Behind Curtains (ONGOING)

Kabanata 48

Kabanata 48

Wine

Why was he here? Halos sumakit ang tiyan ko kakaisip ng mga rason kung bakit siya narito. At habang lumalalim at umiikot ang mga ideyang namumuo ay nanlalaki ang mga mata ko kakahimutok.

May didang siyang inuwi?!

Napalinga-linga naman ako sa paligid sa mga maaaring didang nga niya.

Sa pagkakaalala ko ay marami kaming napag-usapan kagabi. Na puro mga walang kwenta naman. At wala akong gaano na naaalala.

Pinilig ko ang aking ulo.

My hangover only pronounced the drunken snippets that barely made sense. Mas lalo lang ako na nawawala sa sarili.

Francisco was in the middle of picking out wines from their fine selections when I suddenly got up from my seat.

"Fran.." tawag ko sa kaibigan, tiningala nila ako pareho ng server na kanina pa nakadungaw sa mga pinagpipilian. "I left my phone. Babalikan ko..."

"Ah..." ani Francisco sabay dulas noong keycard namin sa mesa. "Okay na 'yong order mo, ah? Para 'di ka masyado magmadali.." aniya sabay nangingising sulyap doon sa sommelier.

"Oo, okay na 'yon," tango ko na at pinadausdos na ang keycard sa palad.

Kalahating lutang kong tinahak muli ang pathway na dinaanan namin kanina. There were now a few more people around compared to when Francisco and I walked towards their restaurants a while ago. Private chatters surrounded the evening. Nagtatakbuhan na ang mga batang mukhang kakagaling lang sa paglangoy.

I bit my lip.

I expected to bump into Sir Killian on that very path. Hindi ko man lang naisip na maraming corridors iyong lugar.

Nabaon nanaman ako sa mga kung anu-anong iniisip na muntik pang tumilapon 'yong phone ko nang aksidenteng nadabog ang pagsara noong pinto.

It banged loudly at the same time as the door on the other end of the hall. My eyes widened after I saw what caused it. Hindi na ako nag isip pa.

Sinugod ko na siya. My feet were even more than willing to do the exact same thing my mind was only now planning on doing.

And, really, besides just actively looking around for him, binalikan ko talaga 'yong phone ko para tawagan siya. May hangover pa nga ako at talagang hindi mapakali.

"What are you doing here?" I hissed the single thought racking my brain.

I looked around before glaring at him. Na para bang kapag mas hininaan ko ang boses ko ay walang makakapansin na nag-uusap kami.

Which was ridiculous. Given that it was a very short hallway. At sobrang tahimik pa.

"At iisa pa tayo ng building. Ng floor...talaga?"

I looked at his room number. And now at the hand that still held onto his doorknob.

My brows furrowed

"O...sa'yong kwarto ba 'to? May kasama ka?"

He dropped his hand. Tiningala ko siya.

"This is my room..." aniya. "Wala akong kasama."

Talaga ba? napatitig ulit ako sa pintuan at biglang napalunok. I want to see it with my own eyes. Pero kung may inuwi nga siyang didang kagabi, malamang ay wala na 'yon ngayon, gayung buong araw na?