S7VEN (La Familia Kingpin Series #1)

EPILOGUE 2. Ever Thine. Ever Mine. Ever Ours.

SEVEN

The moment the music started to fill the jampacked church, my pulse jack-knife. My heart jumped into my throat. Talo ko pa ang hahatulan sa sobrang kabang nararamdaman. Tila hinahalukay ang tiyan ko habang pinararaanan ng tingin ang mga taong naka paligid sa akin. Tulad ko, excited rin sila.

Amogst the crowd is Santy's immediate family who're still awkward like shit in front of me but I'm trying my best na maging sibil sa kanila for the sake of my wife. When my gaze landed on the right most part of the pew, I groaned. Nag-join force sa pangungulit ng mga abay na babae sina Onze, Lachlan at Colton. On their right, panay ang saway ng nakababatang kapatid ni Liam na si Lazlo sa dalawa. Mukhang trip ng mga ito ang isa sa mga bridesmaid namin.

"Hinga, Siete. Baka kailanganin mo mamaya."

My face darkened at my brother pero lalong kumulo ang dugo ko nang makita ang panyo na inilagay nito sa breast pocket ko. Lalo pang nang-asar ang gago, tinapik pa nito ako sa dibdib.

"Back off," angil ko kay Otto, ang siyang bestman ko. Mahina itong natawa saka bumaling kina Liam at Nikolai.

Ba't ba ang tagal magsimula? Nagbago na ba ang isip niya't iindiyanin n'ya ako ngayong araw? I sheepishly smile at that ridiculous thought. Santy will never do that to me. My nerves are eating me up.

Pulling a long sigh, inayos ko ang bow tie saka itinuwid ang likod. Mabilis kong inikot ang paningin sa simbahang puno ng galak at naa-adordohan ng sangkaterbang bulaklak. Happy, vibrant colors. Our guest wear their hearts on their sleeves, I fucking wear mine like a second skin. Inis na pinunasan ko ang pawis sa noo.

Pull your shit together. Walang makakapigil sa inyo ngayong araw, Siete.Relax. Pilit kong kinalma ang sarili.

On instict, my thumb went into my ring finger. Hinipo ko ang tattoo na naroon. When my finger's touched the newly added ink, nabawasan nang kaunti ang kaba ko. Three weeks ago, pinadagdag ko sa palasingsingan ang petsa ngayong araw kasama ng wedding band na iginuhit ni Santy roon many months ago.

Like always, it did the trick. Kumalma ako pero panandalian lang.

'Cause when the audience started to rise on their feet and that damn door moved ever so slowly, I forgot to breathe. Hell, pati pangalan ko nakalimutan ko yata. My fucking heart malfunctioned, I'm deprived of air or life itself.

Nang tuluyan nang bumukas ang pinto, it reaveled my future and dreams dressed in a stunning white ball dress of tulle and swarovski. Secretly, I smile as excitement lances through me. I can't wait to see Santy's reaction once na malaman niya ang surpresang nakalakip sa suot niyang gown.

When the wind blows and catches the long white veil that covers her angelic face, I'm in awe. The scene was magical.

What a moment, naisip ko.

I tried to swallow the lump in my throat as Santy finally took her first steps toward me. Nanunubig ang magkabilang gilid ng mga mata ko. The next thing I knew, I was sniffing and grabbing the handky that Otto put on my breast pocket moments ago.

Pinahid ko ang gilid ng mga mata. Tang inang joke ng buhay to. Tinatawanan ko pa ang mga lalakeng kakilala ko sa tuwing makikita silang umiiyak kapag nakikita ang bride nilang lumalakad. Now, here I am weeping happily like a fool.

"Hermano, ayoko nang magpakasal."

"Why?" It was Otto whispering to Shamie who was standing on my right.

"Lahat ng nakikilala ko, umiiyak sa araw ng kasal nila. Tingnan mo si Siete. Cry baby. Sarap bigyan ng trophy. Siguro praktis n'ya na 'yan sa buhay na naghihintay sa kanya."