Call it what you want {Theodore Nott} - PL

chapter twenty-two

W drugi dzień świąt wszyscy wstali późno. Wielka Sala wróciła do swojego poprzedniego wyglądu, a sala wypełniła się wieloma ziewnięciami i leniwymi rozmowami.

Amy siedziała obok Theo, który był szczęśliwszy niż kiedykolwiek widziała go przez cały rok. On i Mattheo rozmawiali normalnie, więc po prostu założyła, że ​​rozmawiali wczoraj wieczorem. Jednak nie mogła powiedzieć tego samego o sobie i Iris. Siedziała obok Enzo, jak najdalej od Amy. Wczoraj wieczorem wróciła do pustego akademika i nawet nie wymieniły spojrzeń.

– Więc Berkshire –  zaczął Blaise.
– Ty i Lovegood, co? Od jak dawna to trwa?

Enzo tylko przewrócił oczami, słysząc wścibstwo swoich przyjaciół.

– Od początku roku szkolnego” – odpowiedział jednak.

– Jak to się stało, że nie wiedzieliśmy? – Blaise zapytał resztę z nas.

– Enzo to skryty facet. – powiedział Theo. – Nie wiń go za to.

– No cóż, sprawy między mną a Leah się skończyły – powiedział Blaise.

– Léną. – poprawiła Amy.

– Tak, nieważne. – odpowiedział.
– Po prostu chciała ode mnie za dużo, wiesz?

– Blaise, zostawiłeś ją dla Greengrass na pół nocy. – powiedział mu Enzo, jakby zapomniał.

– Dokładnie. – powiedział. – Tak jakby chciała, żebym po prostu był tylko z nią, za dużo. –  powiedział, kręcąc głową.

Wszyscy tylko przewrócili oczami, widząc zachowanie Blaise'a.

___________________________

Nadszedł pierwszy dzień semestru, a Amy i Iris nadal nie przeprowadziły ze sobą ani jednej rozmowy. Głównie dlatego, że wraca do dormitorium około dwudziestej drugiej.

Grupa zmierzała teraz w stronę pierwszej lekcji, którą była Opieka nad Magicznymi Stworzeniami. Na ziemi nadal był gęsty śnieg, podobnie jak na oknach szklarni, że nie było ich widać na zielarstwie. Przy takiej pogodzie nikt nie mógł się doczekać na te zajęcia.

Kiedy dotarli do chaty Hagrida, zastali starszą czarownicę z krótko przyciętymi siwymi włosami i bardzo wydatnym podbródkiem, stojącą przed jego drzwiami.

– Pospieszcie się, dzwonek zadzwonił pięć minut temu. – warknęła na nich.

– Cóż, dość trudno jest przez to przejść. – powiedział Blaise, kopiąc śnieg z buta.

– Kim pani w ogóle jest? – zapytała Iris, wpatrując się w nią.

– Nazywam się profesor Grubby-Plank – powiedziała energicznie. – Jestem waszym tymczasowym nauczycielem Opieki nad Magicznymi Stworzeniami.

– Gdzie jest Hagrid? – zapytał Harry.

– Jest niedysponowany – powiedziała krótko.

Do ich uszu dobiegł cichy i nieprzyjemny śmiech. Odwrócili się; Draco Malfoy i większość Ślizgonów patrzyli na Harry'ego.

– Tędy, proszę – powiedziała profesor Grubbly-Plank i ruszyła wokół padoku, gdzie drżały ogromne konie szkoły Beaubaxtons. Wszyscy poszli za nią.

Poprowadziła ich obok koni i w stronę drzewa na skraju lasu, do którego przywiązany był duży i piękny jednorożec.

Wiele dziewcząt „oooh” na ten widok.

Jednorożec był tak jaskrawo biały, że śnieg wyglądał na szary. Nerwowo drapał ziemię złotymi kopytami i odrzucał do tyłu rogatą głowę.

– Chłopcy, trzymajcie się z daleka! – warknęła profesor Grubbly-plank, wyciągając rękę i mocno uderzając Theo w pierś. – Jednorożce wolą kobiecy dotyk, Dziewczyny do przodu i podchodźcie ostrożnie. No dalej, to proste…

Blaise natychmiast popchnął Iris do przodu, w stronę grupy dziewcząt, a ona podeszła obok Hermiony, aby zbliżyć się do rogatego konia.

Amy odwróciła się do Theo, a jego twarz była sztucznie smutna.

– Och, przepraszam, kochanie. – powiedziała.

– Naprawdę zamierzasz pogłaskać jednorożca beze mnie? – Theo udał, że wygląda na urażonego.

Amy tylko zaśmiała się z jego dramatyzmu i dołączyła do reszty dziewcząt.

Amy pozwoliła innym dziewczynom przesunąć się do przodu, tak jakby sama widziała już jednorożca, choć nie tylko ona miała taki pomysł. Kiedy tłum ruszył do przodu, zobaczyła stojącą Iris z tyłu, która po prostu patrzyła.

Amy westchnęła i podeszła.

– Nie idziesz się tam? – zapytała.

Iris została wyrwana z oszołomienia i odpowiedziała:

– Nie. – Amy czuła, że ​​ją obserwuje i wygląda, jakby zastanawiała się, czy mówić dalej, i w końcu tak się stało. – Amy słuchaj, ja… – ale zanim zdążyła powiedzieć cokolwiek więcej, jej głos został uciszony przez ich nowego nauczyciela.

– Na co zwracasz tam uwagę? – zapytała Profesor Grubbly-Plank. Obie spojrzały na kobietę, która odezwała się i zobaczyły, jak wszyscy chłopcy spoglądali na egzemplarz Proroka Codziennego i Malfoy'a próbuje uzyskać reakcję Pottera.

Zanim zdążyła już do nich podejść, zadzwonił dzwonek kończący lekcję, zobaczyła, jak Iris lekko pokręciła głową i poszła prosto do chłopców, nie odzywając się ani słowem przez resztę dnia.

__________________________

– Po prostu nie wiem, co się z nią dzieje. – przyznała szczerze Amy.

Była teraz w dormitorium chłopców, leżąc na łóżku Theo i narzekając na swoją współlokatorkę.

– Jakby prawie się do mnie nie odzywa, więc nie rozumiem, co się dzieje. – poskarżyła się, kładąc poduszkę na głowie.

Theo roześmiał się z jej dramatyzującego zachowania.

– To nie jest śmieszne, Theo. – powiedziała poważnie. –
W przypadku chłopców jest inaczej, ty i Mattheo pogodziliście się jakieś pół godziny później.

– Po prostu dajcie sobie czas. – odpowiedział.

– Dałam jej cztery dni! – powiedziała, że ​​jest sfrustrowana.

Theo znów się roześmiał.

Amy rzuciła w niego poduszką.

– Jesteś teraz złym chłopakiem. – powiedziała.

O cholera.

Oczy Amy natychmiast się rozszerzyły. Nigdy tak naprawdę nie omawiali swojej sytuacji i nie przyczepiali jej etykietki.

– Chłopak? – zapytał Theo z uśmiechem.

– No cóż... tak... to znaczy, po prostu założyłam... więc pomyślałam, że ty też... – przerwała jej poduszka uderzająca ją w twarz.

– Za dużo mówisz – powiedział Theo. – Dziewczyno.