Fırtına gibi bir kadın.
Rüzgar gibi bir adam.
Kadın, cinayet kadar gürültülü.
Adam, ölüm kadar sessiz.
Peki fırtına gibi esen gözünü intikam bürümüş o nefret dolu kadın, adamın acılı sessiz rüzgarında huzur bulursa, neler olabilir?
---
‼️Ağırlıkla c...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"11. Bölüm : Kaçış"
Uyandığımda, göreceğim ilk şeyin Karan olduğunu asla düşünmezdim ama, gözlerimi açtığım ilk an yeşil gözlü çocuğun göğüsünde buldum kendimi. Kokusu burnumun deliklerinden sızmış, içimde ev sahipliği yapmıştı ve o koktuğuma neredeyse emindim. Şaşkınlıkla etrafıma baktığımda burası benim odamdı ve elbisem hala üstümdeydi.
Yavaşça kafamı kaldırdığımda altımda uyuyan güzelliğe baktım. Önüme gelen saçlarımı arkaya attım ve gülümsedim. Uyurken bile o kadar yakışıklıydı ki, varlığı bile beni mutlu etmeye yeterdi. Yakışıklılığı o kadar bağlılık yapıyordu ki, hiç sıkılmadan onu izleyebilirdim.
Veya hiç sıkılmadan saatlerce onu becerebilirdim.
Elimi yavaşça yanağına koyduğunda baş parmağım ile tenini okşadım. İlk başta tereddüt etsem de, en sonunda üzerine eğilip dudaklarımı yavaşça yanağına bastırdım. Dudaklarımda kalan tatlı teninin iziyle bir tebessümle geri çekildiğim. Terden alnına yapışan saçlarını arkaya doğru okşadım ve birkaç saniye saçlarının tellerini sevdim.
Sevilmeye de, sikilmeye de o kadar müsaitti ki...
İstemesem de, yataktan kalktım ve neredeyse kalçama kadar sıyrılan elbiseme baktım. Elbisenin eteklerinden tutup tamamen üzerimden çıkardığımda siyah dantelli iç çamaşırlarımla kalmıştım. Dolabıma yöneldim ve yeni pijamalık seçtim. Karan'a döndüğümde bana doğru dönük olduğunu gördüm fakat gözleri kapalıydı. Hala uyuyor olmalıydı.
Üzerime karnımın biraz üzerinde biten salaş bir tişört ve altıma bir şort giydim. Kış mevsimiydi evet ama evin içi her zaman çok sıcak oluyordu ve uzun pijamaları zaten hiç sevmezdim. Son bir kez yatağımda uyuyan yakışıklıya baktıktan sonra banyoya ilerledim.
Kapıyı kapattım ve aynanın önünde dikildim. Makyajım hala duruyordu, eh pahalı ve kaliteli olanlarından almıştım, bir zahmet dursundu! Makyajımı silebilmem için malzemelerim odada olduğu için şimdilik sadece dişlerimi fırçaladım. Saçlarımda çok fazla bozulmamıştı.
Yeni uykudan uyandığımda bile güzeldim!
Tekrar odaya döndüğümde Karan yatağın ucunda oturuyordu. Neredeyse ödüm koptuğunda göz göze geldik ve ben keyfimi belli eden bir gülümseme taktım suratıma. Gözleri çıplak bacaklarıma kaydığında adem elması şiddetle hareket etti ve başını eğdi.
"Günaydın yok mu?" diye sordum ses tonum sevincimi belli ederken. Gözlerimin içine baktığında derin bir nefes alıp verdi. "Ne o? Mesafeli miyiz yine?"
Yanına oturduğumda gözlerinin içinde kaybolmak istedim fakat o hislerini hiçbir şekilde dışa vermiyordu. Elimi ensesine koyup parmak uclarımı saçlarında dolaştırdım ama hala bu bakışlarını çözemedim. "Karan, iyi misin sen?"
