YAŞAMAYA ÇALIŞANLAR

21.Bölüm "Salon"

Arkadaşlar arkanızdan konuşup suratınıza gülen arkaşlarınız (kahpeler) varsa ne yapmalıyız??

Bu arada çok kötü bir bölüm oldu hiç içime sinmedi

bu şerro ilham gelmiyor diye aklıma geleni yazdım direkt

Oy verip yorum atmayı unutmayın

İyi okumalar...

♥︎♣︎♥︎

Kaç dakikadır böyle durduğumuzu bilmiyorum ama akel'in göğsünde ağladığımı anımsadığımda hemen ayağa kalktım

Benimle beraber akel de ayağa kalktığında etrafa baktım

Neyse ki kimse bizi görmemişti

"Yanlış görmüşsündür annemiz öldü" dediğinde

"Annen" diye düzelttim "bana hiç annelik yapmadı O yüzden senin annen" dedim üstünü silkeleyerek

Bana kısa bir bakış atıp sokakta yürümeye başladı

Ben de gözyaşlarımı silip Eve doğru yol aldım

Sera'yı unutmuştum O yüzden telefonumu çıkarıp kısa bir mesaj yazdım eve gideceğime dair

Hemen tamam diyerek cevap yazmıştı O da

Eve geldiğimde kimse evde yoktu gün de daha okuldan gelmemişti

Ben de odama çıkıp duş aldım ve resim defterime alıp Kulaklığımı taktım ve aklıma gelen ilk şeyleri çizmeye başladım

Sonunda çizdiğim resme baktım Çok güzel bir resim

Defteri kapatarak Derin bir nefes aldım ve kafamı camdan dışarıya gökyüzüne çevirdim

Tam o anda Tuna'nın cümleleri beynimde yankılandı gözlerin gökyüzü kadar güzel

Asla aşka inancım yoktu beni sevebileceğine de inanmıyordum

Çünkü ben sevilmemeye o kadar alışmıştım ki birisini beni sevmesine alışkın bile değildim

Tabii bütün herkesin Benden nefret etmesi de bunun kanıtıydı

Bilmiyorum Tuna Nasıl biri onu tanımıyordum ama kesin O da diğerleri gibi zorba ve beni kullanmaya çalışan biriydi

Bana verdiği kolye çok güzeldi masanın üstündeydi belki de cidden sevgili olurduk ve o da bana bu kolyeyi takardı

Öyle bir şey olmayacak ama belki sadece bir ihtimal

Tam o anda beynimde geçmişten bir anı canlandı

"Anne bu kolyeyi alabilirmiyiz?" diye sordum anneme

"Tabii başka isteğin varmı?" diyerek beni tersledi annem

Ellerimizde poşetlerle Eve doğru gidiyorduk

Eve geldiğimzde ayakkabımızı çıkararak
Eve girdik