Masum Değiliz

13.BÖLÜM

Merhabalar herkese . Kısa ve öz bir bölüm oldu. Bölümleri çok geciktirmemeye çalışıyorum. Keyifli okumalar dilerim.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum . 🤗

🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍

Bazı anlar yaşadığınızı hissedemezsiniz. Her şey bir hiç gibi gelir ,zaman kavramı yok olur, çoğu şey anlamsızlaşır. Bazense yaşarken öldüğünüzü vücudunuzda kaldıramayacağınız acıların psikolojik şiddetini hisseder , yaşamsal fonksiyonlarınızı kaybetmiş bir hastadan farksız olursunuz.

Kimsenin size acımasını , acılarınızı görmesini istemezsiniz . Zaten insanlarda size acımaz , daha çok acı çekmeniz için elinden geleni yaparlar. Çünkü onların kendilerinden başka acıyacak, düşünecek kimsesi yoktur . Kendi acılarının şiddetini sizinkilerinden daha yukarıda görürler.

Bencillik asıl insanı körelten bir duygudur . Tatmin olmak için çoğu zaman bencil olunur. Benim hiç bir zaman bencil olmak için bir tercih hakkım olmadı . Kendimi düşünecek ,acılarımla yüzleşecek vaktim hiç yoktu .

Hep kaçtım hayatın gerçeklerinden, kaçmayı bir kurtuluş yolu olarak gören aklım bana hep oyun oynamış, her defasında hayatın sillesini yememe neden olmuştu. Sürekli sırtıma sapladığı hançerlerin ağırlığından kamburum gün geçtikçe daha da artıyordu .

Bu yaşıma kadar yalnızlığı yaşamış , çaresizliği hissetmiş biri olarak , kimsesiz kalmaya devam etmek isterdim . Kimsesiz olunca size sadece sokaklar acı verebilirdi. İnsanları tanıdıkça onların hayatınızda yer edinmesine izin verdikçe aslında kendinizi tehlikeye atmış oluyordunuz. En büyük zararı yine kendinize vererek düşmanınızı yakından seçiyordunuz.

Varlığından hiç bir şekilde haberdar olmadığım ve inanmak istemediğim insanlar uzaktan bile olsa bana zarar vermeyi başarıyorlardı. Sanki bastığım yer ayaklarımın altından kayıp gidiyor , gözlerimin bulanıklığı geçmek bilmiyordu .

Kendimi yerde bulduğumda artık zaman kavramını da yitirmiştim. Tam şuan kendimi bu dünyadan silip atmak isterdim . Yorulduğumu ve bu yorgunluğun sanki hiç geçmeyeceğini hissediyordum. Her şeyin son bulduğunu düşünürken aslında ne kadarda yanıldığımı ilk kez yüzleşerek anlamıştım. Bu bir mesajdı , başlangıcım veya sonumu getirecek olan o mesaj tam yerine ulaşmıştı .

Ne yapmam gerektiğini bilmiyor oluşum beni daha da dibe çekerken Eymen'in destek veren eli omzumdan sırtıma ulaştı . Beni göğsüne çekip sıkıca sarılırken her şeyin son bulmasını istemiştim. Onun kollarındayken
huzurlu hisseden kalbim artık yorgun hissediyordu .

Hıçkırıklarım iç çekişlere dönüşürken daha sakindim, saçlarımda dolaşan elleri şefkatini sonuna kadar hissettirmişti.

"Ben yanındayım, hepsi geçecek."

Geçecek miydi gerçekten de ? Tüm kalbimle buna inanmak istiyordum ama neye inansam hep bir şekilde doğrularım yanlış oluyordu , inandığım şeye inancımı yitiriyordum.

"Geçecek mi gerçekten. "

Saçlarımdan öptü, dokunuşu sıcacıktı .

"Geçecek , geçireceğim . "

İnandım . Çünkü o ne söylerse ona inanırdım. Hayatımda ilk kez güven duygusunu hissettim .

Aklımla kalbimin savaşı asla son bulmayacak gibiydi ama mantığım daha ağır basıyordu.
Bu sefer kaybeden ben olmak istemiyordum. Bu savaştan çok büyük acılar da yaşasam asla vazgeçmeyeceğim.