"မောင် ဆင်းလေ ကွန်ဒိုကိုရောက်ပြီ...."
မဆင်းဘဲ ဆက်လက်ထိုင်နေသည့် မောင် ကြောင့်....
"ဘာလဲ ငါချီခေါ်သွားရမှာလား..."
"ဟမ်...မ..."
စကားတောင်မဆုံးသေး မိမိ အားချီခေါ်သွားသည့် မောင့် ဘဝ ၏ လက်တွဲဖော်သူမ....
"အား.... ပြန်ချပေးလို့....
သူများ အမြင်မှာ မြင်မကောင်းပါဘူးကွာ...."
"သူများအမြင်ကို သောက်ဂရုကိုမစိုက်တာ....
ဒါပေမယ့် ငါ့အမြင်မှာတော့ မောင့် ဟာလေးနှစ်ခုက ထင်းထွက်လို့...."
ဟုတ်ပေသည်။ မြချင်းစေတန် က ခက်ဖူးသော်မောင် အား ပုခုံးပေါ်တွင် ထမ်းတင်သွား၍ မောင် ၏ အနောက်ရပ်ဝန်းလေးက သူမ ၏ မျက်စိရှေ့တည်တည့်တွင်....
ပြောရင်းဆိုရင်းဖြင့် ရုတ်တရက် မိမိ ၏ ပိုင်ဆိုင်ရာ မက်မွန်သီးလေးအား ညှစ်လိုက်သည့် သူမ ကြောင့် အညှစ်ခံရသည့် မိမိမှာ အင့်ကနဲပင်။
"အင့်..."
"ကြည့်... ဒါလေးညှစ်တာကိုတောင် မခံနိုင်ရင် နောက်ပိုင်းဟာတွေကို မောင် ခံနိုင်ပါ့မလား...."
"အား.... ချပေးတော့ဆို...."
"မောင် က သိပ်လောတာပဲ... အခန်းထဲကိုတောင် မရောက်သေးဘူး....
စိတ်မပူပါနဲ့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ရောက်ရင် မောင့်ကို ချပေးမှာ...
ဟက်.... အဲ့ကြမှ တော်ပါတော့ဆိုပြီး ပြောလို့မရဘူးနော်...."
"အား.... မြချင်းစေတန်.... မင်း အရှက်မရှိဘူးလား...."
ဘုန်း.... ဘုန်း....
မောင် တစ်ယောက် လက်လှမ်းမှီရာ မြချင်း ၏ ကျောကိုသာ တဘုန်းဘုန်းဖြင့် ထုရိုက်နေမိလေသည်။
လူကြားလို့လည်းမကောင်း ၊ လူမြင်လို့လည်းမကောင်းပေ။ ဘယ်နှယ့် ဒုဗိုလ်မှူးချုပ် ကို ကောင်မလေးတစ်ယောက် ပုခုံးမှထမ်းခေါ်သွားသည်က....
တော်ကြာ.... မီဒီယာတွေထဲပါလာရင်ဖြင့်....
အို.... ရှက်စရာပင်။
