P-17(Zawgyi)

114 8 0
                                    

ဒီေန့ေလးက သူတို႔အတြက္ဒီေနရာ၊ဒီအရပ္ေဒသေလးကိုစြန္႔ခြာႏႈတ္ဆက္ရမဲ့ေနာက္ဆံုးရက္ေလးေပါ့။
ဒီေန့မနက္ၪီးထြန္းျပန္လာလို႔ ျပန္မယ့္အေၾကာင္းေျပာၿပီးျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ကာရံလည္းေနေကာင္းသြားၿပီမို႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ရြာထဲက အသိေတြကိုလိုက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရြာရဲ့ရႈ႔ခင္းေလးေတြကိုလဲႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ လိုက္လံၾကည့္ရႈ႔ခဲ့ၾကတယ္။

"ငါေတာ့ဒီရြာေလးကိုလြမ္းေနရေတာ့မွာ ေမာင္"

"တူတူပဲ"

"ငါဒီရြာေလးကိုတစ္ေန့က်ရင္ ျပန္လာခဲ့အုန္းမွာ သိလား"

"အသဲလာရင္ ေမာင္လဲလာမွာေပါ့ အသဲသိလား ေမာင္ကေလ အသဲသြားတဲ့အရပ္ေဒသတိုင္းကိုလိုက္မွာ"

"အင္း ငါသိပါတယ္"

ရြာရဲ့ပဲခင္းစိုစိုေတြကို မ်က္ႏွာမူကာ နိဒါန္းပုခံုးေပၚကာရံက ေခါင္းေလးမွီထားၿပီး ရြာမွာေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္၊ရြာေလးမွာရိွတဲ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့အမွတ္တရေတြ၊ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ျပန္ေတြးေနမိၾကတယ္။

ေလကတစ္ျဖဴးျဖဴးတိုက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ့ဆံပင္ေလးေတြက ေလမွာဝဲလို႔တစ္ဖ်က္ဖ်က္နဲ႔ေပါ့။
နိဒါန္း ကာရံရဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုအျမတ္တႏိုးငံု႔ၾကည့္မိေတာ့ ဝမ္းနည္းရိပ္ေငြ့ေငြ့ေလးရိွေနတာျမင္ေတာ့ ကာရံရဲ့ေခါင္းေလးကိုအသာပြတ္ေပးၿပီး ႏွစ္သိမ့္ရတယ္။

"ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔ေမာင့္အသဲရယ္ ေမာင္တို႔တစ္ေန့က်ျပန္လာမွာပဲေလ"

"ေမာင္"

"ဗ်ာ"

"ေမာင္ဟိုကိုျပန္ဖို႔ရင္မပူဘူးလား"

"ေမာင့္အသဲပါရင္ ေမာင့္ရင္ကၿငိမ္းခ်မ္းၿပီးသားပါဗ်ာ"

သူတို႔မျပန္ခင္ ပစၥည္းျပင္ဆင္ဖို႔နဲ႔ၪီးႏိုင္ကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔အိမ္ကိုျပန္လာၾကသည္။

"ၪီးႏိုင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"

"ေအးပါကြာေအးပါ"

ၪီးႏိုင္က ပုခံုးေပၚတင္ထားတဲ့ ပုဝါစနဲ႔ မ်က္ရည္စတို႔ကိုသုတ္ေနရွာတယ္။သူတို႔လာတုန္းကၪီးႏိုင္ကတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ကာ လူႀကီးဆိုေတာ့အထီးက်န္မႈေတာ့ရိွမွာေပါ့။သူတို႔နဲ႔အတူေနခဲ့တဲ့ၪီးႏိုင္က သူတို႔ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အရင္လိုအထီးက်န္က်န္နဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲေနခဲ့ရမွာေပါ့။
ၪီးႏိုင္ကိုၾကည့္ၿပီးသူတို႔လဲရင္ထဲမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ကာရံဆို လိုက္ေတာင္ငိုမိမတတ္ျဖစ္ခဲ့ရတာ။

My possession doctor (Completed)Where stories live. Discover now