Küllenen Aşk (+18 )

2. BÖLÜM

Bu ne şimdi? Bu kim? Nerden biliyor evde tek olup film izlediğimi? Sakin ol Peri sakin ol. Mantıklı düşünmeye çalış sadece. Ama düşünemiyorum. Numarami nerden buldu? Niye gece gece böyle bı mesaj geldi bana? Biraz daha sakinleşip koltuktan kalktım. Tüm perdeleri çektim. 3. Katta oturuyorduk ama karşı dairede de insanlar vardı. Onlardan birinin olabileceği aklıma gelince biraz rahatladım. Annem kapıyı kilitlemem gerektiğini söylemişti. Ben onu unutmuştum. Hemen kapıya doğru koştum ve kapıyı birkaç kez kilitledim. Balkona çıkıp biraz hava alma ihtiyacı duydum ve telefonumu da alıp balkona oturdum. Mesaja görüldü atmıştım. Hiç bir şey yazmamak en iyiysiydi. Tekrar yazarsa engellerim diye düşündüm. Bı an annemler geldi aklıma. Onlara bu durumu anlatmalıydım. Bana yardım edecek tek kişi onlardı. Ama bu saatte uyuyorlar büyük ihtimalle diye düşündüm. WhatsApp'ta annemle olan sohbete girdim. Son görülme 01.45'ti. Annem bu saatte nasıl uyanık diye düşündüm. 5 dakika önce girmiş en son. Sonra yazmaya başladım anneme;

0545******* ; Anne ben evde tek başıma biraz korktum yarın gelebilir misiniz işiniz bittiyse?

Ve gönderdim. Bu mesaj olayını telefonda anlatsam çokça panik yapardı. O yüzden yüz yüze anlatmak daha iyi olurdu. Artık düşünmekten beynim duracak gibiydi. Biraz sosyal medyada vakit geçirirsem unuturum diye düşündüm. İlk önce WhatsApp' a girdim mesajı tekrar tekrar okudum. Ne resim ne ad ne biyografi... Hiçbir şey yok. Çıkarken annemin mesajı gördüğünü fark ettim. Ama görüldü atmış. Annemin en son yapacağı şeylerden birisidir görüldü atmak. Demek ki müsait değil diye düşünüp odama çıktım. Yarın aricaktim annemi de. Zar zor uyumaya çalıştım o gece. Ve sabah yine bi alarm sesi. Yataktan yine zar zor çıkıp banyoya gittim. Aynada perişan görünüyordum. Elimi yüzümü yıkayıp hafif bi makyajla gözlerimin şişlerini kapattım. Elime ilk geçen eşofman ve sweatshirtü giyip evden çıktım. Hâlâ aklım geceki mesajda. Aslında çok düşünülecek bişey yok ama insan evde tek olunca korkuyor ister istemez. Okula gidip sırama oturdum.

Ama Koray gelmemişti. Aslında çok da umrumda değildi bu. Hatta tek oturmayı daha çok seviyorum. Öğle arasına kadar tüm derslere zor dayandım. Aklım annemde, mesajda, dünki çocukta... İstanbul bana ne kadar kötü geldi böyle. Öğle arası yemek almak için kantine indim. Tam kapıdan içeri gireceğim sırada üstümde bi soğukluk hissettim. Arkamdaki kız hızını alamamış elindeki su şişesiyle bana çarpmıştı. Ve haliyle sırtım sırılsıklam oldu.

-Napiyorsun ya sen! Dikkat etsene biraz.

- Çok yavaşsın bebişim. Ben napabilirim.

- O dört gözünü de açıp insanları görmeyi deneyebilirsin.

Kız cevap vermedi. Zaten benim de tüm iştahım kaçtı. Bahçeye çıkıp telefonumu cebimden çıkardım. Yine hiçbir mesaj yoktu. Saat 13.06 ve annem 13.01 de aktif gözüküyor. Hâlâ yazmadı. Okuldan çıkınca ilk işim onu aramak olcak sanırım. Tam o anda yanıma birisi oturdu. Kafamı kaldırıp baktığımda tanımadığım bi çocuktu. Bir de bu çıktı başıma ya. Niye geldin yanıma be oğlum.

-Selam, iyi görünmüyorsun birşeyin mi var?

- Yok ya iyiyim. Sadece okula alışma süreci diyebilirim.

- Bu arada adım Kuzey.

- Bende Peri.

- Memnun oldum Peri.

- Bende.

- Üstün su gibi olmuş hasta olcaksin.

Ciddi misin yaa bak ben bunu düşünmemiştim Kuzey Bey.

