20 oy 20 yorum!👼🏻
Yorum yapmayı,unutmayın lütfen!
Kamerayı açtı Sevgi.
Bu sefer gülmüyor,ağlıyordu.
"Altay,ben beceremiyorum galiba."
"İyi bir anne olamadım sanırım..."
hıçkırdı ve ağlamaya devam etti.
"Bütün gece ikisi de uyumadı.
Sürekli ağladılar."
"Ne istediler onu da bilmiyorum.
Seni mi istiyorlar onu da bilmiyorum."
Yanaklarını sildi.
"Çok zor ama onlara bakınca da tüm zorluğun geçtiğini hissediyorum..."
Emre,bahçeye çıkıp ablasına seslendi.
"Abla,çocukların yemek saati geldi.
Sen onları emzirdikten sonra biraz uyu.
Uyanırlarsa ben uyuturum."
"Tamam,sen geç içeri.
Geliyorum bende."
dedi Sevgi.
Emre içeri girdiğinde Sevgi,
tekrar kameraya döndü.
"Seni seviyorum Altay,her zaman."
diyerek kamerayı kenara bıraktı ve kalktı.
İçeri girdikten kısa bir süre sonra Emre dışarı çıkıp kamerayı eline aldı.
"Altay abi,enişte mi demeliyim bilmiyorum.
Ama ablam dünyanın en güzel annesi oldu.
Bazen zorlanıyor ama yanında biz varız."
"Annemin işi olduğu için Türkiye'ye gitti.
Babam,zaten biliyorsun.
Teyzem,Mert Hakan ile tatilde.
Ablamla ikimiz kaldık."
"Ama üstesinden çok güzel geliyor.
Bilmeni istedim sadece,görüşürüz."
diyerek kamerayı kapattı.
-
Ekranda ağlayan Sevgi'yi görünce içi bir garip olmuştu.
Onu böyle görmek hoşuna gitmiyordu,Altay'ın.
Ama Altay'da onunla birlikte ağlıyordu.
Onu başka biri görse ilk defa ağladığına şahit olurdu.
İyi ki evde tekti...
Ekrana baktı uzun uzun.
Elleri titriyordu.
"Sen çok güzel bir annesin."
dedi kendi kendine.
"Yemin ederim ağlama değmez."
"O gün,seni dinleseydim...
Böyle olmazdı biliyorum."
dedi videoyu izlemeye devam ederken.
Emre'nin konuştuğu sahneyi dikkatlice izledi.
"Hepiniz mi biliyordunuz?"
"Ve hiç birinin bana bir şey demediniz öyle mi?"
Hepsinin kendine bir özür borcu olduğunu hissetti Altay.
Bu kadar insan,hiç bir şey dememişti ona.
Belki söyleseler,
o da çocuklarının yanında olabilirdi...
