Uni
မနက်မိုးလင်း၌ လွန်းနိုးသည်နှင့် သူ့ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က အရိုက်ခံထားရသလိုပင်နာကျင်နေသည်။ အထူးသဖြင့် သူ့အောက်ပိုင်းက
"အာ့.."
အနည်းငယ်လှုပ်လိုက်သည်နှင့်ပင် နာကျင်နေတော့သည်။ ထို့နောက်ညကအဖြစ်ပျက်များက သူ့ခေါင်းထဲ တန်းစီကာဝင်လာတော့သည်။
"ကျစ်!...ဟင်.."
သူ့အရှေ့ကိုအခုမှကြည့်မိသည်။ ညကသူ့ရဲ့သားကောင်ဖြစ်တဲ့ သူက ဆိုဖာပေါ်ခြေချိတ်ထိုင်ကာ ကော်ဖီသောက်နေသည်။
"အိပ်လို့ကောင်းရဲ့လား..."
မှိုင်းညို့က သူ့ရှေ့ကအလှလေးကိုပြုံးရင်းမေးလိုက်သည်။ ထိုအပြုံးက လွန်းအတွက်တော့ တကယ်ကိုကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းလှသည်။
"လွန်း..လွန်းကိုလွှတ်ပေး..!"
"အဟက်!..ဟား..ဟား..ဟား"
"ခင်ဗျား...ဘာရီတာလဲ.."
သူ့ရှေ့မှအော်ရီနေသူကိုမျက်စောင်းထိုးကာမေးလိုက်သည်။
"မသိရင်ကိုယ်ပဲ့ အတင်းဖမ်းခေါ်လာတဲ့ပုံစံပါလားဟမ်...အခုက မင်းအလိုနဲ့ ကိုယ်နဲ့လိုးဖို့လိုက်လာတယ်မဟုတ်လား"
"ခင်ဗျား..!"
"အိုး...မဟုတ်ဘူးပဲ့...ကိုယ့်ကိုသတ်ဖို့ဆိုတာပိုမှန်မယ်..ဟုတ်တယ်မလား"
"သိရင်လည်း...ရှည်ရှည်ဝေးဝေးပြောမနေပါနဲ့တော့.. အခုလွန်းကို သတ်မလား၊ရဲဖမ်းခိုင်းမလား ကြိုက်တာလုပ် ကြောက်နေမှာမဟုတ်ဘူး"
"အပြောကကောင်းပါတယ်...အင်း..ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"
လွန်းသတ္တိမွေးကာ ပြောလိုက်ပေမဲ့ တကယ်တော့ ကြောက်လို့တုန်နေတာဖြစ်သည်။ သူသေလို့မဖြစ်သေးဘူး ထောင်ကျလို့လဲမဖြစ်ဘူး သူ့မှာနေမကောင်းတဲ့အမေအိုကြီးရှိသေးတယ်!
"မင်းရဲ့ကိစ္စတွေကိုယ်အကုန်သိပြီးပြီ...မင်းကငွေအတွက်လုပ်တာဆိုတော့....ရှင်းရှင်းပြောမယ်ကိုယ်ငွေပေးမယ်....ကိုယ်ရဲ့ sex partner လုပ်မလား"
"ခင်ဗျား.."
"ငြင်းခွင့်မရှိဘူးနော်..သေမလား..ကိုယ်လုပ်ခိုင်းတာ လုပ်မလားဒါပဲ့ပြော..မင်းအမေကိုလည်း....."
