Sessiz (+18)

17. Bölüm : Asil

Hey :)
Yorumlarda buluşalım! ❤️

"17. Bölüm : Asil"

Yeni bir güne daha uyandığımda bedenimin ter içinde olduğunu ve tenimin yandığını hissettim. Sargılı elimi huysuzca mırıldanarak gözlerime sürttüm ve esneyerek gözlerimi araladım. Kısa bir an bulanıklaşan görüşümü gözlerimi kırpıştırarak giderdim ve karşılaştığım güzellikle güneşim aymıştı sanki.

Bana uykulu uykulu bakan koyu yeşil gözler tarafından analiz edildiğimi fark ettim. Yan yatmıştı ve yüzündeki hayran dolu ifadeyle beni izliyordu. Gözleri kızarıktı, ayrıca açık tutmakta büyük çaba sarf ettiği dikkatimi çekmişti.

"Günaydın." dedim sessizce. Dudaklarında ışıldayan tebessümü ile bana karşılık verdiğinde gözlerini kapattı ve kısa süre sonra yine bana baktı. "Ne zamandır uyanıksın?"

Cebinden telefonunu çıkardığında halsiz olduğu hareketlerinden çok belliydi. Yazdığı şeyi bana gösterdiğinde telefonunu elinden alıp okuduğum şeyle kaşlarımı çattım.

"Uyumadım."

"Neden?" diye sordum. Yutkundu ve alt dudağını kemirerek benden kaçmaya çalıştı ama izin vermedim ve sorumu yeniledim. Bıkkınca soludu ve yazdığı şeyi bana gösterdi.

"Seni izlemek istedim."

Yutkunamadım.

Boğazıma oturan yumrunun ağırlığı binbir düşüncelerin üst üste gelmesini sağlarken yattığım yerden doğruldum ve büyüyen gözlerimle ona bakmayı sürdürdüm. Saçlarını kaşıyarak o da yatağın içinde oturdu ve esnediği için elini ağzına götürdü.

"Sen... manyak mısın?" diye çıkıştığımda sesimdeki kızgınlık barizdi. "Bütün gece uyumadın mı? Şimdiye kadar gerçekten beni mi izledin?"

Başını olumlu anlamda salladı.

"Karan..." İsmi dudaklarımdan döküldüğünde ses tonumdaki çekingenlik şaşkınlığıma karışmıştı. Dudaklarını birbirine bastırarak odada bakındı ve kaçmak için saçma şeyler yaptı. Saçlarını kaşıdı, tişörtünü havalandırdı, tırnaklarını kemirdi. En sonunda yataktan kalktığında kıpırdayamadım. "Karan!"

Durdu fakat bana dönmedi.

"Sen benden bile güçlüsün, biliyor musun?" dediğimde sesimdeki gurur duyuluyordu. Aslında ona söylemek istediklerim bunlar değildi, konuyu tamamen saptırmıştım. Aklımdakilerini söyleyemezdim... "Benim gibi insanların seni yıkmasına izin verme. Belki seni güçlü yapan şey bu kadar güzel sevmen... Ben sevemiyorum. Bu yüzden ben güçsüz ve kötü olmaya mahkumum."

Yataktan kalktığımda yavaşça yanına vardım ve karşısına durdum. Gözlerindeki yorgunluk haykırırken onu daha fazla tutmadım ve elimi koluna koyarak tenini okşadım. "Dün gece yanımda olduğun için teşekkür ederim."

Tepki vermedi.

"Beni affettin mi?"

Bu soruyu korka korka sormuştum fakat cevabını bilmek zorundaydım. Yaptıklarımın ondaki etkisi çok büyük olmalıydı, bunu bana sorduğum an dolan gözleri ıspatladı. Göğüs kafesime saplanan hançer az geldi, daha kötüsünü hak ettiğimi biliyordum.