BÖRTEÇİNE (Acı Gerçekler)

2.Acı Gerçekler

Bu hayatın bana öğrettiği tek şey acısız yaşanmadığıydı.Çünkü beni olgunlaştıran ve büyüten tek şey acıydı...

Kapıyı çalıp içeri girdim.Emir hızlıca gözündeki yaşları silip ayağa kalktı ve konuştu:

Emir:Buyrun komutanım geçin oturun.

Yudum:Rahat asker rütbede değiliz.Aynı zamanda ne bu hal eve git bi duş al kendine gel dinlen sonra buraya gel.Nefes uyanınca seni böyle görmesin.

Emir Nefese bakıp iç çekti ve sonra;

Emir:komutanım ben onu bırakıp nasıl gideyim?

Yudum:Bu bir emirdir askerevine git.biz buradayız zaten kızlarla,uyanınca sana haber veririm.

Emir: Emredersiniz komutanım.

Emir bir kez daha Nefese baktı ve yanına gidip alnına bir buse kondurdu. Daha sonra da bana baş selamı verip çıktı.
Bende o çıktıktan sonra Nefesin yanındaki koltuğa oturup onu seyretmeye başladım.Ona bakarken gözlerimin dolduğunu fark ettim.Tam o sırada kapı sertçe açıldı ve içeri Enver abi girdi.Enver abi içeri girer girmez art ar da sorular sormaya başladı.

Enver:Nefes nerede,iyimi,ne oldu ona?

Onun bu haline tebessüm ederek baktım ve ona cevap verdim.

Yudum:Enver abi sakin ol.Nefes iyi çatışma esnasında sağ bacağından vuruldu ama kurşun sinirlerine zarar vermediği için iyi çok şükür.

Enver:Nefes güzelum aç gözleruni ha ben gelmişum buraya kada.

Enver abi bunlari dedikten sonra Nefesin elini öptü.Onları izlerken gözümden bir damla yaş süzüldü.Çünkü benim ne saçımı okşayacak nede beni sevecek kimsem yoktu.Nefes ve Enver abi bir ailenin üç çocuğundan ikisiydi.Anneleri ev hanımı babaları ise emekli yarbaydı.Bir gün babasından öcünü almak isteyen bir terörist hem anne vebabalarını hemde en küçük kız kardeşlerini şehit düşürmüstü.Bu olaydan sadece Enver abi ve Nefes sağ kurtulmuştu.Daha sonra ikiside yetimhanede büyüdüler ve biri avukat diğeride asker olmuştu.

Onları yalnız bırakmak için dışarı çıktım.Sarenin kapısının önüne geldiğimde telefonum çalmaya başladı arayan Bartuydu bekletmeden hemen açtım.

Yudum:Efendim Bartu görevmi var?

Bartu:Yok komutanım görev değil burada sizin gerçek anne ve babanız olduklarını iddia eden bir aile var ve sizinle görüşmek istiyorlar.

Duyduklarımla kısa çaplı bir şok geçirdim ardından hemen Bartuyla olan konuşmama döndüm.

Yudum:Ne demek gerçek ailem olduklarını iddia ediyorlar.Ne demek Bartu.

Benim tek gerçek ailem vardı oda annemdive ben onu 20 yıl önce şehit vermiştim.Nasıl olurdu bu ne demek oluyordu?.
Bu düşüncelerimi ve aklımdaki soruları bölen şey Bartunun sesi oldu.

Bartu:Bilmiyorum komutanım sizinle DNA testi yaptırmak istiyorlar yanınıza göndereyimmi?

Yudum:Allah Allah kim bunlar yaa iyice araştır sonrada sende onlarla birlikte gel.

Bartu:Emredersiniz komutanım.

Telefonu kapttığımda çok karışık duygular içindeydim bir yandan annem olarak bildiģim kadının gerçek annem olmama düşüncesi diğer yandanda böyle bir şey olursa ve gerçekse sonrasında ne olacağıydı.Ellerimin ve bacaklarımın titrediğini hissettim.Nedeni bilinmez bir duygu vardı içimde.Hemen koridorda duran koltukların birine hızlıca oturdum.O sırada Sarenin odasının kapısı açıldı ve içeriden kızlar çıkmaya başladı. Beni ilk fark eden hem arkadaşım ,hem psikoloğum hemde Peldanın ablası olan Asenaydı.Asena hemen konuşarak yanıma geldi.Hemen önümde diz çökerek ona bakmamı sağladı.İlk defa böyle olmuştu ilk defa sanki dilim tutulmuşta hiçbir şey söyleyemeyecek gibiydim.O sırada diğerleride yanımıza geldi ve herkes bir yandan konuşmaya başladı.