Müstakbel Kocam

22. Bölüm = Özlem

Yeni bir bölümle yine karşınızdayız.Bol bol Ayşem ve Murat aşkını hissedin artık.Bu kadar ayrılık yeter.Onlar için bol romantizim dolu bir kavuşma zamanı bizce .Emreyle Esrada ne zamandır sahalarda yok gibi,geri geliyorlar.Hazır mısınız?

Bide önemli bir sorun var,okuyucu sayısı oldukça düşmüş son 4 bölümdür.İlk zamanlardaki ilgi yok olmuş durumda.Arkadaşlar eğer gerçekten hoşunuza gitmeyen bir durum varsa bize söyleyin,kusurlarımızı öğrenelim.Çünkü bu birden düşen okuyucu sayısı bizi oldukça üzüyor.Sizden rica ediyoruz,bize hikaye hakkında gerçekten düşündüklerinizi söyleyin ki bizde ona göre hikayemizi şekillendirelim.

Neyse,not oldukça uzun oldu.Sağlık sorunları nedeniyle kısa ama gününde yetişen bir bölüm oldu.Size keyifli okumalar :** - Pınar ve Sude

"Sen benim görmek için bakmaya bile gerek duymadığım ezberimsin..."

Koltukta oturmuş sevdiğim adama bakıyordum . Uyanmıştı fakat yorgun olduğu için yine uykuya dalmıştı . Onu çok özlemiştim ama yorgun olduğu için sesimi çıkaramıyordum ve doktorun da dediği için dinlenmesine izin veriyordum.Ayağa kalkıp cama doğru ilerledim . Hemen şu hastaneden çıkmak istiyordum . Hastaneleri hiç bir zaman sevmezdim . Çünkü her hastanede yaşanan bir olay nasıl sonuçlanırsa sonuçlansın,öoğu zaman kötü başlardı.

'' Ayşem '' diye fısıldayan sevdiğim adamın kısık sesiyle hızla onun yanına ilerledim .

'' İyi misin ? '' diye sordum telaşla.Sesim titremişti ve bu titremede sadece telaş değilde bol miktarda özlemin de olduğunu sadece Murat anlayabilirdi. . Kafasını -Evet.- anlamında salladı ve doğrulmaya çalıştı . Doğrulmasına yardım ettim ve yanına oturup elimi yüzüne koydum . Birden ağlamaya başlıyınca Murat şaşkınca bana bakıyordu . O uzun zamandır uyuduğunun farkında değildi.İlk uyandığından bu yana ne kadar zaman geçtiğini elbette bilmiyordu ama ben özleminden kırılmamıştım,paramparça olmuştum.

'' Meleğim .. Noldu birden ? '' diye sordu,telaşlı sesi ve aşk dolu gözlerine uzun uzun baktım . İç çekerek konuşmaya başladım .

'' S-ana bir şey olacak diye çok korktum. '' sözümü bitirdiğimde Murat beni belimden çekti ve kendine sıkıca sardı . İşte bu güven veriyordu . Bu bana huzur veriyordu.Bu bana yaşama sevinci veriyordu.Ve en çokta bu bana Muratı hissettiriyordu,iliklerime kadar.

'' Korkmana gerek yoktu, anladım sinirlerin bozulmuş benide seviyorsun ee tabi ben sevilmeyecek insan mıyım? '' diye söylendi. Ukala ! . Dediklerine karşılık kıkırdamadan edemedim.Kocacım ölümden döndüğünün farkında deyildi herhalde.Dalga bile geçecek kadar çabucak kendine gelmişti anlaşılan . Omzuna vurup gülümsedim genişçe.

'' Egoist. '' dedim gülümseyerek, beni iyice kendine çekti bu lafımın üzerine.

'' Ve sen bu egoiste deli gibi aşıksın... '' dedi ve dudaklarımı öpmeye başladı . O an içeri giren Emre ile telaşla Murattan ayrıldım .

'' Ops ! pardon abi .'' dedi ve kapıyı kapatıp çıktı . Murat gözlerini kapattı ve derin bir nefes alıp dişlerinin arasında konuşmaya başladı .

'' Bu iti bir gün öldürücem.Zaten ondan nefret ediyorum ve kız kardeşim için ona katlanıyorum.Sülük gibi yapıştılar birbirlerine.Bir de yetmezmiş gibi karımı o kadar özlemişken en olmaz zamanda içeri dalmıyormu,şerefsiz... '' diye söylenirken hızla elimi ağzına bastırıp onun sözünü kestim.O yokken Emre hep yanımdaydı ve bana destek olmuştu.Bence bunşarı duysa Emreye karşı yargılarından biraz kurtulurdu artık.

'' Nerden bilsin ? '' dedim . Ayağa kalktım hemen bana cevap vermesini engelleyerek.

'' Ben bir doktorun yanına gidiyorum ,ne zaman taburcu olacakmışsın bir sorayım.'' dedim ve odadan çıktım . Bir aşağı katta bulunan doktorun yanına gidip Muratın ne zaman taburcu olduğunu sorduğumda bugün kontrollerden sonra olabileceğini öğrendim . Teşekkür edip odadan çıktım . Muratın odasının önüne geldiğimde sevinçle içeri girdim ,sonunda şurdan kurtulabiliyorduk .