THE PHOTOGRAPH // MICHAEL CLIFFORD

5. interview

'So you can keep me
Inside the pocket of your ripped jeans'

SORRY IF I JUST KILLED YOU WITH THE GIF

Zuchtend plof ik me neer in onze knusse zetel. Ik ben doodop. Ik heb enorm veel werk voor die stage en ik was bijna vergeten dat dat interview voor Eliana vandaag ook nog is. Het punt is: als ze me de vragen niet geeft kan ik niet gaan interviewen. Ik heb zelfs geen idee waar het is. Mijn vingers proberen zich een weg te banen door mijn knobbelige haar, maar blijven telkens steken.  Gefrustreerd leg ik mijn gezicht in mijn handen.  Ik weet niet wat het is, maar ik voel me echt down vandaag. 

"Hé meid. Alles oké?" Margot komt naast me zitten en het horen van haar zachte stem kalmeert me een beetje. Een diepe zucht verlaat mijn mond. "Nee, ik heb geen idee waarom, maar ik heb het gevoel dat ik heb als ik tijdens mijn regels gezond probeer te eten." Een zacht lachje ontsnapt haar mond. "Afschuwelijk dus. Kijk we doen het zo. Jij gaat douchen en ik maak een kop warme chocomelk voor je. Als je klaar bent, wacht je gewoon tot Eliana haar boodschapper zend terwijl je mijn overheerlijke muffins eet en chocomelk drinkt." 

Ik sla mijn armen om haar nek en druk een kus op haar wang. "Jij bent de grootste schat die ik me kan bedenken." Plots komen er verontwaardigde kreten vanuit de keuken. "Hé! En wij. We hebben geholpen met de muffins." Zegt Eline verontwaardigt terwijl Celien met een pruillipje naast haar in het deurgat van de keuken staat. "Jullie ook." grinnik ik en ik loop een pak vrolijker naar de douche.

"Luna! Er is iemand voor je aan de deur." Vlug zet ik mijn halflege kop chocomelk op het salontafeltje en haast me naar de voordeur. Margot loopt me in de mini hal voorbij en knipoogt naar me. "Hij is niet mis." Met een frons loop ik verder en zie een jongen voor de deur staan. Zijn vuilblonde haar zit in een dotje en zijn donkerblauwe ogen kijken me lachend aan. "Hey, ik ben Luca. Ik kom de spullen van Eliana brengen." Glimlachend meen ik de papieren aan die hij naar me uitsteekt. "Kom binnen." zeg ik terwijl ik een wijd armgebaar maak naar ons kleine flatje. "je hebt geluk. Ze hebben net Muffins gemaakt en als je lief bent dan krijg je er wel eentje." Lachend loopt Luca binnen naar de keuken.

Ik laat snel mijn ogen over het voorste blad van het pakje glijden. Om 19.30 aan de arena midden in de stad? Het is nu al zeven uur. Wat betekent dat ik een half uur heb om daar te raken en ik heb geen auto. Denk denk denk Luna! mijn ogen dwalen af naar Luca die vrolijk met Celien en Eline een praatje staat te maken. Dat is het! Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en toets snel een nummer in.

"Nog eens honderd maal dank je dat je me kon komen halen Finn. Zeno komt me ophalen straks. En sorry dat ik jullie zo heb verstoord." Zeg ik met een knipoog naar Charlie die de paarse plek in haar nek probeert te verbergen. "Jij ook bedankt Charlie." Grinnik ik voor ik Finn een kus op zijn wang geef en wegloop naar het grote gebouw vlak voor me. Hier worden de grootste en machtigste concerten van ons land gegeven. Wat doe ik hier zelfs? Ik weet niet eens wie ik kom interviewen. Laat het alsjeblieft Ed Sheeran zijn en niet een of ander onbekend voorprogramma.

"Het spijt me dat ik zo laat ben meneer." Hijgend kom ik aan bij de deur van een kleine kamer waar een man voor staat. Met zijn bruine huid en zijn kaalgeschoren hoofd staat hij als een bodyguard voor de deur. Dat zou ook het oortje en de zwarte zonnebril verklaren. Er verschijnt een glimlach om zijn lippen. "Geen probleem. Ze zitten al te wachten. Succes ermee. Ze zijn een beetje overenthousiast om in dit land te mogen spelen. Vraag me niet waarom." Ik probeer naar binnen te gluren door de open deur, maar de gespierde man blokkeert mijn zicht. "Oh, het spijt me." zegt hij terwijl hij een stap opzij zet. Ik open de deur nog verder, maar er is nog steeds geen persoon te zien. Vanachter me hoor ik wel rumoerige jongensstemmen. 

Mijn ogen worden groot en met een schok draai ik me om. Het eerste wat ik zie zijn z'n ogen. Het groen grijze kijkers met sprankeltjes blauw in en een klein geel vlekje als je goed kijkt. De enige reden waarom ik dat wist was omdat ik die ogen eerder had gezien. Ik was erin verdronken, had er tranen in gezien, had ze zien stralen van geluk. Voor mij zat Michael Clifford. Het voelt alsof alles bevriest rond me en ik geen adem meer krijg. Op dit moment zijn alleen hij en ik er. Hij ziet er anders uit dan de laatste keer dat ik hem zag. Langzaam laat ik mijn ogen over hem gaan.Zijn haar is nu blond in plaats van rood, maar voor de rest lijkt er niet veel aan hem verandert te zijn. Behalve de blik. In zijn ogen waren vele emoties te zien. Pijn, lichte woede, verdriet en een beetje geluk. Of toch dat laatste hoop ik alleen maar. Na al die tijd hoop ik nog altijd dat hij me even hard gemiste heeft als ik hem en dat hij even bezorgd was om mij als ik om hem. 

Ik zie zijn knokkels wit worden als hij zijn vuisten balt. Ik voel de tranen opkomen, maar ik probeer ze terug te dringen. Mijn hand gaat in een reflex naar mijn ketting en ik zie zijn ogen groter worden als hij mijn beweging volgt. Ik open mijn mond om iets te zeggen, maar mijn woorden blijven steken in mijn keel.

"Luna!" Plots wordt ik omringt door een paar gespierde armen. Armen die me altijd gerust konden stellen. Ik heb deze jongen gemist. "Hi Calum. Lang geleden." Hij grinnikt en laat me los. Zijn blik gaat keurend over me heen. "Nog even knap als toen we elkaar voor het eerst ontmoetten." Een zacht lachje ontsnapt mijn mond. Ondertussen staan ook Luke en Ashton klaar om me te omhelzen. "Hey Luna. Ik ben echt enorm blij dat je hier bent, maar wat doe je hier? We zouden pas morgen komen. Wilde je ons per se zien?" Een glimlach spreid zich om mijn mond. "Ik kom jullie interviewen."

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

En vanaf nu komen onze lieve schatten er weer in. Niet te hard flippen :) kusjes en veel liefde <3 

bye