ik al was. Ik had het grondig mis. "Dit is voor jou prinses." Het nummer dat hij zingt is Punk Rock Princess.

If you could be my punk rock princess,
I would be your garage band king.
You could tell me why you just don't fit in,
And how you're gonna be something.

If I could be your first real heartache,
I would do it over again.
If you could be my punk rock princess,
I would be your heroine.

Wanneer hij klaar was met zingen hield ik mezelf niet meer in en rende naar hem toe. Duizenden meisjesstemmen schreeuwden en honderden foto's werden genomen. Ik druk mijn lippen zacht op Michaels lippen. Ik heb hem veel te lang niet meer gezien. Zo ongeveer drie weken. Het is korter dan anders, maar ik mis hem zelfs als hij een week weg is. Met stralende ogen kijk ik naar hem en dan naar mijn vrienden en de rest van de band die zich allemaal moeten inhouden om 'oooohn' te zeggen.

Maar dan gebeurt er iets dat ik niet verwacht had hij op zijn knie ging gaan zitten. Ik had niet verwacht dat hij een ring uit zijn broekzak zou halen en ik had niet verwacht dat hij de volgende woorden ging zeggen.

"Ik hou van je schoonheid. Wil je alsjeblieft met me trouwen? Je zou me de gelukkigste persoon op aarde maken."

Ik hap naar adem en tranen van geluk springen in mijn ogen. Met een glimlach van oor tot oor neem ik zijn gezicht in mijn handen en druk een kus op zijn lippen. "Ik neem aan dat dat een ja is." Fluistert hij zodat alleen ik het kan horen. Ik knik zachtjes voor hij al glimlachend zijn lippen weer op de mijne drukt.

Ik ben in Miami met mijn vrienden en de persoon waar ik het meest van hou en binnenkort mee ga trouwen. Mijn dromen komen uit.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Wow dat was het laatste hoofdstuk. Er komt nog een epiloog, maar dan is the photograph gedaan. En voor echt. Er komt nog een boek met iedereen behalve Luna in de hoofdrol. Een beetje de side stories in the photograph. Als jullie nog dingen willen weten. Bijvoorbeeld wat er is gebeurt met personages in het boek. Eline, Alexander, Eliana, Margot, Moira, Scott, Zeno, Aaron, Finn, de jongens van 5sos. Zo kan ik weten waarover ik moet schrijven. Ik hoop dat jullie genoten hebben en de epiloog komt snel. Comment en Vote! Ik hou van jullie <3 Luna