GİZ | Texting

1.0

sınır: 40 oy, 35 yorum💞

-

"Sen ne yaptığını zannediyorsun?!" diye bağırdım sinirden, elim ayağım titrerken.

"Gizem sakin ol! Bu kadar abartı tepki vermene gerek yok!" dedi Ediz arabayı sürerken. Ellerimi sinirle saçlarımdan geçirdim, bağırıp çağırmak, Ediz'in kafasını duvarlara vura vura kanatmak istiyordum.

"Sikeyim seni!" diye bağırdım ellerimdeki titremeler azalmazken. "Seni de o orospu çocuklarını da sikeyim, Ediz! Nefret ediyorum sizde tamam mı? Bıktım artık hepinizden!"

"Gizem-"

"Bana Gizem, Gizem diyip durma!" Gözyaşlarım gözlerimden akmak için bekliyorlardı, bu kadarı da fazlaydı. Ediz'in ve Ela'nın kafeteryada dedikleri, gerçekten fazlaydı. Efsun'dan yeterince zorbalık görmemişim gibi bir de arkadaşlarından görüyordum. Üstüne üstlük Ediz'e, cinsel imalar yapmamasını söylememe rağmen orada bas bas bağırmıştı.

Şimdi ise okuldan kaçmıştık ve Ediz, beni arabasıyla eve bırakacağını söylemişti. İlk başta kabul etmesem de daha sonra uğraşmak istemediğim için etmiştim. Ve şimdi, ona tüm öfkemi kusuyordum.

"Gizem, biraz abartmıyor musun?" dedi Ediz. Gözleri yoldaydı, bana dönmemiş ve gözyaşlarımı görmemişti. Benim için iyi bir şeydi, bana acımasını istemiyordum. "Orada seni savunduğumu neden görmek istemiyorsun?"

Mutluluktan çok uzak, kısık bir kahkaha attım. "Beni mi yiyorsun sen Ediz?" Gözyaşlarımı o fark etmeden sildim, durduk yere ağlama huyumdan nefret ediyordum. Çok sinirlenince ya da kırılınca kendimi kontrol edemiyor, titremenin eşiğinde gözyaşlarım da geliyordu.

"Ben farkında değil miyim kimin ne yaptığını?" Bunu dememle Ediz bir an direksiyondaki hakimiyeti kaybolacak gibi oldu ama düzeltti hızlıca kendisini. Kısa bir an bunun yüzünden duraksadım, beni korkutmuştu.

"Neyin farkındasın?" diye sordu sakin bir sesle.

"Benden bir şey saklıyorsun," dedim ona bakmadan. "Bunu sevgilim olmak istemenle bağdaştırıyorum, Ediz."

Ediz cevap vermedi, bende haklılığım olarak düşündüm bunu.

"Tamam orada konuştuklarımız hoşuna gitmeyebilir belki Gizem. Gitmemişti de belli. Ama bu kadar abartman ne kadar doğru?" Gözlerinin bana döndüğünü hissettim, kafasını çevirmiş olmalıydı. "Gizem, ben konuşurken yüzüme bak."

Kafam, kendi tarafımdaki camdan dışarı bakıyordu ve inatla ona bakmayı red ediyordum. Onunla münakaşaya girmek, hatta yüzünü bile görmek istemiyordum. Ediz ve onun aptal arkadaşları böyle yapmaya ederlerse babamdan benim okulumu değiştirmesini rica edecektim. Daha fazla bu şeye katlanamazdım.

Araba aniden fren yapınca öne doğru gittim ve ağzımdan küçük bir çığlık kaçtı. İyi ki kemerim takılıydı yoksa Ediz'in bu ani freni yüzünden öne çarpabilirdim.

"Ben konuşurken yüzüme bak dedim sana!" diye bağırdı Ediz öfkeyle. "Benim bir suçum olmamasına rağmen bana küfredip bağırıp çağırıyorsun! Sessiz kalmam bunları kabullendiğim anlamına gelmez Gizem!" seslice bir soluk verdiğini duydum, ona hala bakmıyordum. "Tehditlerimi yapamayacağımı mı sanıyorsun yoksa Gizem? Emin ol gider hepsini bir bir yaparım ve bu da sana inat olsun diye olur. Her şeyini kaybedersin, gerçek olmayan aileni bile."

İrkildim.

Ediz Dora Çevik, haddini aşmıştı.

Kapıyı açıp arabadan indiğim gibi yürümeye başladığımda, Ediz'in bunu beklemediğini biliyordum. İlk birkaç saniye şaşkınlığından olsa gerek araba kıpırdamadı, daha sonra ise sert bir şekilde kapanan kapı sesini duydum. "Benimle konuşmadan çekip gidemezsin Gizem!" Sesi neredeyse dibimden geliyordu ve yanıma yaklaşmasının kanıtı, kolumu tutup beni kendine çevirmesi oldu.