- Kurur birazdan.

- İstersen soyunma odasına inelim. Sana benim sweatshirtlerden birini veririm. Hasta olursan bu ayda zor atlatırsın.

Bu çocuk kim ve niye beni düşünüyor? Of Peri! Çocuk senin iyiliğin için gelmiş konuşuyor sende anca sorgula. Zaten üşümeye başladım. Sanırım kabul etmek en doğrusu olcak. Ama ya bişey yapmaya kalkarsa? Peri saçmalama kızım manyak mısın çocuk evine cagirmiyor ya. Alt tarafı okulun soyunma odası Allah Allah.

- Aslında iyi olur. Üşümeye başladım biraz.

Çocukla ayağa kalkıp yürümeye başladık. Dağınık saçlı, esmer, 180 boylarında ve hafif yapılı. Çok iyi duruyordu. Soyunma odasının yerini bilmediğim için çocuğu takip ettim. Bu arada Kuzey bizim sınıftaymış. O söylemese farketmemiştim hiç. Dolaptan bi tane kırmızı sweatshirt çıkarıp bana verdi ve kabini gösterdi. Girip üzerimi değiştirdim. Tam istediğim gibi salaş durdu üzerimde.

- Kuzey, teşekkür ederim sweatshirt için.

- Rica ederim. Bence sende buraya kıyafet getir, hem spor derslerinden sonra hem de bazen istenmeyen şeylerden dolayı üzerini değiştirmek zorunda kalabilirsin.

Haklıydı çocuk. Eve gidince ayarlamam gerekiyordu birkaç parça bişey. O sırada zil çaldı ve biz Kuzeyle sohbet ederek sınıfa çıktık. Diğer dersler de uykulu ve sıkıcı geçti yine. Sonunda çıkma zili çalmıştı. Okuldan çıktım. Hemen telefonumu cebimden çıkarıp annemi aradım.

- Efendim kızım.

- Anne , niye bana görüldü atıyorsun ya? Aklım hep sizde kaldı bütün gece. Bugün gelebilir misiniz?

- Hayatım pek müsait olamadim. Bugün gelme gibi bi şansımız yok maalesef. İşlerimiz hâlâ bitmedi.

Fazla uzatmayıp telefonu kapattım. Karnım kurt gibi açtı. İlk gördüğüm restoranta oturdum. Ve kendime güzel bi tabak soyledim. Tam yemeğimi yerken bir mesaj daha.

0546*******; Tabağın lezzetli duruyor. Afiyet olsun Peri Kızı.

Bu kadarı da fazla yani. Restorantta iki aile vardı ve ben. Cama yakin da oturmuyorum. Nerden gördü bu psikopat çocuk beni?

0545*******; Biraz daha sapık gibi beni izlemeye devam edip mesajlar atarsan polise gitcem biliyosun demi?

Tek tik? Aniden niye kapattı intarnetini? Allah'ım tüm sorunlu insanlar beni mu buluyor ya? Yemeğimi bitirince hesabı ödeyip restoranttan ayrıldım. Eve girdiğimde hemen bi duş aldım. En rahatlatacak şey buydu. Duştan sonra uyku bastırınca telefonumu şarja takıp uyudum. Gece bi telefon çalma sesiyle uyandım. Saat 03.45 ve bilinmeyen numara yeniden arıyor. Açma Peri açma. Gece gece bı korku daha yaşamak istemezsin. Ama açmazsan da bu kim nerden öğrenceksin Peri? İyi düşün Peri iyi düşün. Telefonu kapatmadan hemen karar ver Peri. Ani bi hareketle telefonu alıp açtım. Birkaç dakika konuşmadık. Ne o ne ben. Ben korkuyordum. O yüzden konuşamıyordum. O hangi duygu içindeydi bilmiyorum. En sonunda konuşmaya başladım.

- Konuşcak misin?

Cevap yok. Evet cevap yok. Ve ben kafayı yiyorum.

- Kimsin?

Sessizlik. Ah Peri ah niye açtın telefonu be kızım.

- Konuşma gibi bi niyetin yoksa gecenin bu saatinde niye arayıp uykumdan ettin beni?

Ve yine sessizlik. Konusmuyor. O an sadece ayak seslerini duydum. Yürüyordu. Ama nerde bilmiyordum. Nerdeydi? Durdu. Adım sesleri durdu. Ve o an kapıya vurma sesi. İşin korkunç olan tarafı ise telefondaki kapıya vurma sesiyle bizim dış kapının vurulma sesi aynıydı.