DURGUN DUYGULAR

7.Bölüm:Bazı Sözler Bazen Unutulur

Yorum yapmayı ve yıldıza basmayı unutmayınız.

Cumartesi görüşürüz.

Instagram:reminduagain.

❧

Ölmek.

Nasıl bir ölüm olduğuna bağlı olarak bazısına kurtuluş bazısına ceza olabilirdi ama kalanlar için hiçbir zaman bir sıfatla tanımlanamayacak bir durumdu.

Arkın annesini severdi. Ben annemi ne kadar seversem o da severdi. Bilirdim. Kadın bir kere atlatmıştı kanseri. Tekrar nüksettikten sonra bu şekilde olacağını hiç düşünmemişlerdi. Zamanında annesini aldatan babası bile kurtulacağı umuduyla yaşıyordu.

Ölmüştü. Arkın'ın annesi ölmüştü ama Arkın ölmüş gibiydi. Öyle bir haldeydi ki yaşamıyordu resmen.

"Yedi mi bir şeyler?" dedim sessizce. Pusat kafasını iki yana salladı sıkıntıyla. Mutfakta tek başına oturuyordu. Cenazeden döndüğümüzden beri ailesinin evindeydik ve Arkın hareket etmeyi, konuşmayı, yemeyi bile reddediyordu.

Üstüne gidilmez demişti annem. Ne halde olduğunu nelerle uğraştığını bilemezsin, anlarım sanırsın ama hiç düşündüğün gibi değildir demişti. Ne dersen de duymaz, duysa hatta cevap verse bile unutur demişti. Ne dersen de ona iyi gelmeyecek zaten, yanında ol yeter demişti.

Yanında olmakla üstüne gitmemeyi aynı anda yapmak o kadar zordu ki.

"Sen söyle. Senin lafından çıkmaz." dedi Pusat. Çıkmaz mıydı? Duyar mıydı ki beni şu an?

"Tamam." dedim. Duha ve Talya bir köşedeydi. Dolunay şu an lavabodaydı, Umut ise Arkın'ın babasının yanındaydı.

Mutfağa ilerledim. Girdiğimde fark etmedi beni. Birkaç saniye boyunca bekledim. Onu izledim. Düşmüş omuzları canımı sıkıyordu. Ellerini kucağına öylece bırakmış ve bomboş bir şekilde masaya dikmişti gözlerini. Çocuk gibi gözüküyordu.

"Bir şeyler yiyelim mi?" dedim sonunda. Kafasını bile kaldırmadı. Duymamıştı beni.

Birkaç adım atıp yanında durdum. Elimi omzuna koyduğumda irkildi. Direkt kafasını kaldırdı ve beni gördü.

"Yemek yiyelim." dedim yine.

"Aç değilim."

"Hadi gel benimle, bir şeyler yiyelim. Lütfen."

"Sen yemedin mi hala?" derken çatıldı kaşları.

"Utandım yiyemedim. Hadi gel." dedim. Utanmamıştım. Aklıma bile gelmemişti. Önce o yesin istemiştim. Ama ona bunu söylemedim. Beni düşünürdü, bilirdim. Benim için kalkar yerdi, onu da bilirdim.

"Yiyelim." derken kalktı ayağa. Dolabı açtı.

"Ben yapayım mı?" dedim dolabın karşısına yanına geçtiğimde.

"Ne yemek istersin?"

"Sen otur ben yaparım, boş ver." dedim. Derin bir nefes aldı. Yanağını öptüm hafifçe. Bana baktı. Birkaç saniye boyunca baktıktan sonra çekip sarıldı sıkıca.

Saatlerdir ne zaman yanındaysam bunu yapıyordu.

Başını omzuma gömdüğünde saçlarını öptüm uzunca. Derin bir nefes aldı. Yavaşça çekildim.