ADALETİN GÖLGESİ

Bölüm 4: DAHA OYUN BAŞLAMADI Kİ BİTSİN

Yüksekti her zamanki gibi burası. Rüzgar yüzümü yalıyordu. Ayaklarım boşlukta gibiydi.

"Kızım in oradan aşağıya düşeceksin."

Bu onun sesiydi. Elimde olmadan gülümsedim onu seviyordum.

"Geliyorum Yakup amca. Sen merak etme ben düşmem."
Merdivenlerin korkuluklarına tırmanmıştım. Tam aşağıya inecekken düştüm.

"Bak işte demiştim. Düştün."dedi Yakup amca koşarak. Ben çoktan yeri boylamıştım.

"Şom ağızlısın Yakup amca."

"Kızım şimdi suçlu ben mi oldum?"Gözlerini bana dikmişti. Üstten üstten bana bakıyordu.

"Bana yardım etsene Yakup amca. Ya da boşver ben kalkarım."

Ayağa kalktığımda ona baktım. Kahvelerinde baba sıcaklığı vardı. Fakat kızdımı kimse onu durduramazdı. Kendisi saat tamircisiydi. Tahminimce altmışlarının sonundaydı.

"Sana dedim kızım çıkma diye fakat çocuk inadı var."

"Sormayacak mısın neden geldin diye?"

"Sen ne zaman gelsen aklına yüzde doksan geçmiş gelmiştir."

"Yüzde onluk dilim ne peki?"

"Hiç ihtimal vermek istemiyorum ama geçmişten beteri bugünü kötü yaşamışsındır."

"İkisi birlik oldular desem."

"Bu en kötüsü işte."

Birbirimize baktık. Ne zaman kendimi çok kötü hissetsem buraya gelirdim.

"Sen içeri geç,ben iki oralet alıp geliyim. Neli istersin?"

"Kivili getirirsen sevinirim. Ne zamandır içmedim.

Başıyla tamam anlamında salladı ve mutfağa yöneldi. Mutfak dediysem öyle büyük değildi. Oturma odasına geldiğim zaman etrafa baktım. Her zaman olduğu gibi etrafta saatler asılıydı. Benim favorim guguklu olandı. Bana Maviş'i hatırlatıyordu.

Oturup bekledim. Burası benim en sevdiğim mekandı. Bu eski tahta klübe beni mutlu ediyordu.
Yakup amca elinde tuttuğu bakır tepside iki oraletle gelmişti. Masaya koyunca gülümsedim. Şu sıralar oralet bulmak zordu. Yakup amca sandalyeye oturup oraletinden bir yudum aldı. Bu onu mutlu ediyordu.

"Okuldan yine mi kaçtın?"dedi saate bakarak.

"Kafayı yedirdiler Yakup amca. Anlayacağın kendimi berbat hissediyorum. İçimde bir boşluk var ve hiç susmuyor."

"Bu ses seni ölüme götürmesin.
Gül anlaman gereken şeylerden biri insanları değiştiremezsin. Sana kaç kere her insanın dediğini kafaya takma diyeceğim. Eğer herkese kulak verirsen hep kendini güçsüz ve ezik biri gibi görürsün çünkü insanlar kendilerini ezdirmemek için diğer insanları ezerler. Bu ezmek dediğim sadece şiddetle alakalı değil. Eğer biri senin yüzüne gülüp arkandan dedikodunu yapıyorsa bu onun aptallığıdır çünkü nasıl her kar tanesi farklı ise her insan da farklıdır. Bu yüzden kimse kimseden üstün değildir."